^DeAndereKrant

Clintel, een onafhankelijke organisatie die zich inzet voor een meer evenwichtig klimaatbeleid, illustreert haar kritiek met een groot aantal voorbeelden. Zo claimt het IPCC dat de schade door extreem weer toeneemt door klimaatverandering. Clintel laat zien, op basis van onderzoek door Roger Pielke Jr. van de universiteit van Colorado, een expert op dit gebied, dat er tussen 1998 en 2020 53 studies zijn verschenen naar de gevolgen van weersextremen. Eén daarvan claimde dat er een stijgende trend is in economische schade door extreem weer toe te schrijven aan klimaatverandering. Dit is echter de enige studie die in het IPCC-rapport wordt genoemd.

Hoe zit het met al die andere studies, vragen de opstellers van het Clintel-rapport zich af: “Als je rekening houdt met de toename van welvaart en bevolkingsgroei, is er geen bewijs dat klimaatverandering door de mens bijdraagt aan toenemende schade door extreem weer. Maar het IPCC negeert deze wetenschappelijke literatuur en komt met een selectief alarmistisch resultaat.”

Een ander voorbeeld dat Clintel aandraagt is de bewering van het IPCC dat het nu warmer is dan ooit in de afgelopen 125.000 jaar. “Die conclusie is onhoudbaar. Er zijn talloze studies die laten zien dat de temperaturen fors hoger waren in het verleden.” Nog onlangs publiceerden Europese onderzoekers een studie waaruit blijkt dat het in de Alpen gemiddeld veel warmer was in de afgelopen 10.000 jaar dan nu.

De invloed van de IPCC-rapporten valt niet te onderschatten. Politici laten zich er in hun klimaatbeleid volledig door leiden. Dat beleid wordt steeds strenger. Deze week stemde het Europees Parlement in met het voorstel van Eurocommissaris Frans Timmermans waarin wettelijk wordt vastgelegd dat de EU in 2030 55 procent minder broeikasgassen moet uitstoten dan in 1990. Dit betekent dat wegtransport, vliegreizen, energieverbruik van woningen en industriële productie allemaal flink duurder worden.

Ook de rechterlijke macht leunt op de IPCC-rapporten, zo blijkt bij de rechtszaak die door Milieu­defensie werd gewonnen tegen Shell in 2021, waarin het energieconcern wordt verplicht zijn CO2-uitstoot én die van zijn klanten met 45 procent terug te dringen in 2030. “De rechter is niet geïnteresseerd in kritiek op het IPCC”, stelt Marcel Crok van Clintel, dat zich namens “wetenschappers, juristen en burgers” in de zaak heeft gemengd.

Clintel staat niet alleen in haar kritiek. Emeritus-professor Richard Lindzen noemt het huidige klimaatnarratief “absurd”. Een andere bekende criticus, klimatoloog Judith Curry, stelt dat de IPCC-rapporten “bumpersticker-wetenschap” zijn geworden. Ze brengen “een politieke boodschap en gebruiken de reputatie van de wetenschap om een politiek verkregen consensus aan de man te brengen”.

Wereldwijde temperaturen liggen op het hoogste niveau in 125.000 jaar, stelt het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change). Er komen extreme temperatuurstijgingen en zeespiegelstijgingen aan. De schade door extreem weer als gevolg van klimaatverandering loopt steeds verder op. Het zijn inmiddels bekende thema’s uit de rapporten van het IPCC, maar ze worden steeds zwaarder aangezet.

Volgens Antonio Guterres, Secretaris-Generaal van de VN, “bevindt de mensheid zich op dun ijs – en dat ijs smelt snel”. “De klimaatbom tikt”, voegde Guterres hier aan toe bij de presentatie van het rapport, dat hij omschreef als een “overlevingsgids om de klimaatramp te voorkomen”. We hebben een “quantum-sprong nodig in klimaatmaatregelen”. Vorig jaar zei Guterres “we zitten op een snelweg naar de klimaathel – a highway to climate hell”.

Het belang van de IPCC-rapporten is immens. Ze worden door politici wereldwijd beschouwd als klimaatbijbel. Ondertussen komt er ook steeds meer kritiek op de IPCC-rapporten. De Amerikaanse energie-expert en voorvechter van kernenergie Michael Shellenberger noemt het IPCC in een recent artikel een verspreider van “desinformatie”. Hij wijst er onder meer op dat de Verenigde Naties al in 1989 voorspelden dat zonder drastische maatregelen al voor 2000 “hele naties” zou worden weggespoeld door de zeespiegelstijging. Het is een van de vele alarmistische toekomstvoorspellingen uit het verleden die niet zijn uitgekomen, stelt Shellenberger.

Het IPCC waarschuwt nu voor een stijging van 4,4 graden aan het einde van de eeuw. Dit terwijl de wereldwijde temperatuur in de eerste twee decennia van 2020 waarschijnlijk met 0,1 graad Celsius is gestegen. Volgens klimatoloog Judith Curry bevatten de IPCC-rapporten genoeg goede stukken, maar geeft de Samenvatting voor Beleids­makers, die sterk bepalend is voor het klimaatbeleid, een misleidend beeld. De Samenvatting “benadrukt zwak onderbouwde bevindingen, gebaseerd op extreme uitstoot-scenario’s en gepolitiseerde aanbevelingen voor uitstootreducties”. Zij wijst er bijvoorbeeld op dat de Samenvatting gewag maakt van mogelijke temperatuurstijgingen van 4 tot 5 graden, terwijl die gebaseerd zijn op de meest extreme scenario’s, waarvan het IPCC in een bijzin toegeeft dat die onwaarschijnlijk zijn.

De Nederlandse stichting Clintel, in 2019 opgericht door emeritus-hoogleraar geofysica Guus Berkhout en wetenschapsjournalist Marcel Crok, heeft het jongste IPCC­­-rapport de afgelopen maanden aan een kritische analyse onderworpen en komt nu met een ‘tegenrapport’. Daarin concludeert Clintel dat het IPCC zich schuldig maakt aan ‘selectief shoppen’ in de wetenschap.

Die selectiviteit wordt onder meer geïllustreerd door de bewering van het IPCC dat de economische schade door extreem weer, zoals orkanen en overstromingen, toeneemt door klimaatverandering. Bij dat soort beschouwingen moet rekening worden gehouden met het gegeven dat de bevolking en de welvaart in de wereld ook toenemen. Als er bijvoorbeeld meer mensen in een orkaangebied als Florida gaan wonen, in mooiere en duurdere huizen, zullen er meer mensen, meer schade ondervinden van een orkaan.

Sinds 1998 hebben wetenschappers dan ook methodes ontwikkeld om de geleden schade te corrigeren voor welvaarts- en bevolkingsgroei. Een van de centrale figuren in dit vakgebied is de Amerikaanse wetenschapper Roger Pielke Jr., professor aan de University of Colorado in Boulder. In 2020 onderwierp hij de wetenschappelijke literatuur over normalisatie tussen 1998 en 2020 aan een review, die werd gepubliceerd in het tijdschrift Environmental Hazards. Pielke analyseerde 53 studies over schade door verschillende soorten extreem weer in verschillende delen van de wereld. Van al die studies was er slechts één die claimde dat er een stijgende trend is in economische schade door extreem weer, toe te schrijven aan klimaatverandering door de mens. Maar dat artikel is vervolgens de enige studie van die 53 die wordt genoemd in het meest recente IPCC-rapport. Het goede nieuws uit de andere 52 studies wordt verzwegen.

Opmerkelijk is dat bevindingen zoals die van Roger Pielke, wel worden onderschreven in verscheidene eerdere rapporten van het IPCC: “Eerdere rapporten erkenden dat normalisatie van de schadebedragen noodzakelijk is en dat de (nominale) toename van de kosten voornamelijk wordt veroorzaakt door een grotere blootstelling van mensen en gebouwen aan de risico’s van extreem weer”, stelt Clintel. “Hier maakt het IPCC dus een zeer slechte beurt, hetgeen natuurlijk een heleboel vragen oproept. Hoe kon dit gebeuren? Wie heeft er besloten om dit zo te doen? Waarom zijn er geen protesten geweest van degenen die het rapport aan een review moesten onderwerpen?”

Dit is slechts één van de voorbeelden van selectief shoppen en andere verdraaiingen door het IPCC, stelt Clintel. Een belangrijk ander voorbeeld betreft het aantal ‘klimaatslachtoffers’, dat wil zeggen, het mondiale jaarlijkse aantal doden door orkanen, overstromingen, hittegolven en andere extreem weer. Secretaris-Generaal Antonio Guterres van de VN beweerde in dit verband dat we “ons bevinden op de highway to climate hell met onze voet op het gaspedaal”.

Volgens het Clintel-rapport is deze bewering volkomen in strijd met de waarheid. “De Deense klimaateconoom Bjorn Lomborg heeft laten zien dat het aantal klimaatgerelateerde doden in de laatste honderd jaar zeer scherp is gedaald, van gemiddeld bijna een half miljoen per jaar rond 1920 naar enkele duizenden doden per jaar nu. Dat is een verbazingwekkende daling van 96 procent”, meldt het Clintel-rapport.

Deze belangrijke observaties komen uit een bekende database (EM-DAT) en zijn gepubliceerd in een peer-reviewed studie uit 2020. Extreem weer is inmiddels dus een relatief klein risico voor overlijden geworden. Als je het aantal klimaatdoden corrigeert voor de toename van de wereldbevolking in de afgelopen honderd jaar, is het risico op overlijden door extreem weer nóg spectaculairder gedaald: met 99 procent. “Toch is dit goede nieuws nergens te vinden in het meest recente VN-klimaatrapport; de publicatie van Lomborg uit 2020 wordt niet eens ergens genoemd. Het lijkt er op dat we meer opsteken van wat het IPCC niet vermeldt, dan van wat er wel wordt geschreven”, stelt Clintel.

Door dit soort omissies “krijgen beleids­makers een overdreven negatief beeld over klimaatverandering en de impact daarvan op de mensheid. Daarvoor is geen excuus. Het IPCC kent en noemt de EM-DAT database wel en Bjorn Lomborg is een van de meest zichtbare stemmen in het klimaatdebat. Het IPCC kiest er bewust voor om dit goede nieuws te negeren.”

Als er dan toch positieve berichten over het klimaat in het IPCC-rapport staan, dan worden ze verstopt in de krochten van de duizenden pagina’s. Net als Judith Curry constateert Clintel dat positief nieuws zelden of nooit de belangrijke Samenvatting voor Beleidsmakers halen. Zo wordt in het IPCC-rapport wel degelijk erkend dat extreme weergebeurtenissen als orkanen en overstromingen, niet aantoonbaar toenemen, maar daarvoor moet je wel zeer diep het rapport induiken.

Clintel wijst ook op de misleidende inzet door het IPCC van onheilspellende klimaatscenario’s. Deze worden gebruikt om voorspellingen te doen over het klimaat en als advies voor het beleid. Het IPCC heeft toegegeven dat bepaalde extreme scenario’s onwaarschijnlijk zijn geworden, maar ook deze uitspraak is weer diep verborgen in het klimaatrapport, waar hij waarschijnlijk niet wordt opgemerkt door beleidsmakers. “Toch constateren wij dat belangrijke delen van het rapport nog steeds de nadruk leggen op deze te hoge en onwaarschijnlijke scenario’s. 42 procent van de vermeldingen van scenario’s in het recente klimaatrapport, gaat over dit meest onwaarschijnlijke scenario.”

Voor meer informatie: clintel.nl