^DeAndereKrant

“Er komt nog een tijd dat de gebraden kippetjes zo op ons bord vliegen”, schijnt mijn oma ooit gezegd te hebben. Het ging over vooruitgang en voor zover ik uit de overleveringen begrepen heb, trok ze er een afkeurend gezicht bij. Ik stel me zo voor dat tovenarij met gebraden kippen voor haar symbool stond voor gemak. En volgens mij vond ze niet dat gemak de mens dient. In die tijd – ergens in de vorige eeuw – was vooruitgang sowieso een vies woord in het Limburgse peeldorpje Horst-America.

Als mijn oma vanochtend wakker was geworden in het Nederland van nu, en tijdens het ontbijt een blik had geworpen op het nieuws van vandaag, had ze zich verslikt in haar boterham met reuzel. Haar voorspelling is uitgekomen. We zijn verdwaald geraakt in een kunstmatige wereld van gemak, plofkippen, diepgevroren pizza’s en processed comfortfood en we noemen het vooruitgang.

Welkom in Transhumania, de stad waarin niets meer is wat het lijkt. Wat geldt voor ons eten, geldt eigenlijk voor alles. We zijn de connectie kwijtgeraakt met onszelf en met Moeder Natuur en vinden onszelf terug op een ongewisse en duivelse survivaltocht door het Moeras van Stompzinnige Uitvindingen. Mijn oma zou “gèn snars” begrepen hebben van stikstofnormen, puberteitsblokkers, robothonden, pilletjes tegen obesitas, deep fake-video’s, satellieten in de ruimte of virussen uit het laboratorium. Ze was van de generatie die dacht dat het mannetje van de radio zomaar in je gezicht kon spugen.

Ook in de tijd van mijn oma is er ongetwijfeld veel misleiding geweest, maar de kwakkelende ‘kwaliteitskranten’ van vandaag maken het wel heel bont. De natuurramp op de Noordzee (lees: de gevolgen van tienduizenden windmolens) wordt gebracht als noodzakelijk, verstandig en vernieuwend. En wat te denken van de eiwittransitie? Ook die krijgen we door onze strot geduwd alsof we kleuters zijn. Heb je al gehoord over de primeur van Edible Bug Shop? Dankzij deze Australische start-up trekken we voortaan gekonfijte meelwormen in allerlei vrolijke kleuren uit de automaat. Cool!

Het kan nog gekker. Het Zwitsers bedrijf FinalSpark ziet toekomst in een computer met menselijke hersencellen en werkt aan een processor met levend menselijk weefsel. Doel is uitzoeken of onze neuronen (neuroses?) ooit digitale netwerken kunnen vervangen om het hoge energieverbruik van AI op te lossen. Het is het nieuwste hoofdstuk in de natte droom van transhumanisten als Ray Kurzweil en Yuval Noah Harari, de hogepriesters van de digitale ‘vooruitgang’. “In hun ogen zijn mensen hackable animals”, zei Laura Aboli, een Italiaanse mensenrechtenactiviste die zich inzet voor positieve verandering in de samenleving. “Ze sturen aan op een hypergecontroleerde matrix waarin onze ‘werkelijkheid’ minutieus wordt gepland, om ons te laten doen wat zij willen. Met kunstmatige intelligentie willen ze van ieder mens een ding maken.”

Worden we daar gelukkiger van? Het lijkt er niet op als we de alarmerende berichten lezen over stijgende aantallen burn-outs, verslavingen en zelfmoorden. Teveel burgers voelen zich ziek, zwak, misselijk, angstig, schuldig, nietig en dom. Hoe is dat toch mogelijk op deze planeet van overvloed? Laura Aboli heeft daar een duidelijk antwoord op. Zij stelt dat alle verwarring en misleiding van vandaag geen toeval is maar doelbewuste strategie van politici die hun globalistische plannen willen doordrukken (en dus geen belang hebben bij strijdbare burgers). Aboli: “Een zwakke, immorele, niet-verbonden en ongezonde bevolking laat zich gemakkelijk manipuleren”.

Verwarring en misleiding worden 24/7 over ons uitgestort. We moeten twijfelen aan alles, zelfs aan onze ziel en gender. Onze kinderen wordt geleerd dat hun geslacht een keuze is. Sociale media hebben de plaats ingenomen van echte contacten. Giftig glyfosaat in ons voedsel wordt gebracht als onvermijdelijk. Alcohol en drugs zijn overal te koop. De treurlijst is eindeloos. Maar ho ho, geen lastige vragen stellen nu! Citizens of Transhumania, do as you’re told! Neem gentherapie bij verkoudheid! Zet een helm op als je gaat wandelen! Niet te kritisch worden, ­anders word je kapotgemaakt zoals Reiner Fuellmich en Julian Assange.

De leugen regeert, ook in het voetbalstadion, waar de mantra PEACE de ware intenties van Ursula von der Leyen en haar EU-trawanten verdoezelt. “Het staat hier”, zeiden de mannen van Herenleed ooit, wijzend op de krant. Als het zwart-op-wit geschreven staat, dan moet het wel waar zijn. “Make it a desert and call it peace”, zei de Griekse minister Yanis Varoufakis over het bancaire bedrog van Goldman Sachs en consorten in 2015. Maak Griekenland failliet en noem het vrede. Stuur tanks naar Oekraïne en noem het vrede. (Waar zijn de pacifisten als je ze nodig hebt?) Verruim de openingstijden van de slijterij en noem het vooruitgang.

Politiek en media hebben het te bont gemaakt. Maar er is hoop: de tegenbeweging is onmiskenbaar. Steeds meer mensen spelen het spelletje niet meer mee. Ze kiezen voor een andere weg. Een geschiedkundige schreef nog niet zo lang geleden: “Zodra je weet hoe je wordt bespeeld, ben je in één klap immuun”. Er lijkt groepsimmuniteit te ontstaan tegen leugenachtige bullshit. Je voelt het, je ruikt het. Jongeren doen weer ouderwets spelletjes met elkaar en nemen af en toe een koude duik. Op kinderfeestjes worden weer boomhutten gebouwd en speurtochten uitgezet.

De trend wordt zelfs opgemerkt door ICT-multinational Accenture. Uit het onlangs gepubliceerde LifeTrends2025-rapport: “Mensen zoeken steeds vaker naar diepgang, authenticiteit en zintuiglijke rijkdom in hun ervaringen om zinvol contact met de wereld te maken. Ze willen een balans tussen technologie en momenten van vreugde en welzijn en hernieuwen hun band met de natuur en elkaar. Uit het onderzoek blijkt dat 42 procent van de mensen hun beste ervaring van de afgelopen week toeschrijft aan iets in het echte leven, terwijl slechts 15 procent een digitale ervaring noemt.”

Mijn oma zou zeggen: “We zijn van een koude kermis thuisgekomen”. We realiseren ons dat alles wat we geleerd hebben niet klopt en kunnen nu verder met een schone lei. Dat is een groots geschenk. Maar ook wennen, want de waarheid lijkt soms wel rechtsdraaiende yoghurt. Soms moeten we ‘ja’ zeggen tegen desinformatie en ‘nee’ tegen peace. Zo pakken we onze ruimte terug op de alomaanwezige idiotie.

Dus: rug recht en blijven staan in de situatie. Dat pakt vaak opvallend goed uit. Het coronavirus kwam en stante pede was ik verlost van mijn smetvrees. Ik had er ineens geen zin meer in. Flikker op met je besmettingen! Ook Annemarie was er snel klaar mee. De lockdown werd afgekondigd en van de weeromstuit nam ze een volkstuin. Steeds meer mensen verbouwen hun eigen groente, stichten communities of zetten kleinschalige samenwerkingsverbanden op voor gezondheidszorg, spiritualiteit, yoga en meditatie, samen sporten, koken, muziek of kunst maken. We doen het weer samen en dat is misschien wel het grootste geschenk in deze soms zo akelige tijd. Er komt veel duisters naar boven, van seksueel misbruik tot false flag-operaties. Daardoor worden we genoodzaakt dingen echt anders te doen en dat brengt ons iets compleet nieuws.

Dank aan alle inspirerende mensen die ik zonder viruswaanzin en klimaatnonsens waarschijnlijk nooit had gekend. Dank aan Ravian Numai, Marc Heeman, Theo Schetters, Eline van den Broek-­Altenburg, Marcel Crok, Sam Pitzalis, Michaéla Schippers, John Ioannidis, Marcel Messing, Karen Hamaker-Zondag, Diedert de Wagt, Monique Timmers, Jorn Luka, Carla Peeters, Karin Vink, Jan Vingerhoets, Helen Zwart, Willem de witte neger, Christian Kromme, Nico Sloot, Nikita Neijssel, Bob de Wit, Willem Engel, Dick van der Meer, Lianne Hermers en vele, vele anderen. Dankzij jullie lopen de regisseurs van Transhumania wat verdwaasd over de filmset. Hoe ze dit zooitje ongeregeld moeten aansturen, staat niet in het script. Jullie regisseren je eigen verhaal. En dat van ons.

Annemarie Petri: “Transhumania is een monoprint uit een nieuwe serie etsen over verandering en de tijd die verstrijkt. Om dit beeld te creëren, druk ik oude en nieuwe etsplaten over elkaar heen. Hierdoor ontstaan complexe composities, waarin verleden, heden en toekomst met elkaar verweven lijken te zijn. Je kunt door de steden en gebouwen heen kijken waardoor de verschillende tijden lijken samen te vallen.”