Artsenvervolging
Pieter Stuurman | Datum: 30 mei 2025
Mensen legaal laten overlijden wordt beter gevonden dan ze illegaal genezen
Vorige week moest huisarts Berber Pieksma voor het Medisch Tuchtcollege verschijnen. Haar misdaad? Ze heeft in de coronaperiode patiënten genezen door ze te behandelen met ivermectine. Je zou zeggen dat mensen genezen toch de primaire taak van een arts is en, omdat ze dat met succes gedaan heeft, haar niks te verwijten valt. Maar dat blijkt een misrekening. Dat de betreffende patiënten snel en zonder bijwerkingen herstelden door de behandeling stond niet ter discussie. Waar het om ging is dat Berber haar patiënten illegaal genezen zou hebben.
Hiervoor zou enig begrip opgebracht kunnen worden als de behandeling lukraak zou zijn ingezet, als een wild en riskant experiment. Een gevaarlijke blinde gok die toevallig goed uitpakte, maar net zo goed gruwelijk misgegaan zou kunnen zijn. Ivermectine is immers niet specifiek goedgekeurd voor de behandeling van covid en dus werd het ‘offlabel’ voorgeschreven, zoals dat heet. Dat klinkt duister, maar dat is het allerminst. Ivermectine was wereldwijd al miljarden keren voorgeschreven voor een breed spectrum aan aandoeningen, anders dan ter bestrijding van parasieten, waarvoor het ooit ontwikkeld en goedgekeurd was. In de praktijk bleek het een bijna universeel wondermiddel dat breed kon worden ingezet en daarnaast ook zo goed als vrij was van bijwerkingen, zo leerde de overstelpende hoeveelheid ervaring. Niet voor niks ontvingen de ontwikkelaars van ivermectine de Nobelprijs voor hun prestatie.
Hoewel het miljarden keren gebeurde, kwam het offlabel voorschrijven van ivermectine nooit eerder op een tuchtprocedure te staan. Offlabel medicijngebruik is (ook bij vele andere middelen) eerder gebruik dan uitzondering. Daarbij wordt vertrouwd op de kennis en ervaring van de arts die het voorschrijft. Dat een middel officieel goedgekeurd is voor de behandeling van een specifieke aandoening, betekent niet automatisch dat het verboden is het ter bestrijding van andere ziektes in te zetten. Zeker niet als dat heilzaam blijkt. Maar covid was kennelijk de uitzondering.
Het Medisch Tuchtcollege heeft de taak erop toe te zien dat artsen zowel de regels als hun artseneed naleven. Iedere arts heeft een eed afgelegd waarin beloofd wordt dat de gezondheid van de patiënt altijd voorop staat. Een arts die het, ondanks mogelijkheden daartoe, nalaat zijn patiënt de meest heilzame behandeling te geven, is daarom (terecht) verwijtbaar. In het geval van Berber Pieksma is het zonneklaar dat ze zich aan haar eed gehouden heeft. Nogmaals, als resultaat van haar behandeling genazen haar patiënten vlot en zonder bijwerkingen, precies wat een succesvolle aanpak definieert. In die zin is ze dus geenszins verwijtbaar. Waar de procedure om gaat is een interpretatie van regels. Niet de gezondheid van mensen. Volgens het tuchtcollege heeft Berber zich niet gehouden aan een interpretatie van een regel en daarmee die regel overtreden. Dat diezelfde regel nooit eerder als zodanig geïnterpreteerd werd, doet er kennelijk niet toe. Dat ze zich daarbij strikt aan haar artseneed hield, ook niet.
Dat maakt deze situatie wel erg bijzonder, want het betekent dat artsen als Berber Pieksma gedwongen worden of de regel, of de eed te overtreden. In beide gevallen zouden ze dan verwijtbaar en zelfs strafbaar zijn. In dit geval vindt het tuchtcollege het negeren van de regel echter zwaarder wegen dan het negeren van de eed. Blijkbaar vindt het college het geen probleem dat mensen onnodig sterven, zolang de regel maar strikt gevolgd wordt. Dan doet de medische ethiek, zoals vastgelegd in de artseneed, er kennelijk niet meer toe. Mensen legaal laten overlijden wordt beter gevonden dan ze illegaal genezen. Regels staan blijkbaar boven mensenlevens.
Andersom: voor het toedienen van de (in veel gevallen) uiterst schadelijke mRNA injecties wordt geen enkele arts vervolgd. De vraag dringt zich daarom op: waarom? Het college bestaat toch om patiënten te beschermen tegen eventuele medische wanpraktijken? Zoals het toedienen van schadelijke medicatie of het achterwege laten van heilzame of levensreddende behandeling. Iets waaraan vele artsen zich schuldig gemaakt hebben. Of zou het college zich vooral inzetten voor de belangen van de farma-industrie? Op ivermectine viel immers vrijwel niks te verdienen, maar op de verse mRNA patenten des te meer. Honderden miljarden werden uit de samenlevingen geparasiteerd. Ivermectine zou die mRNA-injecties overbodig gemaakt hebben en dan was het parasitaire feestje niet doorgegaan. In die betekenis zou het als antiparasitair middel uitstekend gewerkt hebben. En ook nog eens volledig onlabel.
Wat je alleen leest in De Andere Krant
Dossiers
