“De focus ligt op wat er goed gaat in deze woelige wereld van vandaag”
Hedda Schut | Datum: 13 juni 2025
Beeld: MKfotografie
Kim de Louw volgde haar vader Albert op als hoofdredacteur van Spiegelbeeld magazine
Het onafhankelijke magazine Spiegelbeeld heeft met Kim de Louw een nieuwe hoofdredacteur gekregen. Zij nam het stokje over van haar vader Albert, die haar achter de schermen nog eventjes de fijne kneepjes van het vak bijbrengt. Met de overname maakt het blad een zachte transformatie door. Niet alleen in de vormgeving, maar ook inhoudelijk: de focus ligt niet meer zozeer op activistische bijdragen, maar op wat er alvast goed gaat in deze woelige wereld van vandaag.
Ooit was Spiegelbeeld een mager maandkrantje. Albert de Louw kende het — hij had er wel eens een artikel in geschreven. Anno 1993 zocht hij naar mogelijkheden om zijn succesvolle beurs voor gezondheid en spiritualiteit — de enige beneden de grote rivieren — te promoten. De Louw had toen zelf al een aardig bewustwordingsproces doorlopen: “Voor 1983 was ik een yup, al bestond dat woord toen nog niet. Ik wilde mooi wonen, een dikke auto rijden en geld verdienen. Daaraan kwam een eind toen mijn te snel groeiende bedrijf in fitnessapparatuur en zonnebanken — toen hele goeie handel — failliet ging. Achteraf moest ik erom glimlachen, het had me duidelijk gemaakt dat ik mijn levenspad niet goed liep. Maar daar kwam ik natuurlijk later pas achter. In die periode ontmoette ik anderen die zich bezighielden met natuurgeneeskunde en spiritualiteit. Dat had ook mijn interesse: ik verdiepte me, volgde opleidingen in natuurgeneeskunde en ging behandelen. Ik voelde dat dit het ook niet was. Ik wilde een boodschap uitdragen. Wat ik me eigen had gemaakt, moest de rest van de wereld ook weten. Eén-op-één werken schoot niet op, dus ik ging cursussen geven om meer mensen te kunnen bereiken.”
In die tijd waren er nog maar twee beurzen op het gebied waarin De Louw werkte: de Onkruidbeurs en Paravisie, en die waren boven de grote rivieren. Tijdens een cursusavond kreeg hij de vraag of hij niet zoiets in de buurt kon organiseren. Zijn eerste Para-Infomanifestatie in motel Eindhoven was meteen een succes, met meer dan duizend bezoekers op een dag. Toen hij naar manieren zocht om meer publiciteit voor zijn beurzen te krijgen, hoorde hij dat het dunne maandkrantje Spiegelbeeld zou ophouden te bestaan.
“De samensteller vroeg of ik het wilde overnemen. Het blaadje stelde maar weinig voor en de landelijke distributeur Betapress wilde geen krantjes meer distribueren, alleen magazines. Met plakken en knippen zette ik snel een dummy in elkaar. Bruna, waar het magazine dan ook zou komen te liggen, accepteerde mijn idee. Binnen een maand, het was maart 1994, lag de eerste editie in de winkels. Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe ik dat in zo’n korte tijd voor elkaar heb gekregen. Maar ik wist: dit is mijn missie. Een boodschap uitdragen, in de breedste zin van het woord. In het voortraject had ik zelf al veel aangepakt om dit te kunnen doen, ik kende de mogelijkheden en wat er op spiritueel en natuurgeneeskundig gebied werd aangeboden, en dat is fijn als je met een tijdschrift bezig bent. Van medewerkers van het oude krantje kreeg ik de input om te kunnen beginnen. Zelf had ik door die beurzen een netwerk gekregen en een bestand van therapeuten op allerlei gebied. Zo kon het gaan groeien qua inhoud en pagina’s. De eerste jaren had ik in onze garage een kantoortje, waardoor het meteen een soort familieproduct werd: de kinderen hielpen met de verzending van de magazines. Mijn vrouw Joke deed alle jaren de eindredactie en advertenties. Het magazine liet zichzelf eigenlijk ontstaan: therapeuten en mensen vanuit de spirituele hoek schreven ervoor.”
Tot 2012 — het jaar dat werd gezien als een soort eindpunt — gingen de artikelen nog over wat er dan zou kunnen gebeuren, over India en de interesses van De Louw, waarbij hij dan schrijvers zocht. “Daarna werd het spannender in de wereld en haakten we steeds meer aan op de dagelijkse actualiteit. We moesten wel zoeken hoe je als maandblad inhoudelijk interessant kon blijven bij actuele zaken. We hadden onderwerpen waar we inhoudelijk stevig in gingen: kanker, orgaandonatie, vaccinaties uiteraard — we maakten er uitvoerige specials van. Het waren controversiële, pittige uitgaves, waarin we echt ons eigen pad liepen. We wilden ons ook niet laten beïnvloeden door wat anderen brachten, nog steeds niet overigens.”
Maar toch, zijn dochter Kim die het blad inmiddels heeft overgenomen, kwam met het idee van verandering. Albert koos zelf vooral de pittige onderwerpen. Kim gaat meer voor de zachte kant. Albert is inmiddels ook meer die richting ingeslagen. ‘Dus hoe situeer je Spiegelbeeld in deze markt van bladen en podcasts?’, dachten we vervolgens. “We merkten dat het gros van de platforms toch wel activistisch is. Dat er, net als in de zestiger jaren, overal tegenaan wordt geschopt. Het was de invloed van Kim waardoor we ervoor kozen daarin niet meer mee te gaan, omdat er al zoveel van was.”
“In de coronaperiode waren we allemaal wat activistisch”, zegt de nieuwe hoofdredacteur Kim. “En nu we uit die harde wereld van een paar jaar geleden zijn, vind je veel nieuwe en mooie initiatieven. We kunnen ons natuurlijk op het oude blijven focussen, op wat er niet goed is, maar in de maatschappij gebeurt al veel dat laat zien hoe het ook kan. Wij kunnen zelf een betere wereld creëren, niet afwachten tot dat voor ons wordt gedaan. Dat is de richting die ik zie. Het hoeft in Spiegelbeeld niet alleen maar te gaan over lichtheid en liefde. We leven nu eenmaal in een polariteit, maar ik denk dat het belangrijk is juist te inspireren en een nieuwe richting aan te geven. Om lezers een duwtje in de rug te geven van: ga eens zelf op zoek, ga zelf eens voelen en nadenken.”
“De mannelijke wereld gaat erg over geld, macht en succes”, stelt ze. “Over dat rationele en het denken waarin we te ver zijn doorgeschoten. Met die nieuwe invloeden komt nu het vrouwelijke naar voren: meer zachtheid en meer samen. Dat wil ik ondersteunen. Zelf had ik altijd veel moeite in die harde wereld te overleven, als kind al: het voldoen aan regels, studeren, een goeie job, altijd maar doorgaan — die drive voelde ik nooit zo. Dus voor mij is dat nu ook logisch voor Spiegelbeeld. Ik werk er nu ruim twintig jaar, waarvan ik zestien jaar de administratie en alles eromheen heb gedaan. Nu kan ik als hoofdredacteur laten zien dat je juist met die vrouwelijke kracht iets moois kunt neerzetten — in balans met de mannelijke kant. Dat zie je terug in de nieuwe vormgeving, die zachter van kleur is en ‘ronder’ in de vormgeving. En ik wil het graag praktisch, dus ook met meer tips in het blad. Dat brengt mensen in beweging. Onder de vleugels van mijn vader was het altijd veilig en als mens maakte ik dito keuzes. Nu vond ik dat ik mezelf best eens mocht uitdagen. Mijn vader wil me nog blijven ondersteunen en het voorlopig samen doen. Vaak hebben we dezelfde ideeën. Bij twijfel overleg ik. We discussiëren als ik niet goed weet wat ik met een artikel moet — dan laat mijn vader met al zijn ervaring zien wat hij zou doen.”
Net als Albert heeft ze geen opleiding of achtergrond in de journalistiek of bladen maken. “Ik doe het op mijn gevoel, mijn intuïtie, en daarin voel ik me ondersteund door ‘iets’ dat groter is dan onszelf. Inmiddels ben ik aan het landen. De afgelopen 1,5 jaar heb ik geleerd van mijn vader, als mentor en voorbeeld. Ik heb altijd meegekregen dat hij het blad nooit heel gestructureerd aan het invullen was. Het ging vanzelf: artikelen worden aangeboden, we hoeven er niet achter aan te jagen. We zijn ook niet zo sturend in onderwerpen. De wereld is in verandering en dat geldt ook voor een tijdschrift. Je moet meebewegen en proberen de actualiteit mee te nemen, waarbij je zoekt naar een bepaalde balans. Onze schrijvers groeien ook door in die nieuwe tijd. Er komen ook nieuwe auteurs bij — niet dat ik daarnaar op zoek ben, maar misschien is het de andere energie die je uitstraalt waar mensen dan weer op inhaken. Dat alles verloopt heel organisch.”
Met de lange termijn is Kim nog niet zo bezig. “Het is een mooie reis, een goede ontwikkeling waarin ik zit. De uitdaging is wel onze oplage omhoog te brengen om meer mensen te gaan bereiken. Maar je kunt het niet afdwingen, niet forceren. Er zijn allerhande media bij gekomen en wij zijn natuurlijk gewoon van papier. Albert: “Voor mij mag het internet wel een keer 72 uur uitvallen. Het is wachten tot de hectiek langzamerhand verdwijnt. Dat er meer rust komt om informatie ook weer fysiek tot je te nemen — dat beklijft ook beter. Je bent aan het autorijden en luistert een podcast, je strijkt en luistert naar een podcast — dus je bent altijd meerdere dingen tegelijk aan het doen.”
“Voor veel mensen is dat juist gemakkelijk”, zegt Kim, “dit tegelijk doen. Tijd nemen voor een boek of tijdschrift gebeurt te weinig. Een tijdschrift kun je juist weer pakken om iets interessants dat je had gelezen terug te lezen. Bij het beeld en geluid van de socials is dat veel lastiger en met AI weet je ook niet meer of iets nou echt is of niet. Daar zal verwarring ontstaan, waardoor er ook weer meer behoefte aan authentieke informatie zal komen. Daar zit een beetje onze hoop: dat mensen een papieren uitgave weer gaan waarderen. Ook de jongere generatie, die vooral schermgericht is — met straling, met blauw licht is dat ook gewoon ongezond.”
Natuurlijk laat het duo hun licht schijnen op de toekomst: er is nog een echte duizendpoot nodig met wie Kim verder kan als Albert zijn petje definitief aan de wilgen hangt. “We hebben een freelancer voor de opmaak, verder doe ik eigenlijk alles met ondersteuning van een parttime collega — die binnenkort stopt. Dus het is fijn er nog iemand bij te hebben met wie ik verder kan als mijn vader echt stopt.”
“En inhoudelijk zouden we naar ouders toe meer aandacht willen hebben voor kinderen”, besluit Albert. “Als je ziet in wat voor moeilijk parket zij zitten met die ellendige covid-erfenis. Zij hebben ook steun en vertrouwen nodig en dat willen we graag zichtbaar maken — hun problematieken, hoe je daarmee kunt omgaan en hoe je die kunt oplossen. Kim: “Veel ouders missen een beetje waaraan de jeugd van nu wordt blootgesteld. Dat vind ik zelf best ingewikkeld: de generatie van mijn puberkinderen wordt flink beproefd. Veel kinderen zitten niet lekker in hun vel en zijn zelfs depressief. Hoe kun je ze daarin begeleiden? Dat is een hele uitdaging, en een die nog heel belangrijk gaat zijn.”
Megawindturbines die de leefomgeving van mens en dier verpesten‚ ‘nulemissiebeleid’ waardoor ondernemers de stad niet meer in kunnen met dieselbusjes‚ smart city-apparaten zoals 5G‚ wifi-trackers en sensoren in lantaarnpalen die de privacy en gezondheid van burgers aantasten‚ wateroverlast als gevolg van ‘vernattingsbeleid’‚ wolven die recreatie onmogelijk maken‚ de komst van oefenterreinen voor Defensie — op allerlei manieren wordt de leefomgeving van burgers bedreigd. Steeds meer mensen komen hiertegen in verzet. Ze spreken in bij raadsvergaderingen of zetten acties op touw om de controle over hun omgeving terug te pakken.
Wij zijn ervan overtuigd dat burgers op lokaal vlak veel kunnen bereiken. Zeker als we verbinding maken met elkaar. Daarvoor is deze nieuwe rubriek bedoeld. Hierin belichten wij wekelijks een lokaal initiatief waarmee burgers zich teweerstellen tegen plannen die hun leefomgeving aantasten. Alle initiatieven zullen bij elkaar worden gebracht op een aparte website van De Andere Krant (in ontwikkeling). Wij hopen dat mensen hierdoor elkaar weten te vinden en niet zelf steeds opnieuw het wiel hoeven uit te vinden.
Ben jij bezig met een lokaal initiatief waarvoor je aandacht wilt vragen en dat ook voor mensen elders in het land relevant is? Neem dan contact op met de redactie: redactie@deanderekrant.nl o.v.v. De Grote Verbouwing.
Wat je alleen leest in De Andere Krant
Dossiers
