“Je ontdekt pas wat je kunt, als je in beweging komt”
Hendriëlle de Groot | Datum: 20 september 2025
Fotografie: Laura Dekker
interview ‘zeilmeisje’ Laura Dekker: “Ik moest vechten voor iets waar ik in geloofde. Het is een van de grootste lessen van mijn leven geweest.”
Laura Dekker werd wereldnieuws toen ze in 2012 op 16-jarige leeftijd alleen de wereld rond heeft gezeild. De meeste mensen kennen haar sindsdien als ‘het zeilmeisje’. Inmiddels is zij een volwassen vrouw die vandaag, 20 september, 30 jaar is geworden. Sinds vijf jaar geeft ze haar ervaring door aan een nieuwe generatie jongeren door samen met hen de zee op te gaan. Hoe kunnen jongeren vandaag de dag, in onze prestatiemaatschappij, hun eigen koers varen? Een interview over vrijheid en zelfvertrouwen.
Laura Dekker vertelt dat ze net terug is in Nieuw-Zeeland, de plek die ze inmiddels haar “thuisbasis” noemt, om vrienden te zien en praktische zaken voor haar stichting Laura Dekker World Sailing Foundation te regelen. In december stapt ze samen met een nieuwe groep jongeren weer aan boord van haar zeilschip. “Zeilen is eigenlijk een metafoor voor het leven”, stelt ze. “Je leert omgaan met onzekerheid, verantwoordelijkheid nemen en vooral: jezelf leren vertrouwen.”
Laura groeide op met de zee. Haar eerste jaren bracht ze door op een zeilschip, samen met haar ouders. “Voor mij was het heel normaal om op een boot te leven”, vertelt ze. “Ik leerde zeilen voordat ik kon fietsen.” Toen haar ouders uit elkaar gingen, ging ze in Nederland weer op het vasteland wonen. “Maar ik bleef dromen van de zee.”
In 2012 was ze op slechts 14-jarige leeftijd de jongste zeiler die solo rond de wereld zeilde, een idee dat al ontstond al toen ze 8 jaar was. Nog voordat ze haar zeilboot instapte voor haar trip, had ze al te maken met enorme tegenwind. De Raad voor de Kinderbescherming spande een rechtszaak aan en Bureau Jeugdzorg wilde haar zelfs uit huis plaatsen. Het zorgde voor veel media-aandacht, ook internationaal. De een vond haar inspirerend, de ander vond het ronduit onverantwoord. “Het was heel heftig”, blikt Laura terug. “Niet alleen omdat ik tegen zoveel weerstand moest opboksen, maar ook omdat mensen die me niet kenden van alles over mij riepen. Ik moest vechten voor iets waar ik in geloofde. Het is een van de grootste lessen van mijn leven geweest.”
De reis, die anderhalf jaar duurde, zat vol uitdagingen.. “De eerste keer dat ik naar de Canarische Eilanden voer, vond ik het doodeng”, vertelt ze. “Langs de Marokkaanse kust waren veel vissersbootjes, vaak zonder verlichting of duidelijke signalering. Ik kon ze nauwelijks zien, moest voortdurend uitwijken. Ik kon niet slapen en eten lukte nauwelijks. Maar toen ik die eilanden aan de horizon zag verschijnen, voelde ik zoveel trots en verwondering. Dat vergeet je nooit meer.” Een andere mijlpaal was de oversteek van de Grote Oceaan. “Dat moment was magisch.”
Ze beleefde angstige momenten toen een van de zeilen ’s nachts scheurde, midden tussen de puntige riffen en drukke scheepvaartroutes. “Ik had al twee nachten nauwelijks geslapen. Dan moet je midden in de nacht het zeil naar beneden halen. Maar het mooie is: door die ervaringen leer je alles waarderen. Een warme douche, een schoon bed. Het zijn dingen die vanzelfsprekend lijken, totdat je ze moet missen. En dat is misschien wel een van de waardevolste inzichten: dankbaarheid voor het gewone.” ‘Het zeilmeisje’ ontdekte dat om verder te komen, veel doorzettingsvermogen nodig is. “Wat ik heb geleerd, is dat motivatie niet altijd vanzelf komt. Soms moet je eerst door iets moeilijks heen, voordat je het mooie kunt zien. Dat geldt niet alleen voor zeilen, maar voor bijna alles in het leven.” Deze inzichten geeft ze inmiddels door aan de jongeren, die met haar mee op zeiltocht gaan.
Inmiddels vormt Laura samen met haar partner Sander en hun twee zoontjes, Tim (7) en Alex (3), een gezin. Vijf jaar geleden richtten zij samen de Laura Dekker Sailing Foundation op, waarmee ze tieners de mogelijkheid geven om drie tot zes maanden op zeiltocht te gaan. “Sommigen komen voor het avontuur, anderen omdat het thuis niet zo gemakkelijk is. Ze zijn nieuwsgierig, open en onderzoekend.”
De eerste weken is alles vooral nieuw en spannend, vertelt ze. “Maar na een paar weken begint het pas. Dan komen de kleine irritaties — iemand laat z’n natte handdoek slingeren, iemand anders tikt de hele tijd met z’n voet.” Als je intensief samenleeft op zo’n betrekkelijk klein oppervlak, moet je conflicten of ergernissen wel uitspreken, want ontwijken is geen optie. “Dat maakt het ook heel leerzaam”, zegt Laura. “Je leert dingen uitspreken, samenwerken en rekening houden met elkaar.” Door de intensieve manier van samenleven, leren jongeren veel. “Het idee is dat je vaker in een situatie komt die je niet leuk vindt, maar dat je er toch doorheen moet. Op een boot kun je niet zeggen: ‘Ik sla dit even over’. Daardoor leer je je grenzen veel beter kennen en gewoon door te gaan.”
Zeilen hijsen, koken, onderhoud en schoonmaken, er komt heel wat kijken bij het leven op een zeilschip. “We doen alles samen, ook ’s nachts wachtlopen. Soms is dat echt pittig, maar juist daardoor krijgen jongeren meer zelfvertrouwen en leren ze verantwoordelijkheid te nemen.” Sommigen maken onderweg opdrachten voor school, net zoals zij zelf vroeger deed. “Ik heb mijn havo-examens gehaald via de Wereldschool op de boot”, vertelt ze. “Alle boeken had ik fysiek aan boord. Ik was elke dag twee uur bezig met school. Als ik ergens internet had, kon ik vragen stellen aan een docent of opdrachten opsturen. Dat werkte goed voor mij.” Al die uren in een klaslokaal zitten, had ze helemaal niet nodig, stelt ze. “Je staart uit het raam, maar wat neem je nou echt aan kennis op?”
Veel jongeren vallen tegenwoordig buiten het schoolsysteem, wat ze goed kan begrijpen. Ervaren door te doen, is volgens Laura veel leerzamer. Die inzichten neemt ze nu ook mee in haar werk. “Ik heb zoveel geleerd tijdens mijn eigen reis, juist van het onderweg zijn. Dingen oplossen, plannen maken en omgaan met tegenslagen. Daar steek je misschien wel meer van op, dan van een heel jaar school.”
Ze ziet hoe jongeren opbloeien tijdens de reis. “In het begin zijn ze vaak nog afwachtend. Ze kijken de kat uit de boom, houden zich op de achtergrond. Maar na een paar weken verandert dat. Ze nemen initiatief, stellen zich kwetsbaar op en durven hun mening te geven. Dat is zo mooi om te zien — die groei van binnenuit.”
Sommigen ondergaan onderweg een transformatie. “We hadden eens een jongen die zich bij het vertrek nauwelijks liet zien”, vertelt Laura. “Hij had altijd z’n capuchon op en zei niet veel. Maar aan het einde van de reis deed hij de communicatie met de haven en hielp nieuwe jongeren in hun rol. Hij durfde te vertrouwen op zichzelf. Ik zag hem groeien. Niet omdat iemand hem vertelde hoe hij het moest doen, maar omdat hij het zelf ervaarde.”
Met sommige tieners heeft ze ook na de reis nog contact. “Sommige van de jongeren met wie ik reisde, zijn nu volwassenen. Ze studeren of werken. Verschillende ouders vertellen dat hun kinderen dingen zijn gaan doen die ze zelf nooit hadden durven voorstellen. Studeren in het buitenland, een andere opleiding kiezen: ze durven zelf het roer te pakken.”
Er zijn steeds meer jongeren die mentale klachten hebben. De prestatiedruk speelt een grote rol, net als de hoeveelheid keuzemogelijkheden en een overdaad aan prikkels. “Ik hoor vaak: ‘Ik moet nú al kiezen wat ik wil worden’. Er is zoveel keuze dat het verlamt. En dan komt daar die constante stroom van prikkels bij, via social media, groepsdruk en de verwachtingen van school en ouders. Je moet presteren, maar ook gelukkig zijn. Je moet jezelf zijn, maar ook erbij horen. Dat is bijna niet te doen.”
Op de oceaan is er geen Instagram of Tiktok als uitvlucht. En hoewel dat in het begin even wennen is, ervaren jongeren het uiteindelijk als een verademing. “Ze zeggen soms letterlijk tegen me: ‘Ik zou mijn telefoon het liefst overboord gooien’. Als ze eenmaal door die eerste periode van ontwenning heen zijn, komt er ruimte. Voor gesprekken, voor rust, voor ontdekken wie je bent. Dat gun ik ze zo, ook in het dagelijks leven.”
Als Laura één ding wil doorgeven aan jongeren, dan is het: “Je hoeft niet alles te weten om te beginnen. Veel jongeren zijn bang om fouten te maken. Bang om iets stoms te zeggen, of dat anderen hen raar vinden. Maar dat hoort erbij. Als je iets probeert en het lukt niet, dan doe je het gewoon opnieuw. Daar leer je het meeste van.”
Het leven hoeft niet van A tot Z uitgestippeld te zijn. “Het hoeft niet in één keer goed. Als je een berg ziet, denk je misschien: daar kom ik nooit. Maar als je gewoon begint, stap voor stap, dan ben je op een dag opeens boven. Je ontdekt pas wat je kunt, als je in beweging komt.” Toen ze zelf tiener was, wist Laura Dekker ook nog niet precies hoe ze haar leven wilde vormgeven. “Het enige wat ik wist, was dat ik de wereld rond wilde zeilen. Dat was genoeg. De rest ontdekte ik onderweg.”
Noot: Omdat per abuis de leeftijd van Laura Dekker verkeerd vermeld stond in de papieren krant is de inleiding van dit online artikel iets gewijzigd.
Wat je alleen leest in De Andere Krant
Dossiers
