^DeAndereKrant

Sinds 11 september 2001 is informatie over de aanslagen van 9/11 uitgegroeid tot een enorme database van kennis. Buiten de officiële kanalen om weliswaar, want het afweermechanisme van de mainstream media werkt nog steeds op volle toeren.

Dit imposante geheel, samengesteld door burgerjournalisten en onverschrokken wetenschappers, omvat duizenden video­fragmenten, documentaires, documenten, getuigenverklaringen en wetenschappelijke onderzoeken. Het had voor elke journalist dé bron moeten zijn om de democratie, zoals het journalistieke vak graag beweert, te bewaken en te waarborgen. De term “Fourth Estate”, voor het eerst aangehaald in 1787 in het Britse parlement, lijkt haast bedoeld voor een iconische gebeurtenis als 9/11. Een brutale aanval vanuit het hart van de eigen westerse beschaving. Minutieus gepland en geïnitieerd vanuit de hoogste echelons van de macht. Het doel: de democratische principes van de Verenigde Staten, spil in de democratische wereldorde, voorgoed te veranderen, met in zijn gevolg die van de bondgenoten, waaronder Nederland.

9/11 werd uitgevoerd in een periode van grote op handen zijnde geopolitieke verschuivingen. Richtlijnen voor het inspelen op deze veranderingen werden opgesteld in meerdere geschreven verklaringen van de neoconservatieve denktank PNAC (Project for the New American Century) in de periode 1997 tot 2000, voorafgaande aan de omstreden en aangevochten verkiezing van George Walker Bush als 43ste president van de Verenigde Staten.

Een gecreëerde fundamentele crisis dient meerdere doelen, zoals elke grote crisis dat altijd gedaan heeft. Twee belangrijke punten verdienen hier aandacht:

De valsevlagoperatie is een beproefde manier om bewust een crisis te beginnen. Een strategie waarbij een entiteit opzettelijk een aanval of actie uitvoert en zich voordoet als een andere partij om verwarring te zaaien, schuld te verleggen of politieke doelen te bereiken. Voor een superelite die zich beperkt weet door reguliere regelgeving, wetten of morele obstakels bij het volk, kan een valsevlagoperatie een aantrekkelijke optie zijn. Een superelite —ook wel ‘deep state’ genoemd— is een synergetisch gelegenheidsnetwerk van invloedrijke politieke elementen, aangestuurd door puissant rijke organisaties, ngo’s, inlichtingendiensten en Big Industry.

Het zou opmerkelijk zijn als een elite (die het stelsel van wetten en regelgeving meer vanuit een helikopterview kan overzien) de voordelen van overzicht en controle nimmer zou aanwenden om op clandestiene wijze veranderingen te bewerkstelligen. Op de website van Globalresearch.ca staan 58 valsevlagoperaties beschreven met bronvermelding.

Om dit haast voorspelbare misbruik te voorkomen is ons rechtsstelsel opgetuigd met een structuur gericht op democratische zelfbescherming. Onze eigen ‘Fourth Estate’ (de vrije pers) is hiervan integraal onderdeel, beschermd door artikel 7 van de Nederlandse Grondwet betreffende de vrijheid van meningsuiting. Deze vrijheid gaat om meer dan idealisme; het creëert een kanaal om informatieve en opiniërende bijdragen te leveren. Deze openheid waarborgt het zelfcorrigerend vermogen van de samenleving. Ondanks deze ingebouwde mechanismen van zelfbescherming hebben in Nederland en daarbuiten diverse vormen van corruptie toch hun weg kunnen vinden. 9/11 zette de toon.

9/11 een ‘next level’ valsevlagoperatie – De middelen die de uitvoerders van 9/11 tot hun beschikking hadden en de schaal waarmee dit werd uitgevoerd, waren zonder precedent. Niet alleen vanuit militair standpunt – eigen legeronderdelen werden die dag afgeleid met zes omvangrijke militaire oefeningen – maar ook vanuit een mediastandpunt. Inlichtingendiensten die al actief waren binnen de media (zoals CIA, FBI, NSA) kregen direct na 9/11 meer bevoegdheden. Opmerkelijk was de mate waarin talloze burgers bewust slachtoffer werden gemaakt op eigen grondgebied. Dit om voldoende verontwaardiging en patriottisme te kunnen genereren. Het stelde Amerika in staat, samen met zijn bondgenoten in de Coalition of the Willing, om jarenlang zogenaamde ‘­preventieve oorlogen’ in het Midden-Oosten uit te voeren. Het rechtvaardigen van de hoge menselijke tol ging gepaard met een overvloedig gebruik van leugens en valse narratieven. Het Amerikaanse Center of Public Integrity verzamelde in de twee jaar aanloop naar de oorlog tegen Irak, op zijn minst 935 gelogen verklaringen van president Bush en zeven van zijn topofficials, waaronder Dick Cheney, Condoleezza Rice en Donald Rumsfeld.

Op 9/11 zelf ging er veel mis, ook in de verslaggeving. Of liever gezegd: het ging juist redelijk accuraat, maar dat was niet de bedoeling. Tijdens de live-verslaggeving werden door diverse nieuwsnetwerken vergelijkingen gemaakt met het gecontroleerd instorten van gebouwen. Dit houdt in met gebruikmaking van explosieven. CNN beweerde aanvankelijk stellig dat het Pentagon niet door een vliegtuig was geraakt, daarbij verwijzend naar de vroegste observaties met een nog intacte gevellijn en het ontbreken van wrakstukken. Bij de crash van Vlucht 93 in Shanksville, Pennsylvania gaven zowel journalisten ter plaatse als reddingswerkers aan dat er geen herkenbare brokstukken of lichamen te zien waren. Hun bevreemding werd versterkt door een rokende krater en de stilte eromheen. Niet wees daarbij op ‘de verschrikking’ die zojuist had plaatsgevonden.

WTC7 – Een verslaggevingsfout op die eerste dag die wél deel uitmaakte van het desinformatieoffensief betrof het op dat moment relatief onbeschadigde Salomon Brothers Gebouw, beter bekend als WTC7, in de volksmond “Rudy’s Bunker”. De naam verwees naar burgemeester Giuliani en zijn kantoor voor rampenbeheersing. Bunker vanwege de bouwkundige karakteristieken, de vitale diensten die het huisvestte en de robuuste beveiligingsmaatregelen die het kenmerkten. Opmerkelijk ­genoeg werd het instorten van dit gebouw door diverse netwerken aangekondigd, uren voor het daadwerkelijk gebeurde. Zo meldde de BBC het instorten van WTC7 een half uur voordat het plaatsvond. Tijdens deze live-uitzending was het gebouw nog duidelijk zichtbaar in de skyline achter de verslaggever, totdat de uitzending abrupt werd onderbroken door een technische storing.

Het Al Qaida-narratief – Al binnen enkele uren na de gebeurtenissen van 9/11 werden de zo cruciale eerste observaties overschaduwd door het politieke Al Qaida-narratief. Het stelde dat twee torens in New York waren ingestort als gevolg van de impact van twee door Al Qaida gekaapte vliegtuigen. Later werden dat drie torens, want WTC7 is lang genegeerd. Daarnaast zou de gekaapte Vlucht 93 in Shanksville, Pennsylvania, zijn gecrasht (de vlucht waarbij reddingswerkers geen sporen zagen van een vliegtuig) omdat dappere passagiers de kapers zouden hebben overmeesterd. Vlucht 77 zou het Pentagon zijn binnengevlogen, ondanks heel andere observaties van een CNN-reporter die snel ter plaatse was. Deze vers opgestelde politieke narratieven werden onmiddellijk en zonder nader onderzoek door de gezamenlijke media geaccepteerd. Zo werden initiële visuele observaties van de aanslagen (waarvan foto – en videomateriaal) snel overspoeld door een georkestreerd media-offensief. Het hierdoor opgewekte patriottisme was zo overweldigend dat geen enkele hoofdredacteur van welke media-outlet dan ook zich kon veroorloven het te weerleggen zonder daarvoor een hoge prijs te moeten betalen.

9/11 stond direct in het collectieve geheugen gegrift. Het gebeuren bleek in alle opzichten grootschaliger dan wat men uit eigen ervaring kon herinneren, en dat alles binnen de tijd van een speelfilm! Deze geconcentreerde tijdsperiode veranderde de perceptie van wat een vijand op Amerikaanse bodem kon aanrichten in één klap. Het traditionele gevoel van onkwetsbaarheid verdween radicaal. Het volk schreeuwde om wraak en verlangde een overkill aan militaire actie. Dit collectieve trauma maakte de schuld van elke gezworen vijand van Amerika direct aannemelijk. Maar wie rustig bleef, goed keek en uitzoomde, zag iets heel anders.

Met het delen van materiaal begon ook de herkenning – Toen Google Video in 2005 en kort daarna Youtube bekend werden, begon het grote verzamelen en delen van informatie over 9/11. Het identificeren van misleidende patronen werd een stuk gemakkelijker. Sindsdien werpt 9/11 nog steeds zijn schaduw vooruit. Op de laatste dag van 2019, net voor de media-uitbraak van het ‘dodelijke virus’, plaatste ik de volgende tweet:

Corona: Toen nieuwszenders begonnen met hun alarmerende verslaggeving over het coronavirus, reageerden de pioniers onder de 9/11-onderzoekers direct waakzaam. De volgende punten zijn afgeleid van een lijst opgesteld door Kevin Ryan, een prominente 9/11-onderzoeker van het eerste uur. Hij heeft de parallellen tussen 9/11 en de zogeheten coronadoctrine helder uitgelicht, welke naar mijn inzicht ook relevant zijn voor het klimaatdebat:

Terugkijkend op de vele opzichtige fouten die zijn gemaakt tijdens maatschappelijke ontwrichtingen als bij corona, Oekraïne en klimaat, lijkt het de heersende machten niet te deren. Op kritische vragen volgt zelden een adequate reactie of verantwoording.

Internationaal zien we een soortgelijk patroon. President Biden kan geen twee zinnen coherent uitspreken. Bizarre uitspattingen en zakentransacties van zijn zoon, Hunter, blijven het publiek verbazen, terwijl de verwachte media-aandacht uitblijft en corrigerende wettelijke procedures worden tegengewerkt. Oekraïne heeft een president die voorheen president speelde in de televisieserie “Servant of the People”. Onder zijn real-life puppetbewind werden al honderdduizenden Oekraïense mannen geofferd in de Amerikaans-westerse proxy-oorlog tegen Rusland. Dat land, één van de weinige overgebleven soevereine grootmachten, voelde zich na twintig jaar getuige te zijn geweest van de wereldwijde ‘War on Terror’ genoodzaakt om zijn eigen existentiële oorlog tegen het door VS/Navo geleide Oekraïne te voeren. Hoe is dit alles mogelijk? Zijn de huidige (wereld)leiders zodanig gereduceerd tot marionetten van machten achter de schermen dat ze alleen één richting op kunnen bewegen, om te voorkomen dat het bedrog zich tegen hen keert?

Hoe nu verder? De overgang naar een nieuw tijdperk, zoals bepleit door het World Economic Forum, stuit op meerdere obstakels en ondervindt aanzienlijke vertraging. Het blijkt voor de elite moeilijker dan verwacht om haar doelen snel te realiseren. Tekenen wijzen erop dat de over vele jaren opgebouwde netwerken beginnen te wankelen. Klaus Schwab, baas van het World Economic Forum (WEF), omschreef deze kritieke fase van transitie voor de implementatie van doelen als een “narrow window of opportunity”.

De grootste fout van de elite is niet de paniek om tegenslagen, maar de hoogmoed om te denken dat ze zelfs met grove missers kunnen wegkomen. Ze lijken stellig overtuigd dat zij, dankzij hun greep op de media en de continue herhaling van boodschappen, elke realiteit naar hun hand kunnen zetten. Eerlijkheid gebiedt: ze kwamen daar ook jarenlang mee weg. Uitingen van personen als Klaus Schwab of activiteiten van Bill Gates wekken vaak verbazing, maar krijgen zelden tot nooit een plek in reguliere berichtgeving.

Er zijn ook misvattingen onder het kritische publiek. Critici veronderstellen vaak dat het rampzalige beleid een gevolg is van onschuldige misstappen, omdat ze ervan uitgaan dat de overheid primair het volk dient. Er is echter geen sprake van incapabel handelen, maar van een totaal andere agenda dan wat verteld wordt!

Toch zijn er lichtpuntjes. De schokkende ontwikkelingen sinds de coronacrisis beschijnen de eerdere misdrijven met een helder licht. De beschermende lagen rondom 9/11 barsten in snel tempo. Wanneer het web van onwaarheden over 9/11 volledig is ontrafeld en publiekelijk erkend, is de cirkel rond. Dan zullen we als volk nieuwe consensus kunnen bereiken. Eindelijk weer een vuist! Met die eensgezindheid kan er opnieuw worden opgebouwd.

Frank Ho is 9/11 onderzoeker van het eerste uur. Auteur van de website waarheid911.com, een ook door andere onderzoekers veel geraadpleegd naslagwerk over de omstandigheden waarin 9/11 plaatsvond. Op Twitter/X speelt hij een bescheiden rol als influencer met de accounts

@W911 en @holavista.”

Lees meer in onze themakrant 9/11: deanderekrant.nl/edities/3