^DeAndereKrant

Wie werkzaam is in de gezondheidszorg, moet een idee ontwikkeld hebben waarom en waartoe je een behandeling uitvoert. Er moet een achterliggende visie zijn. Het is echter opvallend dat de meeste werkers in de gezondheidszorg over zoiets eenvoudigs als een visie op ziekte en gezondheid nog nooit hebben nagedacht. Ze voeren uit wat hen geleerd is en aan de medische faculteiten wordt aan een visie geen enkele aandacht besteed. Vanuit het medisch bedrijf hoor ik daar nooit iets over. Hoewel, een student geneeskunde meldde me dat een docent zijn visie op de mens als volgt samenvatte: “Ik zie de mens als een zak vol onvermogen”. Het is goed mogelijk dat deze banaliteit exact weergeeft welke gedachte er leeft bij het medisch handelen: de mens zelf kan niets. Men gaat totaal voorbij aan het bestaan van een zelfgenezend vermogen en dat dit te stimuleren is. De betreffende student aanvaardde deze visie als vanzelfsprekend. Door mij toegezonden informatie omtrent deze leemte, inclusief mijn boekje met de eerste 40 columns uit deze krant, werd nooit beantwoord. Er is geen voedingsbodem voor een andere visie. Ik heb nog niet meegemaakt dat een werker in de gezondheidszorg meldde: “Toch wel vreemd dat we het hier niet over hebben!”

Is er werkelijk geen visie? Ja, die is er wel, maar die wordt nooit meer getoetst op haar gevolgen. Sinds Louis Pasteur (1822-1895) is er nooit meer over nagedacht of hij het wel bij het juiste eind had. Het gaat in feite over de grote discussie of we de oorzaak van ziekte moeten zoeken bij de bacteriën en virussen (als deze laatste ‘deeltjes’ überhaupt bestaan!) of bij het ‘milieu’ waarin een ziektekiem kan gedijen of juist niet. Bovendien wordt er nooit nagedacht over mogelijk nut en noodzaak van (acute) ziekten en welke gevolgen dat heeft voor de behandeling. Een hernieuwd gesprek over de zieke mens en de steeds zieker wordende bevolking is mijns inziens bittere noodzaak. Daarbij gaat het over het symptoom dat de zieke mens ons vertelt. Dat symptoom is de boodschapper dat er iets niet in orde is. Uit de geschiedenis is wel gebleken dat het nooit slim is de boodschapper de schuld van de boodschap te geven, of zelfs om zeep te helpen.

Wie bacteriën (en — vooruit dan maar — virussen) de schuld geeft van ziekte zal er alles aan doen om ze te doden en dat is ook de werkwijze na Pasteur geworden. In de beginperiode na de Industriële Revolutie (in Nederland rond 1850) waren er nog nauwelijks effectieve middelen ontwikkeld om pathogene (ziekmakende) bacteriën te doden. Maar na de ontdekking van penicilline (1928) ging het hard en voor de meeste artsen en hun patiënten is het de gewoonste zaak van de wereld geworden om bij een ‘-itis’ (een ziekte die zich kenmerkt door een ontsteking/infectie) antibiotica toe te passen. Bovendien is het nu al meer dan honderd jaar gangbaar dat het farmaceutisch industrieel complex een dikke vinger in de therapie-pap heeft en deze krant heeft voldoende berichten gepubliceerd die duidelijk maken hoe de aansturing van opleiding en praktijk geregeld is. De financiële belangen zijn torenhoog en de verdiensten zijn navenant. Wetenschappers worden omgekocht om onderzoeken van een voor deze bedrijfstak gunstige uitkomst te voorzien. We leven in een maatschappij die voor haar functioneren geheel afhankelijk is geworden van een dagelijkse inname van medicijnen. Zonder die gigantische hoeveelheid zou het raderwerk binnen een week stagneren en een paar weken later zou de chaos compleet zijn. Dat is het gevolg van de ontstane noodzaak om de symptomen van de meeste mensen in de westerse wereld nog enigszins binnen de perken te houden. Zonder die chemie slaapt Nederland (en de rest van de beschaving) niet, raakt in paniek, is depressief, lijdt aan allergie, is suïcidaal, benauwd of wanhopig van de pijn. De omvang van de chronische ziekten is enorm en de maatschappij is inmiddels zodanig ingericht dat er voor het doormaken van ongecompliceerde, acute ziekten geen ‘tijd en zorg’ — vader en moeder werken allebei — meer is. Niemand is meer gewend met acute ziekten om te gaan. Ziek zijn mag niet. Straks zal ik uitleggen wat daarvan het gevolg is.

Laat ik hier toch ook eerst duidelijk vermelden dat bij levensgevaar of een situatie die volledig uit de hand loopt en waarin van andere interventies geen heil te verwachten is, het gebruik van reguliere medicijnen noodzakelijk is. Bovendien moet niet alles wat als ‘regulier’ is aangemerkt, worden gezien als ver­derfelijk. Ik noem de verworvenheden van chirurgie en traumatologie. Binnen de gezondheidszorg zijn er ook zeker artsen en verpleegkundigen die zich vóór alles laten leiden door het belang van hun patiënten. Hoe het hen in de coronajaren is vergaan, was tot in de rechtbanken te zien. Degenen die de boetes oplegden, werden aangestuurd door de belangenbehartigers van het grootkapitaal. Wij zagen een door de overheid opgelegde zorg die die naam niet verdient. Kortom, niet alles is slecht wat zich afspeelt binnen de spreekkamers. Maar de klok en de bankrekeningen regeren en de visie komt voort uit onwetendheid, ‘protocollerie’, materialisme en geldelijk gewin.

Bestaat er een andere visie dan die waaruit het overgrote deel van de huidige gezondheidszorg voortvloeit? Jazeker, maar het is een zienswijze die tot nu toe geen plaats mag krijgen in het gesprek over hoe bij elke individuele zieke het beste gehandeld zou kunnen worden. In de reguliere gezondheidszorg is het zo dat elk symptoom, van welke aard ook, bij wie dan ook, door de patiënt en zijn omgeving als vervelend wordt beschouwd, waarna het voor de dokter de gewoonste zaak van de wereld is een medicijn te kiezen dat dit symptoom blokkeert. De klacht verdwijnt en de patiënt is tevreden en ‘beter’. Of dat werkelijk zo is, is maar de vraag. Voor zowel patiënten als artsen is het om het even wat het symptoom is en in welke situatie de patiënt zich bevindt: er is een klacht en die moet weg. Artsen maken geen onderscheid in soorten ziekten en gaan mee in de stroom van symptoomblokkerende medicijnen. Zo verloopt het al vele decennia bij het overgrote deel van de bevolking.

Om die andere zienswijze duidelijk te maken, heb ik een korte inleiding nodig. Ik raad je aan deze alinea langzaam en desnoods twee- of driemaal te lezen, omdat ik denk dat je er op deze manier nog nooit over nagedacht hebt. Een organisme (lees: een mens) maakt onder stress (van welke aard ook) altijd de best mogelijke reactie, wat die ook moge zijn. Een heftiger reactie is niet nodig, die komt dus ook niet en een mildere reactie kan niet, want de reactie die er is, is altijd overeenkomstig de natuur die gericht is op (over)leven: de reactie op stress (het symptoom) is altijd de best mogelijke. Observatie van je eigen werk als geneeskundige leert je dit in de loop van de tijd. Gechargeerd is het zo: een groot ongeluk loopt zelden af met een klein schrammetje en het ligt niet in de rede dat je van een muggensteek epilepsie overhoudt: een jeukend bultje is wel genoeg effect. Voorts is het zo dat griep een normale, natuurlijke ziekte is die bij relatief gezonde mensen zelden of nooit tot een groot probleem leidt. Verkoudheden horen er zo nu en dan bij en kinkhoest is zelden of nooit een dodelijke ziekte. Waterpokken, de mazelen en de bof: idem. Iedereen beschikt over een zelfgenezend vermogen en mocht dat stagneren, dan is dat te activeren met natuurlijke geneeswijzen. Het zelfgenezend vermogen bestaat! Net als bij sport is ook de afweer te stimuleren en te trainen. Goed coachen heeft zin. En … leven eindigt met de dood. Altijd.

Maak wel onderscheid tussen soorten ziekten. Er zijn acute ziekten en er zijn chronische ziekten. Acute ziekten hebben een kort verloop, vaak met overvloedige uitscheidingen en verhoogde temperatuur (koorts). In een natuurlijke situatie leidt een acute ziekte na verloop van een aantal dagen via een hoogtepunt naar herstel of als de acute situatie zeer heftig verloopt en niet adequaat ondersteund en behandeld wordt, tot de dood. Acute ziekten horen bij de mens, ze dragen een noodzaak en een nut in zich. De noodzaak is vaak het reinigen van het gehele systeem (het lichaam) door uitscheidingen en verbranding (koorts). Het nut van een acute ziekte is dat het immuunsysteem bij elke acute ziekte voor de eerste keer of steeds opnieuw getraind wordt. De noodzaak van training van het immuunsysteem is groot, ook omdat de druk op het immuunsysteem hoog is. Chronische ziekten daarentegen hebben, het woord zegt het al, een langdurig verloop. Ze zijn er voor de rest van het leven en ze dienen tot niets. Ze vergroten het lijden en je immuunsysteem leert er niets van. Van een chronische ziekte word je niets beter.

Een bijzondere groep acute ziekten zijn de zogenaamde kinderziekten die vooral ten doel hebben het immuunsysteem te trainen. Bij de diverse kinderziekten zie je de oefening in verschillende weefsels verlopen. Zeer adequaat en zeer doelmatig. Je hebt er veel aan voor de ontwikkeling van je immuunsysteem en ze helpen bijzonder om het optreden van chronische ziekten te voorkomen of in elk geval uit te stellen. Kinderziekten horen bij onze soort. Deze bijzondere acute ziekten bij voorbaat blokkeren door middel van vaccinaties levert op dat het immuunsysteem de noodzakelijke training ontbeert. Daardoor ontstaan steeds meer en ernstiger ‘acute systeemziekten’ waarbij organen van hogere orde zwaar onder druk komen te staan. Je ziet dat aan de uitbreiding van het Rijksvaccinatieprogramma. Kinderen in de VS krijgen tot hun 18e jaar 72 vaccinaties toegediend en zij behoren tot de ongezondste jeugd ter wereld. Maatregelen door de hygiënisten — betere voeding, huisvesting, sanitaire voorzieningen etc. — vormden de grote bijdrage in het terugdringen van sterfte door deze besmettelijke ziekten, al voordat het Rijksvaccinatieprogramma werd gestart. De sterfte door besmettelijke ziekten was reeds tot bijna nul gereduceerd. Kinderziekten zijn overigens heel goed te ondersteunen met natuurlijke therapieën als homeopathie en natuurgeneeskundige maatregelen.

Onderdrukken van symptomen (bij acute ziekte) levert op dat het lichaam niet gereinigd en getraind wordt en dus zullen er bij herhaling acute ziekten blijven optreden totdat het organisme zich vroeg of laat ‘gewonnen’ geeft en een chronische ziekte ontstaat. Behandeling — als die nog mogelijk is — heeft dan als doel de acute situatie alsnog te doen herleven en de patiënt dient maximaal ondersteund te worden in het acute proces wanneer dat (hopelijk) opnieuw zijn intrede doet. Opnieuw onderdrukken leidt vervolgens tot een nog slechtere situatie. Herhaald en uitgebreid vaccineren levert op dat versneld chronische ziekten hun intrede zullen doen en je ziet dit proces overal om je heen: veel kinderen zijn chronisch ziek. De gehele populatie wordt op deze manier ongezonder en je ziet dit aan de omvang van het medicijngebruik. Naarmate organismen langer en zwaarder onder druk komen te staan, zie je ook verschuivingspatronen naar orgaansystemen van steeds hogere orde optreden, inclusief het psychisch functioneren. Zie de verwarring in de populatie en de hoeveelheid psychofarmaca die nodig is om mensen nog enigszins ‘normaal’ te laten functioneren. De bevolking als geheel is ziek, zeer ziek. Bovendien vindt een langzame vergiftiging plaats door slechte voeding (processed food), drugs, onzuivere lucht, straling en de overdaad aan medicijnen. Alom zie je vermoeidheid, uitputting, stress, een groeiend onbehagen, agressie en verslavingen. Er zijn verslavingsklinieken waar kinderen van 12 jaar zijn opgenomen.

Dat mensen zieker worden dan nodig, heeft drie oorzaken. Allereerst door onderdrukte acute ziekten of zeer ernstig verlopen acute ziekten die niet natuurlijk behandeld zijn. Door gebruik van reguliere medicatie bij chronische ziekten, waardoor terugkeer naar het acute ­stadium niet of nauwelijks meer mogelijk is: de vitaliteit is geblokkeerd. En door vaccinaties tegen kinderziekten. Ik voeg daar nog aan toe dat onopgeloste, grote traumatische gebeurtenissen oorzaak kunnen zijn van ziekten. Therapeuten dienen daar oor en oog voor te hebben en wachtlijsten zijn dan niet bevorderend bij het herstel. Trauma’s in het voorgeslacht (gevolgen van oorlogen) hebben nog gevolgen voor het nageslacht. Ook nu, zelfs na een uitgesproken “nooit weer” na ’14-’18 en ­’40-’45, is de wereld vol oorlogsgeweld en zijn bevolkingsgroepen opnieuw op drift of in verzet. Voor velen is het leven niet rustig. Opvallend is dat met name in de homeopathie de oorzaak, de zogenaamde ‘causa’ die ten grondslag ligt aan het optreden van enige klacht, als uitgangspunt genomen wordt bij de behandeling van die klacht. Wanneer hoofdpijn is ontstaan na verdriet, wordt de patiënt met verdriet behandeld.

Bestaat er een oplossing nu de situatie zich zo ernstig laat aanzien? Kort na de intrede van de symptoomonderdrukkende geneeskunde achtte ik dit nog wel mogelijk voor een groot deel van de bevolking. Op dit moment ben ik voor de massa — beangstigd en beperkt door het systeem en de onnatuurlijke behandeling van acute ziekten, de vaccinaties, de wijdverbreide medicalisering en de desastreuze covid-19-prikken — zeer somber. Voor de enkeling die het pad van symptoom­onderdrukking wil verlaten of niet op wil gaan, zijn er nog mogelijkheden. Al voorzie ik ook voor hen een zware weg. Voor chronisch zieke volwassenen zal het een leven van lijden zijn. Chronisch zieke kinderen zullen de ‘achterstand’ — geboren uit ouders met een leven vol vaccinaties en symptoomonderdrukking én zelf gevaccineerd — moeten herstellen. Daartoe hebben zij top-natuurlijke zorg nodig en het is de vraag of het nog kan lukken. Voor velen zie ik nauwelijks meer een mogelijkheid. Ik denk aan de vele kinderen die autisme hebben opgelopen na (herhaalde) vaccinaties. In de jaren die achter mij liggen heb ik de situatie zien verslechteren. Ongewijzigd beleid zal het nog erger maken. Autisme (een geest in verwarring) kwam vóór de intrede van het vaccinatiebeleid voor in een verhouding van 1 op 2500 en nu is dat 1 op 35 geworden.

Ook over het nageslacht ben ik somber gestemd. Het milieu is vervuild met giftige stoffen en de hormonale belasting is groot. De anticonceptiepil heeft eraan bijgedragen dat zwanger worden en bevallen tot grote problemen hebben geleid. De natuurlijke bevalling is een uitzondering geworden: oxytocine wordt vrijwel standaard gebruikt in enige fase van de bevalling en met het voortschrijden van de jaren zal geboren worden met grotere problemen gepaard gaan. Vele bevallingen moeten worden opgewekt en een op de zes zwangerschappen eindigt in een (spoed)keizersnee. Het gesprek hierover met de reguliere geneeskunde komt niet van de grond, omdat over de oorzaken niet mag worden gesproken, zo is mij gebleken.

Wanneer we de situatie van de massa even vergeten, wat is dan nog individueel mogelijk? Zorg bij ziekte zoveel mogelijk voor natuurlijke therapieën, verzorgd door therapeuten die met hun maatregelen het zelfgenezend vermogen stimuleren en net als jij hard willen werken aan je gezondheid. Denk aan homeopathie, natuurgeneeskunde, acupunctuur, psychologen en psychiaters die de behandeling zonder medicijnen willen of nog kunnen doen, artsen die hun kennis en creativiteit willen toepassen bij de ondersteuning van hun patiënten. Vermijd processed food (80 procent van wat in de schappen ligt bij de gangbare supers), eet biologisch, bescherm je tegen straling, vermijd de anti­conceptiepil, vaccineer niet, geef koorts de ruimte en vraag zorg van een dappere en kundige homeopaat die kan analyseren, de processen rondom ziekte en gezondheid begrijpt en die denkt in lange termijnen. Blokkeer acute ziekten zelden of nooit, zorg voor een natuurlijk leven, drink schoon en zuiver water, bereid zelf je voedsel, gebruik uitstekende ingrediënten en zoek gelijkgestemden om te steunen en gesteund te worden. Neem zelf verantwoordelijkheid voor je eigen gezondheid en zorg ervoor dat het je geestelijk en lichamelijk goed gaat. ¾

 Arjen Pasma is natuur­geneeskundige en homeopaat.