^DeAndereKrant

Een gelukwens is voor de toekomst. Dat geluk je mag overkomen. Of voorspoed. Of welzijn. Of een goede dood. Of wat dan maar fijn is. Letterlijk impliceert het dat voorspoed, een goede dood, het fijne, geluk, nu je deel niet is, maar wel dat de wenser je dat graag gunt. Ik heb nooit gedacht, mijn leven lang niet, dat ik in barre tijden als de onze zou leven. Dat ik zou moeten gaan meemaken dat mensen die het voor het zeggen hebben, of het mij voorleefden (politiek, onderwijs, kerk en staat), iets zouden gaan ontwikkelen wat zó veraf stond van wat ik geloofde, dacht, hoorde. Diep van binnen wist ik wel iets, bijvoorbeeld dat de kerk als instituut het heeft laten afweten in de aanloop naar WO II, waarover, toen ik jong was, nog veel werd gesproken. Het ging in de kerk over Ditrich Bonhoeffer en dat hij een voorbeeld was hoe het moest en er was schaamte in de kerk dat het gelopen was zoals het gelopen was. Het instituut zweeg over wat zij heel goed wisten. Langzamerhand werd het mij duidelijk: mijn vader zweeg, de kerk zweeg, de zogenaamde christelijke politiek zweeg of ik hoorde praatjes voor de vaak. Zelfs in de laatste jaren had ik nog enige hoop op Gert-Jan Segers (CU) die toch ook elke week weer de tien geboden aanhoort (“Gij zult geen valsch getuigenis spreken tegen uw naasten”, naasten bij wie ik ook hoor) die wist van de machtsgreep van Bill, Klaus en Tedros, maar hij hield zijn mond en is daardoor mededader en dus medeschuldig aan de teloorgang van de menselijke soort. Ook hij beantwoordde mijn brieven niet. Mijn vertrouwen in al die instituten is nihil en het komt vooralsnog niet meer terug.

Ik schreef het al eerder: diep van binnen zijn de Behörden verrot en misdadig, zij konkelen onderling, brengen leugens voort en verspreiden ziekten, dood en verderf. Zij verrijken zichzelf, willen aan de macht en gaan kongsi’s aan. Er is nog een enkeling die de leugens aankaart en het gevolg is dat die zich voor een corrupte rechter moeten verantwoorden (Gideon van Meijeren) of – langdurig in voorarrest – psychisch gemarteld wordt (Reiner Fuellmich).

Wat moet ik jou, beste lezer(es), toewensen? Dat ik dit soort verhalen níet hoef te typen, dat het niet nódig is zulke scherpe woorden te gebruiken, dat ik rúst heb in mijn hoofd en dat ik een rustige oude dag beleef. Wat kan ik doen om jouw lijden te verlichten? Het is niet genoeg dat jij en ik er hetzelfde over denken of dat ik je voed met moed en informatie. Ik zou graag zien (wens dat mezelf toe) dat ik daarmee níet bezig zou hoeven te zijn. Steeds maar uitleggen wat een waanzin, werkelijk waar, wat een medische waanzin het is om te denken dat de gezondheid van de jongsten onzer uit een tig aantal spuiten moet komen en dat met de huidige stand van techniek (de rampen voortbrengende mRNA-spuiten) hun gezondheid nog verder ondermijnd wordt en tegelijk ook de gezondheid van hun nageslacht en vervolgens dat die ellende (godbetert) onomkeerbaar is. Wat doe ik nog met mijn vak als de menselijke soort naar de gallemiezen wordt geholpen en degenen die het doen het ook wéten en er desondanks over liegen en voortgaan met deze ‘ónzorg’, want met medische zorg heeft dit niets meer van doen.

Hoe hervind ik mijn zachtheid, mijn milde kant, mijn inzet voor de lijdenden, mijn kennis en kunde? Ja, ik ben de directie en de hoofdredactie van deze krant dankbaar dat dit mijn 135e column is, ongecensureerd, aangestuurd door niemand. Er bestaat een foto van de redactietafel bij het uitkomen van het eerste nummer van deze krant: ik was er bij. Daarna ging het verder en niet eerder trof ik een aaneenschakeling van zoveel weken (3 × 52 = 156!) met korte berichten als ‘dank je wel, mooi geschreven, kippenvel, indrukwekkend, dapper, hoe kun je het in 700 woorden’ – en soms een iets langer bericht met een inhoudelijke reactie – maar altijd de vrije hand van schrijven. Wat is het toch dat geen medicus of politicus of weet ik wie er allemaal de hand hebben in het vernielen van de bevolking, ooit de moeite heeft durven nemen om mij te vertellen dat ik het niet goed zie. Het is het grote zwijgen dat de leugen in stand houdt, het zwijgen dat niet alleen mij treft, maar ook de hoofdredactie die kan bonzen op de deur van de WRR en het Lareb en geen antwoorden krijgt. Het zwijgen, het grote zwijgen naar ons, de bevolking van dit land. Voor hen, die zwijgers, doen wij er niet toe. Wij zijn er om wat wij hebben aan bezittingen langzaam maar zeker in te leveren, zoals het ook al ging met de tiende penning, de vijfde penning en hoe de diefstal in het verleden ook maar mocht heten.

De redactie van deze krant vraagt soms of wij activistisch moeten worden. Ik neig naar ‘ja’, hoewel ik liever patiënten behandel of een rustig ommetje maak, samen met mijn lief. Het stelt mij teleur dat wij – nog steeds – met veel te weinig zijn. Natuurlijk, ruim 12.000 abonnees is mooi, maar veel te weinig. (Online heeft De Andere Krant een aanmerkelijk groter bereik! – red.) Den Haag, New York, Davos of Zoetermeer of waar de AIVD ook maar mag zitten, wordt daar niet zenuwachtig van. Het adagium in de Haagse of andere achterkamertjes of desnoods in de openbaarheid is nog steeds: “Kan zijn dat de honden blaffen, maar de karavaan gaat voort”. Wat mij betreft is het de hoogste tijd dat die karavaan gestopt wordt en als het niet goedschiks gaat, dan maar kwaadschiks. Wij hebben gewaarschouwd. Lieve lezer(es), ik wens je een rustig leven. En wel zeer snel!

Heb je De Andere Tafel al gezien met columnist Arjen Pasma en FvD-kamerlid Pepijn van Houwelingen?
Wil je Pepijn van Houwelingen zelf ontmoeten? Mis het Free Speech Event niet, georganiseerd door Café Weltschmerz op vrijdag 1 november 2024! Tickets: https://tinyurl.com/FREE-SPEECH-event