^DeAndereKrant

Dettmar had de moed zich tegen de absurde regeringsmaatregelen te verzetten en betaalt daarvoor een hoge prijs. De furieuze reactie van de macht liet niet lang op zich wachten. Er volgden talrijke huiszoekingen, niet alleen in woning en kantoor van de rechter zelf, maar ook bij de advocaat van de moeder (en kinderen) die het verzoek indiende en de gerenommeerde deskundigen wier getuigenverklaringen bijdroegen aan het vonnis, de hoogleraren Ulrike Kämmerer, Christian Kuhbandner, Ines Kappstein en Uli Mauth. De politie nam mobiele telefoons, computers en dossiers in beslag.

De coronaperiode ligt ruim een jaar achter ons, maar Duitsland maakt nog steeds een klopjacht op critici van de maatregelen, dissidente artsen en nu dus ook rechters. In een orwelliaans proces beschuldigde de officier van justitie Dettmar ervan de rechtsstaat met voeten getreden te hebben. De rechter zou zijn ambt misbruikt hebben en zich aan rechtsbuiging schuldig gemaakt hebben, hij zou als familierechter niet bevoegd zijn geweest over deze kwestie een oordeel te vellen.

Volgens jurisprudentie van de hoogste rechterlijke instantie is een eerste vereiste voor een veroordeling een niet te rechtvaardigen inhoud van het vonnis ten gunste of ten nadele van een van de procespartijen. Daarvan is ter zitting niets gebleken. Het verwijt van vooringenomenheid snijdt evenmin hout, iedereen had een sterke mening over de coronamaatregelen, inclusief de rechters die telkens in het voordeel van de regering oordeelden. Bovendien had de regering tijdens de rechtszaak de mogelijkheid de effectiviteit van coronamaatregelen aan te tonen maar weigerde dat, zodat Dettmar terecht oordeelde dat deze niet proportioneel zijn.

De moedige rechter benadrukte in zijn verdediging dat hij enkel en alleen handelde in het belang van de kinderen en hij zou terugkijkend opnieuw zo handelen. Veel ouders maakten zich ernstige zorgen over de effecten van de absurde maatregelen op de gezondheid van hun kinderen.

De officier van justitie heeft vermoedelijk op aanwijzing van de Thüringse minister van Justitie hoger beroep aangetekend. Zij wil de rechter drie jaar onvoorwaardelijk achter slot en grendel. Het explosieve is dat hij door de celstraf automatisch zijn rechterschap en zijn pensioenaanspraken verliest.

De vervolging van Dettmar vanwege een onwelgevallig vonnis is een unicum, een meedogenloos politiek signaal aan iedereen die het waagt zich te verzetten tegen de macht. Bovendien staat de opgelegde straf in geen enkele verhouding tot andere gevallen waarin rechters vervolgd werden. Zo veroordeelde de rechtbank in Augsburg in 2021 een rechter voor bezit van duizenden afbeeldingen met kinderporno tot een boete van 1800 euro.

De veroordeling is extra pijnlijk tegen de achtergrond van het Duitse naziverleden. Ook toen werden rechters die ingingen tegen het regime na onwelgevallige vonnissen ontslagen en opgesloten. Saillant is dat rechters die door nazi’s opgelegde regels klakkeloos uitvoerden, na de Tweede Wereldoorlog weinig te vrezen hadden. Zo werd rechter Otto ­Thorbeck, die dominee en verzetsstrijder Dietrich Bonhoeffer en vier andere verzetsstrijders ter dood veroordeelde, in 1956 vrijgesproken van rechtsbuiging, terwijl het summiere proces zelfs onder de naziwetgeving ontoelaatbaar was. De doodvonnissen moesten de volgende dag voltrokken worden, nadat de veroordeelden eerst uitgekleed en naakt opgehangen moesten worden.

De federale rechters oordeelden dat Thorbeck niets te verwijten viel, een schoffering van het verzet in Duitsland. Rechter Dettmar komt er minder goed vanaf, zijn leven is vernietigd. De betekenis van deze zaak kan niet onderschat worden. Duitsland plaats zich hiermee in een rijtje van schimmige schurkenstaten. Zou Dettmar in Iran of Rusland vervolgd zijn, dan buitelden westerse politici ongetwijfeld met morele verontwaardiging over elkaar heen. De stilte in media en politiek is mogelijk nog schokkender dan de veroordeling zelf.