^DeAndereKrant

In november werden op de Zuidpool drie dagen achter elkaar record-­temperaturen geboekt. Record-koude wel te verstaan. Op 18 november werd het -45,2°C op de Zuidpool, waarmee het vorige dagrecord, van -44,7°C uit 1987 werd gebroken. De winter van 2020-2021 op de Zuidpool was de koudste sinds het begin van de temperatuurmetingen in 1957. De gemiddelde temperatuur op het Zuidpoolstation Amundsen-Scott bedroeg -61,1°C. Dat is 2,2 graden lager dan het gemiddelde over 1981-2010. Het vorige record werd bereikt in 1976. Toen was de gemiddelde wintertemperatuur -60,6°C.

De kouderecords op de Zuidpool zeggen uiteraard niets over ontwikkelingen in het klimaat. Wat wel opvallend is, is dat ze in de reguliere media niet worden vermeld. Wie googelt op “kouderecord Zuidpool”, vindt alleen een berichtje op weer.nl. Verder verschijnen twee berichten van de NOS en Trouw, maar het NOS-bericht gaat over een warmterecord op de Zuidpool en dateert uit 2011, en het bericht van Trouw, van maart 2022, gaat ook over warmte op de Zuidpool.

Ander recent opvallend weer-nieuws waar de media over zwijgen: het arctisch zee-ijs is bezig met een comeback. Het ijsdek bedroeg eind september 4,92 miljoen km², dat was 1,35 miljoen km² meer dan op het dieptepunt in 2012. Het Great Barrier-­rif doet het prima en vertoont geen tekenen dat het zal ‘verdwijnen’, zoals tot voor kort alom werd voorspeld. De wereldwijde temperatuur zoals gemeten door satellieten is al acht jaar niet gestegen. De orkaanactiviteit op het noordelijk halfrond was dit jaar 30 procent minder dan gemiddeld en is al 50 jaar stabiel binnen een beperkte bandbreedte. Het hogere CO2-gehalte zorgt voor ‘vergroening’ van de planeet.

Maar worden er ook niet allerlei warmterecords gevestigd? Zeker. Er lijkt ook wel sprake te zijn van enige mate van opwarming in de wereld. Toch valt daar wel iets op af te dingen. Zo wordt er gemeten in gebieden die steeds verder verstedelijken, vaak zelfs op vliegvelden. Door de toenemende verstedelijking – stenen en asfalt – stijgt de temperatuur op de meetplekken. De vraag is of onderzoekers voldoende rekening houden met dit ‘urbaniseringseffect’. Volgens onderzoekers Roy Spencer en John Christy van de Universiteit van Alabama is dat niet zo.

Spencer en Christy, die de beschikking hebben over satellietmetingen die teruggaan tot 1978, vergeleken de metingen van de weerstations van de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA), het weerbureau van de Amerikaanse overheid, met hun eigen satellietmetingen, die uiteraard geen last hebben van het urbaniseringseffect. De temperaturen die de NOAA meet, bleken 50 procent hoger te liggen over de laatste vijftig jaar. Volgens de NOAA is de temperatuur in het oosten van de VS met 0,24°C per decennium gestegen, maar volgens de twee onderzoekers is dat in werkelijkheid slechts 0,12°C per decennium. Zij schrijven het verschil toe aan het urbaniseringseffect.

Christy en Spencer onderzochten ook de temperatuurreeksen van 10 Canadese steden sinds 1978. Die lagen 20 procent hoger dan de satellietmetingen. Dat is nog niet alles. De twee Amerikaanse onderzoekers melden daarnaast dat alle belangrijke meteorologische instituten hun temperatuurreeksen de afgelopen jaren om diverse redenen naar boven hebben bijgesteld. Het Britse Met Office bijvoorbeeld, stelde in de laatste tien jaar twee keer zijn temperatuurreeksen naar boven bij, met als resultaat dat een ‘pauze’ in de opwarming die plaatsvond tussen 1998 en 2010 uit de cijfers is verdwenen.

Het KNMI stelde in 2016 de temperatuurreeksen van meetstation De Bilt tussen 1901 en 1951 naar beneden bij, tot wel 2 graden. Daardoor verdwenen 16 van de 23 hittegolven die tot en met 1950 plaatsvonden uit de statistieken. Sinds die tijd vertellen medewerkers van het KNMI dat het aantal hittegolven de laatste decennia fors is gestegen: van slechts 7 in de eerste helft van de 20e eeuw tot 22 na 1950. Vier onderzoekers – Frans Dijkstra, Rob de Vos, Jan Ruis en Marcel Crok – hebben in een peer-reviewed publicatie eerder dit jaar laten zien dat de aanpassing van de gegevens door het KNMI het gevolg was van ‘keuzes’ van de onderzoekers. Het KNMI heeft nog steeds niet op de kritiek gereageerd.

Veel alarmistisch klimaatnieuws blijkt bij nader inzien volledig op drijfzand te berusten. In de nieuwe docu Frozen Planet II van de wereldberoemde natuurbeschermer David Attenborough vertelt ecoloog Dr Bill Fraser met tranen in zijn ogen dat er van 20.000 Adéliepinguïns slechts 400 paren over zijn. Het lot van de pinguïns is de “kanarie in de klimaat-kolenmijn” volgens Attenborough. Wat hij er niet bij vertelt, is dat in 2018 satellietbeelden een kolonie van Adélies tonen in het oosten van Antarctica van 1,5 miljoen exemplaren. Eerder, in 2019, liet Attenborough voor een elitepubliek van het World Economic Forum in Davos een film zien waarop walrussen massaal van een klif afvielen “als gevolg van klimaatverandering”, terwijl ze in werkelijkheid werden opgejaagd door ijsberen.

Wat ook niet iedereen beseft, is dat er op geologische tijdschaal geen sterke correlatie is tussen CO2-gehalte en de temperatuur op aarde. Geoloog professor Ian Plimer wijst er in een recente publicatie op dat er zes grote ijstijden zijn geweest en dat die allemaal zijn begonnen toen het CO2-gehalte in de atmosfeer veel hoger lag dan nu. Volgens Plimer zitten we nu in een ijstijd die 34 miljoen jaar geleden begon, en daarbinnen bevinden we ons in een interglaciale periode (waarin het tijdelijk warmer is), die 14.400 jaar geleden begon. Twee Amerikaanse geologen meldden onlangs dat meer dan de helft van de gletsjers in het Noordpoolgebied 3400 tot 10.000 jaar geleden niet bestonden of veel kleiner waren. In die tijd lag het CO2-gehalte op 260-270 ppm (parts per million), vergeleken met 410 ppm nu. De temperaturen waren toen enkele graden hoger dan nu.

Het is hoe dan ook duidelijk dat de computermodellen die door klimaatonderzoekers worden gebruikt hogere opwarming voorspellen dan daadwerkelijk plaatsvindt. Dat blijkt uit recent onderzoek van professor Nicola Scafetta, een natuurkundige van de universiteit van Napels. Volgens de metingen van de grote meteorologische instituten is de temperatuur op aarde tussen 1980 en 2021 met 0,52-0,58°C is gestegen. De – accuratere – satellietmetingen van Christy en Spencer komen 30 procent lager uit. Maar als de klimaatmodellen correct waren geweest, dan had de temperatuur veel meer moeten stijgen: met 1,8°C volgens de meest conservatieve computermodellen tot wel 5,7°C voor de meest alarmistische modellen. Toch gaat het klimaatbeleid uit van deze computermodellen.

Steeds meer wetenschappers voelen zich dan ook ongemakkelijk bij het alarmistische klimaatverhaal. Meer dan 300 hoogleraren en experts, hebben inmiddels de World Climate Declaration getekend, een recent initiatief van de Noorse natuurkundige en Nobelprijswinnaar Ivar Giaever, die stelt dat “er geen klimaatcrisis is”. Volgens deze verklaring hebben “klimaatmodellen vele tekortkomingen” en zijn ze “met geen mogelijkheid geschikt als wereldwijde beleidsinstrumenten.” De modellen “overdrijven” het effect van CO2 en “negeren het feit dat verrijking van de atmosfeer met CO2 gunstig is”. De verklaring stelt ook: “Er is geen bewijs dat het aantal natuurrampen toeneemt.”

Dit artikel berust onder meer op een aantal artikelen van Chris Morrison uit The Daily Sceptic en van de stichting Clintel, waar ook de World Climate Declaration te raadplegen is: clintel.org/world-climate-declaration