^DeAndereKrant

“Het kabinet mag in beginsel afgaan op de adviezen van het OMT”, aldus de uitspraak van de rechter in de rechtszaak die advocaten Bart Maes en Elke Lenting aanspanden om de coronapas op te schorten. Het is één voorbeeld van vele waarin verantwoordelijkheid voor beleid is verschoven naar een niet verkozen orgaan.

Het verplaatsen van macht en invloed naar instituties die niet onder publieke controle vallen, is een methode die eerder door de Russische veiligheidsdienst KGB is toegepast. Zie de video van voormalig KGB agent Yuri Berezmov op YouTube. Op deze manier kan men zich erop beroepen dat er nog steeds democratie is, terwijl de echte macht van achter de schermen uitgeoefend kan worden. Patrick Wood beschrijft in zijn boek ‘Technocracy’ hoe wereldwijde beleidsplannen – ontwikkeld door instituties als de VN – worden uitgevoerd via internationale netwerken, die zo zijn opgezet dat ze nationale en lokale soevereiniteit ondergraven.

Er zijn vele voorbeelden te geven van dit fenomeen. Zo is er de metropoolregio Amsterdam, een samenwerkingsverband van de provincies Noord-Holland en Flevoland, 32 gemeenten en de Vervoerregio Amsterdam. De regio heeft meerdere bestuurlijke opdrachten voor het ontwikkelen en creëren van een ‘internationale economische topregio met hoge leefkwaliteit’. Heeft het een gemeenteraad met gekozen raadsleden? Nee. Er zijn wel wethouders betrokken, maar het is de vraag hoeveel invloed raadsleden nog hebben wanneer er beleid op regionaal niveau is vastgesteld.

Ondemocratisch

Een ander voorbeeld is het ‘Strong Cities Network’. SCN is een wereldwijde NGO, bij weinig mensen bekend, met 147 lidsteden, waaronder Utrecht, Den Haag en Rotterdam. SCN “zet zich in om de uitdagingen van haat, polarisatie en extremisme te voorkomen door lokale oorzaken achter deze globale dreigingen te adresseren. Of het nu gaat om intensieve capaciteitsopbouw projecten of op zichzelf staand onderzoek en analyse, we zetten ons in om voor een diversiteit aan leden in de behoefte aan op bewijs gebaseerd beleid te voorzien.” Naast beleidsontwikkeling, voorziet het SCN ook in training, bijvoorbeeld van politie. Via de SCN “Hate and Extremism Mapper” krijgen lidsteden data en digitale informatie om online risico’s te correleren met offline gedrag. Met andere woorden, SCN helpt drie grote Nederlandse steden om de infrastructuur op te zetten om burgers die geen misdrijf begaan hebben preventief in de gaten te houden. Recent konden we zien hoe de politie in SCN stad Melbourne ‘haat en extremisme’ bestreed.

Een voorbeeld dichter bij huis: Het Instituut Fysieke Veiligheid (IFV). Dit instituut in de bossen van Arnhem heeft een grote hand in het Nederlandse veiligheidsbeleid, inclusief Covid. De opzet zorgde ervoor dat gemeenten tijdens de coronacrisis niet hun eigen veiligheidsbeleid kunnen volgen, zoals traditioneel het geval was. Het ‘Veiligheidsberaad’ – een commissie van niet-gekozen burgermeesters – overschreef de controle, beslissingsbevoegdheid en zeggenschap van alle wel-verkozen gemeenteraden. Macht is daarmee gecentraliseerd en overgeheveld naar een orgaan waar de meeste mensen geen weet van hebben.

Dan is er de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG). Wanneer een burger probeert een raadslid een vraag te stellen, krijgt deze daar doorgaans geen antwoord op. Is dat wel het geval, dan is de kans groot dat een raadslid verwijst naar VNG-beleid. Dit orgaan is niet verkozen en hoeft geen democratische verantwoording af te leggen, maar het beleid en richtlijnen die ze uitzet zijn maatgevend voor gemeentebeleid.

Een technisch voorbeeld met grote gevolgen voor onze gezondheid: het ICNIRP (International Commission on Non-Ionizing Radiation Protection). Overheden beroepen zich op ICNIRP-richtlijnen wanneer het gaat om elektromagnetische blootstellingsnormen. Deze worden weer overgenomen door adviesorganen en gemeenten. Volgens de rechter in de Stop-5G-rechtszaak mag de overheid daarop vertrouwen. Maar ICNIRP is een private NGO met een draaideur naar – en mede gefinancierd door – telecombedrijven.

Zwevende organen

Een voorbeeld op hoger niveau: de bij de Wereldgezondheidsorganisatie aangesloten landen verplichten zich WHO-beleid uit te voeren. De WHO is geen democratische institutie, het kent geen volksvertegenwoordiging. De organisatie is zelfs grotendeels gecoöpteerd door belangen van Bill Gates en Big Pharma, zoals WHO klokkenluidster Astrid Stuckelberger uitlegt in een interview bij Corona Ausschuss (de Duitse variant van de Buitenparlementaire Onderzoekscommissie). De verplichting om WHO-beleid te volgen ondermijnt de nationale soevereiniteit.

En dan het OMT: hier is beleid met zeer vergaande gevolgen overgeheveld naar een commissie van ‘experts’. Als adviesorgaan krijgt het, zonder dat het zich hoeft te verantwoorden, een patent op wat ‘de wetenschap’ zou inhouden. Deze mag vervolgens niet meer ter discussie gesteld worden, wat op zichzelf bijzonder onwetenschappelijk is.

Deze ‘zwevende’ bestuursorganen, met elk hun eigen stempel en werking, horen niet thuis in een democratie waarin bestuur aanspreekbaar, controleerbaar, transparant en bereikbaar dient te zijn. Beleidsontwikkeling en bestuur horen in de handen te liggen van volksvertegenwoordigers. Deze zijn niet verkozen om een stempel te drukken op beleid dat in anonieme commissies is opgesteld.