Saskia de Vet verloor haar man toen hij in 2018 uit het leven stapte

Hedda Schut | Datum: 11 juli 2025

Beeld: Saskia de Vet

“Rouw is de kunst van herstellen”

Saskia de Vet verloor haar man toen hij in 2018 uit het leven stapte. Door zijn dood realiseerde ze zich dat ze haar leven totaal in zijn handen had gelegd. Hoe ongezond dat was. Zij zorgde ervoor weer in haar kracht te komen. Ze werd rouwcoach en leert nu anderen terug te komen bij zichzelf en een nieuw leven op te bouwen.

“Ik was mijn man kwijt, mijn huis, alles. Aan rouw kwam ik het eerste half jaar niet toe, omdat ik van alles moest regelen: zijn onderneming ontmantelen, het bedrijfspand verkopen waarbij ook ons huis hoorde, de afhandeling met de belastingdienst, schulden aan de bank, alles opruimen. Gelukkig kreeg ik hulp, maar ik zat in een enorme rollercoaster. Ons huwelijk ging niet goed. Hij was veel weg, werkte of belde. De laatste jaren voor zijn dood was hij veranderd. Ik kreeg geen verbinding meer met hem. Wat ik ook deed of zei, niets was goed. Hij maakte me klein, controleerde alles wat ik deed. Zijn vrienden zagen ook dat hij zichzelf niet meer was, zijn onbereikbaarheid. Mijn man, mijn zielenmaatje, was in een onnavolgbare depressie beland. Hij had hulp, maar wilde eigenlijk niet meer geholpen worden. Hij was al te ver heen. Hij was moeilijk, vooral voor zichzelf. Hij vertelde dat hij met de gedachte speelde een eind aan zijn leven te maken. Ik probeerde hem te ondersteunen waar dat kon. Toch wilde ik me naast mijn gezin, het huishouden en mijn werk voor zijn zaak — verder ontwikkelen. Hij wuifde dat weg als totaal onbelangrijk.

De situatie werd onhoudbaar en ik besloot met onze zoon van toen 7 uit huis te gaan en na te denken over hoe het verder moest met ons. Ik vertrok naar een vriendin bij wie ik kon logeren. Het lijkt net of hij op dat moment had gewacht. Die avond maakte hij een einde aan zijn leven. Het was maart 2018. Zijn overlijden zette mijn leven weliswaar totaal op zijn kop, maar zorgde ook voor een ommekeer die ik nooit had voorzien. Het klinkt raar, maar zijn dood en de rouw hebben me veel gebracht: mezelf.

Ongemerkt had ik tijdens mijn huwelijk de regie uit handen gegeven. De dood kende ik. Ik was mijn neef, een zwager, mijn ouders en tante al kwijtgeraakt. Ik had geleerd daarmee om te gaan. Dit keer was het ook niet de dood die ik als zwaar ervoer, maar wat daaraan vooraf was gegaan. Mijn relatie. Hij was altijd mijn veilige haven geweest. Nog steeds kan ik zien hoe mooi hij ook was. Ik kon voorbij zijn gedrag kijken, en dat maakte het zo moeilijk. Ik miste zijn echte ik. Feitelijk was ik hem al verloren. Ik zag ook dat ik mezelf was kwijtgeraakt. De problemen die zijn dood ons kind gaf, de hulpverleners die niet met de situatie uit de voeten konden: telkens weer kwam er een nieuw iemand met oplossingen die allemaal niet werkten.

Abonneren

Omdat mijn man niet meer helder kon zien en voelen, was er veel strijd en stress geweest. Natuurlijk rouwde ik, nog steeds zijn er momenten — dat gaat nooit over. Maar nu was er wel rust. Boos en afgemat was ik al geweest door zijn voortdurende controle. Nu kon ik zelf kiezen. Ik had me totaal afhankelijk van hem laten worden. Maar afhankelijk wás ik eigenlijk helemaal niet. Ik was alleen vergeten hoe dat was. Ik wilde rust, om na te denken. Ik ging voelen. Ik nam massages om weer terug te komen in mijn lijf en zocht hulp. Tijdens een sessie waarin ik met een therapeut werkte met mindmaps, werd duidelijk dat ik vooral leven en dood heel goed kan samenbrengen, als coach.

Nu begeleid ik anderen die ook een dierbare zijn verloren. Dat doe ik niet volgens protocollen en regels trouwens. Die ken ik wel, maar ik werk vanuit mijn levenservaring, vanuit wie ik ben. Ik volgde daarbij een opleiding als intuïtief systeemopsteller, waardoor ik ook meer leerde over mezelf. Ik leerde mijn eigen shit op te ruimen, zodat ik dat later niet aan mijn kind kan meegeven. Ik leerde bij mezelf te blijven, te voelen. Wilde ik anderen kunnen helpen met rouw en verlies, moest ik eerst aan mezelf werken.

Mijn klanten maken allerlei soorten verlies en overlijden mee. De een wil daarbij een quick fix en snel van zijn verdriet af. De ander krijgt een nieuwe relatie, maar voelt zich schuldig naar zijn overleden partner of kan geen ruimte maken voor de nieuwe verbintenis. Je hoeft niet te kiezen. Alles mag naast elkaar bestaan. Wat is jouw gevóel en klopt dat? Dat is het belangrijkste. Tijdens rouw komen vaak alle emoties voorbij. De impact daarvan wordt vaak onderschat: het kan voor lichamelijke klachten zorgen die zich opstapelen als je niets met je emoties doet. Juist tijdens rouw is het belangrijk goed voor jezelf te zorgen. Je gevoel niet te onderdrukken met medicatie, maar je emoties te doorvoelen, ze een plek te geven en te beginnen aan je nieuwe leven. Ik help de ander inzicht te krijgen in hoe hij weer kan gaan staan. Iemand terug te brengen naar zichzélf. Dat is telkens een heel persoonlijk traject, waarvoor geen protocol bestaat.

Rouw zie ik ook als de kunst van het herstellen, dat steeds sneller en beter te kunnen doen. Mijn klanten ondersteun ik daarin vaak met essentiële oliën en massages, die iemands zelfhelend vermogen weer helpen activeren. Ik laat hen voelen hoe het is om in verbinding met de overledene hun eigen, nieuwe leven weer op te pakken. De dood is met het leven verbonden. Het is geen einde. Mijn werk gaat eigenlijk altijd over relaties met de ander en hoe iemand daarin zichzelf neerzet. Soms heb je de dood nodig om ernaar te kunnen kijken. Cliënten vragen me weleens: ‘Waarom moet ik dit meemaken?’ Dan is mijn antwoord: ‘Om jezelf te herontdekken’.

Mijn man heb ik een goede plek kunnen geven. Hij is waar hij is. Ik ben hier en heb mijn leven beter kunnen vormgeven dan ooit. Ik ben er goed in geworden me nergens meer in te verliezen, te vertrouwen op mezelf en mijn intuïtie. Mezelf laat ik me dan ook nooit meer afpakken.”