Werken aan je interne duurzaamheid met Real Human Goals
Mayke Wijnen | Datum: 25 juli 2025
Ronald Heister | mkfotografie
Ronald Heister ontwikkelde de zeventien Real Human Goals (RHG) na een innerlijke zoektocht
In een maatschappij die wordt overladen met duurzaamheidsdoelen wordt één fundamenteel aspect steevast vergeten, zegt Ronald Heister: “de duurzaamheid van de mens”. De voormalig pr-adviseur ontwikkelde daarom zeventien Real Human Goals (RHG), met een knipoog naar de SDG-doelen van de VN. “Echte duurzaamheid begint in de mens zelf.”
Verandering begint niet in Den Haag of Davos — de wereld heeft geen nieuwe wetten nodig. Ze heeft integere mensen nodig.” Dat zegt Ronald Heister, ontwikkelaar van de zeventien Real Human Goals (RHG), die een knipoog zijn naar de Sustainable Development Goals (SDG) van de VN. Deze VN-doelen worden wereldwijd uitgerold op weg naar een ‘duurzame’ wereld en als voormalig pr-adviseur (zie kader) ziet Heister dat deze SDG’s vooral “mooi verpakte doelen zijn die vanuit perceptie fantastisch in elkaar zijn gezet, waardoor ze zonder veel wanklank worden verspreid in de maatschappij.” Maar volgens hem ontbreekt er iets fundamenteels aan. “Ze zijn opgezet voor systemen, maar wie maken de systemen? Mensen. Dat is wat ontbreekt in die SDG-doelen: de menselijke duurzaamheid. We maken ons druk over CO2, stikstof en energie, maar niet over de mens! We meten de temperatuur van de aarde, maar niet die van ons eigen geweten! Terwijl: als de mens instort, storten de systemen ook in.”
Heister noemt zichzelf dan ook met trots “World’s Pioneer in Human Sustainability Advisory” en ontwikkelde de RHG’s als “innerlijke doelen die je helpen mens te blijven in een wereld die steeds onmenselijker lijkt”. Hij liet zich daarbij inspireren door de geestelijke wapenrusting van God: “waarheid, gerechtigheid, vrede, geloof, redding en de geest”. Zo zijn er onder meer de doelen Leef in Waarheid — begin met eerlijkheid en innerlijke afstemming, Omarm je verhaal — Van schaamte naar zelfaanvaarding en Vertrouw en Leid met Integriteit — laat je daden je waarden weerspiegelen (zie afbeelding hierboven).
Dat klinkt abstract, maar achter de toepassing ervan zit geen hogere wiskunde, benadrukt Heister. “Je hebt er niemand voor nodig — geen goeroes of types zoals ik (lacht) — je kunt ze elke dag zelf doen en je merkt direct het verschil. Neem eens zo’n doel mee in je eigen, dagelijks leven en pas het toe in verschillende situaties, bijvoorbeeld: leef ik nu in waarheid? Het gaat daarbij niet om perfectie, maar om intentie. Je herinnert jezelf dagelijks aan wie je wíl zijn.” Hij vertelt over een vrouw die al jaren in de zorg werkt. “Ze had het gevoel te zijn leeggelopen — ze wilde niet meer alleen functioneren, maar weer leven. Samen namen we de RHG’s stap voor stap door, als spiegel. Het doel ‘Wees dienstbaar zonder jezelf te verliezen’, raakte haar diep en werd haar persoonlijke leidraad. Ze werkt nog in de zorg, maar op haar voorwaarden. Met hart, maar ook met grenzen.”
Heister past ze ook toe in organisaties en binnen teams. “Een managementteam merkte dat onderlinge spanningen steeds vaker leidden tot uitval en verharding. We brachten één RHG per week in, als gespreksthema voor teamleiders. Geen HR-model, maar een menselijk uitgangspunt. Na enkele maanden veranderde de toon van de gesprekken. Minder defensief, meer reflectief. Mensen herkenden zichzelf weer als mens binnen hun rol.”
Hoewel per individu het ene doel meer van toepassing is dan het ander, werken ze als een holistisch geheel. “Als je begint met je ontwikkeling leidt het een tot het ander — zo zijn ze uiteindelijk allemaal met elkaar verbonden. Ze vormen een menselijk, moreel kompas in een wereld die op drift is.” Niet iedereen is hier al aan toe, erkent hij. “Wie niet wil, die niet zal — je kunt niemand dwingen de reis naar binnen te maken en verantwoordelijkheid te nemen. Want dáár gaat het om: deze doelen zijn voor degenen die beseffen dat een systeemverandering zonder innerlijke verandering niet werkt.”
Ronald Heister ontwikkelde de zeventien Real Human Goals (RHG) na een innerlijke zoektocht. In 2008 was hij nog succesvol pr-adviseur. “Ik had alles”, vertelt hij. “Een prachtig kantoor aan de Herengracht in Amsterdam, internationale klanten en invloed.” En toch … iets klopte er niet, voelde hij. “Innerlijk knaagde het.” De kredietcrisis sloeg in en dat was ook voor de Amsterdammer “het kantelpunt. Ik voelde dat niet alleen het systeem aan het kraken was, maar ook de mens — op maatschappelijk vlak maar vooral ook: ikzelf.”
Na jaren werken voor overheden, media en bedrijfsleven, was hij “gaan inzien hoe belangrijk perceptiemanagement is geworden bij het verkopen van beleid”, zegt Heister. “Ik maakte van dichtbij mee hoe publieke opinie wordt gestuurd — afhankelijk van belangen, visies en agenda’s. Naarmate ik mij er meer in verdiepte en meer begon te lezen en te onderzoeken, zag ik steeds duidelijker: niets is wat het lijkt. Dat raakte me. Ik vroeg me steeds vaker af: waar draait het écht om? En op een gegeven moment voelde ik: ik wil hiervan geen deel meer zijn.”
Een innerlijke zoektocht begon, die nooit meer stopte. “‘Wie ben ik écht?’ ‘Wat is mijn morele verantwoordelijkheid?’ Ik begon te lezen en onderzoeken, en de schellen vielen van mijn ogen hoe de wereld in elkaar zit. Ik ben opgegroeid met het besef dat we vrije mensen zijn en als pr-man voelde ik op een gegeven moment: ik kán niet meer zwijgen. En dus begon ik me uit te spreken. Dat was mijn doodsteek. Ik verloor mijn reputatie in de mainstreammedia.”
Heister werd weggezet als een ‘rechts-radicale ondernemer’ en iemand ‘die naïeve complotdenkers geld uit de zakken klopt’. “Er werd gezegd dat ik geboortetrustdocumenten verkocht”, reageert Heister. “Maar dat deed ik niet. De stukken waar het om ging, waren vrij toegankelijk en via allerlei organisaties online gratis te downloaden. Ik bundelde en voorzag ze van context, zodat mensen ze zelf konden lezen en nadenken. In een tijd waarin verwarring en framing overal zijn, is het belangrijk dat mensen toegang hebben tot oorspronkelijke bronnen — daar ging het mij om. Maar wie het licht laat schijnen in de duisternis, wordt door de duisternis vaak niet begrepen en via framing en gaslighting belachelijk gemaakt. Als je zoiets overkomt, is dat heel moeilijk, zeker wanneer je gewend bent aan erkenning, invloed en een goed imago, maar uiteindelijk werkte het voor mij bevrijdend. Ik moest mezelf daardoor opnieuw uitvinden, los van de reputatie die ik had. Het dwong me te kiezen voor waarheid in plaats van voor applaus.”
Wat je alleen leest in De Andere Krant
Dossiers
