^DeAndereKrant

Onafhankelijk filmmaker Marijn Poels is de afgelopen jaren een bekende naam geworden in alternatieve kringen. In de reguliere media wordt hij genegeerd sinds hij een kritische documentaire maakte over het klimaatbeleid. Poels gaat in zijn documentaires op reis en spreekt met verschillende specialisten over een thema dat leeft in de huidige tijdgeest. Prachtige beelden, sfeervolle muziek en vele momenten van verstilling kenmerken zijn documentaires en geven tegelijkertijd een scherp beeld van een wereld in chaos.

Toch is hij geen activist. “Mijn films gaan eigenlijk over mijn eigen ontdekkingsreis”, vertelt hij in zijn woning op het platteland in Oost-Duitsland, waar in zijn tuin de boerenkool een meter hoog staat, de bieten zo groot als een voetbal zijn en reuzenpompoenen de kruiwagen vullen. “Ik ben maar een gewone Limburgse jongen bij wie de schellen pas van de ogen vielen toen ik mijn eerste klimaatfilm, The uncertainty has settled, maakte.

The Primordial Code II– the burning ­essence gaat over de vraag: wat is de essentie van de mens? Ik sprak daarvoor met wetenschappers, neurologen, therapeuten en kunstenaars, die elk vanuit hun eigen expertise een deel van het antwoord geven. Het is mijn taak, alle puzzelstukjes bijeen te brengen en het grote plaatje zichtbaar te maken.”

“Bijvoorbeeld, wij mensen bestaan moleculair gezien voor 99 procent uit water. Water reageert op verschillende frequenties. Dit leerde ik van Eric Laarakker, een van degenen die in de film aan het woord is. Maar wat is frequentie eigenlijk? En waarom zijn sommige frequenties genezend en andere frequenties ziekmakend? En hoe kan het dat succesvolle geneesmethoden zoals de Multi Wave Oscillator-stoel van Lakhovsky niet langer gebruikt worden?” Frequentie is een belangrijke sleutel, ontdekt Poels. In de film reist hij onder meer naar het Italiaanse Bologna, waar nog een van de originele stoelen van dokter ­Lakhovsky staat. Dokter Galvani Gianfranco legt uit hoe de genezende frequenties van de Multi Wave Oscillator-stoel werken en waarom deze kennis na 1942 uit de medische boeken is gehaald, net als vele andere succesvolle behandelmethoden. “Artsen die de medische orde hebben verlaten, zijn de artsen van de toekomst”, voorspelt Gianfranco.

“In The Primordial Code I ging ik als een soort moderne Indiana Jones op jacht naar de verborgen schatten en geheimen van de mensheid”, vervolgt Poels. “Ik hield botten vast van reuzen die in lang vervlogen tijden op Sardinië hadden geleefd. Ik sprak met Michael Tellinger over de Annunaki, onze buitenaardse voorouders. Ik reisde naar de pas ontdekte piramides van Bosnië en wandelde door de tunnels waar wetenschappelijke metingen hadden aangetoond dat de frequentie daar gigantisch hoog was. Alleen ... ik voelde niks. En ik kon nergens m’n telefoon opladen! Wat heb ik eraan als ik niet in staat ben deze energie te begrijpen, te voelen of toe te passen, dacht ik. Hoe kan het dat ik zo afgestompt ben geraakt dat ik de energie van een van de oudste en krachtigste piramides ter wereld niet kan voelen? Het probleem was niet de piramide, maar ikzelf, begreep ik. Ik moest weer leren voelen. Op dat moment werd de kiem gezaaid voor deel II. Ik besloot op zoek te gaan naar mijn eigen essentie, The Burning Essence. Wat maakt ons mens? Wat is ons potentieel? Volgens David Martin hebben we twaalf zintuigen en gebruiken we er maar vijf. Hoe maak ik al mijn twaalf zintuigen wakker? Daarop wilde ik antwoord en die antwoorden heb ik gekregen – ten dele. In deel I reisde ik naar buiten, in deel II reis ik naar binnen en waar ik in deel III naartoe ga weet ik nog niet.”

Bij het maken van zijn films denkt hij altijd aan zijn vader en moeder. “Zij representeren voor mij de gouden generatie, die bescheiden generatie van hardwerkende mensen die het eigenlijk altijd goed hebben gehad en al snel zeggen: Doe maar gewoon, jongen, dan doe je al gek genoeg. In de huidige journalistiek zie ik vaak dat de journalist zich heel intelligent opstelt, alsof hij alles al weet. Daardoor worden de antwoorden ook heel gecompliceerd. Zo ontstaat een ingewikkeld gesprek vol moeilijke woorden dat ze zelf misschien nog net snappen, maar waarvan de gewone mens niks begrijpt – niet omdat ze dom zijn, maar omdat ze zich gewoon nog niet in de materie verdiept hebben.

Als je mensen wilt bereiken, moet je hun taal spreken. In mijn films wil ik zo dicht mogelijk bij de normale mens blijven. Als mijn ouders mijn documentaire waarderen en zeggen: ‘Dat was machtig interessant, jongen’, dan weet ik dat ik een goede film heb gemaakt. Want dan heb ik ze kunnen bereiken. Ik heb ze kunnen meenemen in een verhaal dat in eerste instantie compleet ongeloofwaardig is.”

Michael Nehls, een moleculair geneticus uit Duitsland, legt in de film de werking uit van de hippocampus, een deel van onze hersenen. Een gezonde hippocampus stelt ons in staat nieuwe ervaringen op te slaan en deze te vergelijken met oude ervaringen, om op die manier te kunnen navigeren in de werkelijkheid. Vermoeidheid, angst en stress blokkeren de werking van de hippocampus, die er letterlijk door krimpt. Als er dan nieuwe informatie opgeslagen moet worden, wordt oude informatie overschreven. Ze wordt letterlijk gewist. “Met andere woorden, als je kop te vol zit, is er geen ruimte voor nieuwe ideeën”, zegt Poels nuchter. “Dankzij Nehls begrijp ik de cognitieve dissonantie uit 2020 en 2021 veel beter. Mensen werden zo bang gemaakt dat ze niet langer helder konden denken. Nu, vier jaar later, ontkennen vrienden van me dat ik ze ooit gewaarschuwd heb voor de prikken – ze hebben er oprecht geen herinnering aan!”

Het is bij deze documentaire voor het eerst dat enkele onafhankelijke media, waaronder Blckbx, events organiseren waarbij de film getoond wordt en waar Poels ook een praatje komt houden. “Dat vind ik gaaf”, zegt hij. Dat daarbij behoorlijke toegangsprijzen worden gevraagd, vindt hij geen probleem. “De organisatoren bepalen wat het kost. Daar ga ik niet over. Vroeger gingen mijn films altijd in de bioscoop in ­première, maar sinds mijn docu Paradogma word ik uit alle mainstream bioscopen geweerd en zijn mijn premières online.” Sinds Paradogma financiert Poels zijn films met donaties van mensen die zijn werk waarderen. “Mijn films zijn altijd gratis. Als ze eenmaal online staan, zijn ze van iedereen en mag iedereen zelf weten wat hij ermee doet.”

Zelf neemt hij ook de vrijheid om precies die documentaires te maken. Daarnaast wil hij het contact met zijn publiek zo direct mogelijk houden. “Ik ben nog steeds verbijsterd over hoe het allemaal gelopen is de afgelopen jaren”, besluit hij. “Ik had nooit verwacht dat mijn films zo goed ontvangen zouden worden. Dat inspireert me enorm. Een paar maanden geleden liet een mij onbekende persoon mij 10.000 euro na, ter ondersteuning van mijn werk. Dat maakte een enorme indruk op me. De vallende ster die je ziet in de film is ter nagedachtenis aan deze meneer – Kees heette hij – om hem te bedanken voor zijn gift.”