Adolescence
Beeld: Screenshot uit de Netflix serie ‘Adolescence’
“Jongens uit een normaal gezin die met een mes meisjes te lijf gaan heeft met de realiteit niets te maken”
Afgelopen maandag werd mijn oudste zoon veertien jaar. De slingers en ballonnen die ik de avond daarvoor had opgehangen gingen bij het aanschuiven aan het ontbijt ongemerkt aan hem voorbij. Vriendjes hoefden ook niet mee naar huis die middag, zei hij, er moest geleerd worden voor een proefwerk. Of ik hem vrijdag kon afzetten voor de bioscoop met z’n vriendjes, dat wel.
Een puber is even makkelijk in de omgang als lastig. Je hoeft als ouder niet meer constant beschikbaar en aanwezig te zijn, omdat ze behoefte hebben aan hun eigen ruimte, maar je weet ook niet meer goed wat er in ze omgaat. De rite de passage, de overgangsfase van kind naar volwassene is een oncomfortabel zijn in een oneindig nu, zo herinner ik het ook van mijzelf. Als moeder dingen zeggen als “als je later groot bent, dan zul je…” heeft bijvoorbeeld geen enkele zin. De adolescent heeft te maken met een ‘dark night of the soul’, zoals Thomas Moore dat in zijn boek zo mooi uitlegt.
Ook volwassenen kunnen zo’n donkere nacht van de ziel doormaken. Bijvoorbeeld na een traumatische gebeurtenis: een scheiding, de dood van een kind, een ruw ontwaken in wat voelt als een zinloos bestaan. Het is mijn indruk dat we zo’n nacht ook collectief beleven in het Westen. De oude vertrouwde wereld, die van de liberale, vrije rechtsorde, is niet meer, maar de nieuwe is ook nog ongrijpbaar en onzeker. We tasten daarin rond in het duister, zien de slingers niet meer, maar ook onze eigen gebrokenheid niet. Wie daar niet zelf mee ‘gaat zitten’ zoals dat zo mooi heet, gaat de pijn neerleggen bij anderen.
Een symptoom daarvan is de succesvolle, veelbesproken serie ‘Adolescence’ van Netflix. De reeks afleveringen, uitsluitend gefilmd in een politiebureau, gaat over een 13-jarige blanke, fragiele, Britse jongen uit een middenklasse milieu die beschuldigd wordt van de moord op een meisje uit zijn klas. Het leidmotief van de serie past in het idee dat jonge, blanke mannen maatschappelijk in de gevarenzone zitten. Dat ze door sociale media vrouwenhaat aanleren, dat ze giftige ideeën opdoen via de influencer Andrew Tate en dat agressie hier het logische gevolg van is. In de ‘manosfeer’, zo wordt ons verteld door de wellustige woke media, spelen zich duistere zaken af.
Voor de Britse regering aanleiding om de serie ook in scholen te vertonen. Premier Keir Starmer ontving deze week de seriemakers in zijn ambtswoning in Downing Street, compleet met persmoment. Starmer, de man die door niet in te grijpen direct verantwoordelijk was voor de vele verkrachtingen van Pakistaanse grooming gangs in zijn land, een van de grootste doofpotaffaires uit de Britse geschiedenis, gaat hiermee schaamteloos de pijn neerleggen bij jongens die, alleen statistisch al, geen enkele reële bedreiging vormen. En terwijl schooljuffen agressieve fantasieën eerder juist in hun hoofd planten, maken buiten de schoolklas jaarlijks tienduizenden verknipte jonge mannen uit Afrika en het Midden-Oosten de straten en de levens van jonge vrouwen onveilig. Wanneer komt díé serie op tv?
Het wegkijken voor geïmporteerde agressie en vrouwenuitbuiting uit angst voor racist te worden uitgemaakt is al schokkend genoeg, maar op deze manier de aandacht afleiden en het ongemak daarover afwentelen op jongens zoals in de serie, die nooit een klasgenoot zouden neersteken, dat is pas duister. Podcastmaker Michiel Lieuwma noemde het “een serie voor boomers, gemaakt door boomers”. Omdat mensen graag gemakkelijke verklaringen willen voor iets wat ze in de kern niet snappen en onder ogen kunnen komen, zegt hij. Bij dat laatste denk ik aan de verwaarlozing van de ziel van onze kinderen, ons aandachtstekort. En aan de rituele opoffering van onze jeugd aan de gulzige god van de progressieve ideologie, die in de kern een onvolwassenheid, of onvoltooide puberteit is.
Jongens uit een normaal gezin die met een mes meisjes te lijf gaan heeft met de realiteit niets te maken. Het is een non-issue, een verzinsel dat dient ter compensatie van iets anders dat ligt te rotten in de samenleving. En juist omdat ‘Adolescence’ geen ongemakkelijke waarheid blootlegt, vervult het een (andere) functie. Zo lang mogelijk wegblijven uit die donkere nacht, de onschuldige kinderen verantwoordelijk maken en een eeuwige politieke puberteit vestigen. Gevangen in een oneindig nu.
Blijf op de hoogte van het scherpe commentaar van Sietske Bergsma op X of op haar platform: www.thefireonline.com
Wat je alleen leest in De Andere Krant
Dossiers
