“Ik ben niet meer bang voor mijn schaduw en emoties”

Het naar buiten treden met zijn muziek was voor Kuipers een grote stap. “Op een dag zei een goede vriend: ‘Adrian, het is egoïstisch van je om je muziek voor jezelf te houden.’ Ik was toen al eind 30, maar het trauma dat ik 25 jaar eerder had opgelopen, hield me nog steeds gevangen: als 12-jarige wilde ik een bandje beginnen. Voor een paar vriendjes zong ik uit volle borst het liedje I love you, I want you van The Kelly Family. Daarmee ben ik een jaar lang vreselijk gepest. Ik besloot dat het beter was mijn ware zelf niet meer te laten zien. Daarin is door alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt en geleerd verandering gekomen. Het is tijd om zichtbaar te worden en mijn talenten met de wereld te delen.”

Kuipers publiceerde de afgelopen jaren al veel stukken op Spotify en Youtube, met meer dan veertien miljoen streams. Pasgeleden bracht hij zijn eerste twee albums uit, waarmee hij definitief uit de coulissen stapt. “Adrian Coopers is het pseudoniem voor de rauwe, introspectieve kant van mijn muzikale ziel, die ik meestal verborgen hield, maar waar ik de afgelopen jaren niet meer omheen kon. Adrian Coopers heeft Shadow work gemaakt, een album waarin ik een heilige ruimte creëer voor schaduwwerk, ofwel het omarmen van die kanten in jezelf die je afwijst of onderdrukt. Pas als je daar eerlijk over bent, kan er heling ontstaan. Door klank en muziek kunnen trauma en onderdrukte emoties worden omgevormd tot kracht. Ik ben niet meer bang voor mijn schaduw, mijn diepste verlangens en emoties. Ik heb het getransformeerd door mijn muziek.” Kuipers’ tweede album, uitgebracht onder zijn echte naam, representeert zijn lichte kant en heet 432 Hz Peaceful piano. Het bevat 22 van Adrians meest intieme piano­werken, afgestemd op de rustgevende, natuurlijke frequentie van 432 Hz. Deze trilling wordt gezien als de oorspronkelijke klank van het universum en die van het hart. Een instrument gestemd in 432 Hz wordt door de luisteraar vaak als prettiger en zachter ervaren dan de gebruikelijke 440 Hz, de frequentie van het hoofd.

“Deze twee albums laten zien wie ik nu ben, na een intens proces van transformatie”, vertelt Kuipers. “Tijdens de coronajaren was ik veel op pad met Marijn Poels om te filmen. De coronajaren, de oorlog in Oekraïne en het maken van met name de documentaires Primordial Code I en II hadden een enorme impact op mijn leven. Mijn persoonlijke ontwikkeling accelereerde, maar mijn huwelijk liep op de klippen. Ik woonde met mijn vrouw en twee kinderen op een paradijselijke plek in Polen. Twee jaar geleden spatte die droom plotseling uit elkaar. De scheiding ging gepaard met een rechtszaak waar ik — naïef als ik was — zonder advocaat naartoe ging. De rechter zou toch wel zien dat ik een lieve man was die het beste voorhad met iedereen? Tot mijn verbijstering werd ik afgeschilderd als een vreselijke vader en mocht ik mijn kinderen nog maar zeer beperkt zien. Mijn wereld stortte in. Ik zei mijn concerten af en ging door een intens proces van diepe rouw. Dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik mijn schaduwkant durfde te omarmen en ik besloot dat het tijd was om naar buiten te treden. Mijn twee nieuwe albums zijn daarvan het tastbare resultaat. Met mijn muziek en concerten wil ik anderen uitnodigen contact te maken met dat wat zich in de diepere lagen van hun wezen afspeelt. Voor mij is muziek de sleutel tot de ziel en ik wil dat graag delen. In die donkere periode heb ik ook muziek geschreven die de vijf fasen van rouw vertolkt: ontkenning, boosheid, onderhandeling, verdriet en acceptatie. Zo kon ik mijn pijn verwerken. Deze muziek voor rouwverwerking wil ik in de loop van dit jaar uitbrengen. Een emotioneel liefdeslied schreef ik voor mijn ex-vrouw, dat al wel op Spotify staat. Het heet Do en reflecteert hoe ik me haar wil herinneren. Dit lied was zeker ook een onderdeel van mijn rouwverwerking. Gelukkig zie ik mijn zoons nu wel weer regelmatig.”