De radicale ommekeer van Mario Borzic: “Breng vrede waar je kunt”
Beeld: Mario Borzić
“Als we allemaal vonken van licht zijn, dan is het tijd om dat licht sterker te maken”
Mario Borzić (48), zoon van een Kroatische vader en een Bosnisch-Servische moeder, groeide op als een jongen van de straat in een Beverwijkse volkswijk. Zijn gedrag bracht hem veelvuldig in aanraking met politie en justitie. Een reeks spirituele ervaringen in 2004 bracht een radicale ommekeer. Sindsdien schrijft hij over bewustwording, innerlijke groei en maatschappelijke uitdagingen. Ook via sociale media probeert hij nu zijn volgers wakker te schudden. “De enige weg hieruit leidt naar binnen”, zegt hij.
“Na de havo wist ik niet goed wat ik wilde doen. Ik besloot journalistiek te gaan studeren aan de Hogeschool Utrecht, omdat ik aardig kon schrijven. Maar helaas moest ik die opleiding in het tweede jaar onderbreken vanwege persoonlijke omstandigheden. Mijn achtergrond is een Joegoslavische. Mijn moeder was Servische, een warme en vredelievende vrouw. Ik noemde haar altijd ‘de laatste Joegoslaaf’. Zij belichaamde echt wat ooit de kracht van het land was: menselijkheid en eenheid. ‘Beoordeel mensen op hun gedrag, niet op hun afkomst of geloof’, zei ze altijd. De urgentie van die boodschap drong pas veel later tot me door.
Mijn jeugd was zwaar: mijn vader dronk veel, mijn moeder was depressief. Ik raakte ontspoord, hing veel rond op straat, vocht en werd daarvoor meerdere keren veroordeeld. Kickboksen werd een uitlaatklep en later werd ik prof in het zogenaamde ‘vrije gevecht’ MMA (Mixed Martial Arts). Nadat ik tijdens een verkeersruzie in 2004 volledig mijn zelfbeheersing had verloren, volgde een keerpunt. In het verkeer werd ik afgesneden door een automobiliste en ik ontplofte. De vrouw achter het stuur was lijkbleek van angst. Toen ik mijzelf in de autospiegel zag, schrok ik. Mijn gezicht was verhard en getekend, mijn ogen spuwden vuur en getuigden van een diepliggende haat. Woede als mantel over een dikke laag verdriet, zou ik later leren. Ik was bijna onherkenbaar geworden voor mezelf. Wat was er van me geworden?
De nachten daarna sliep ik niet. Onder het kussen van mijn vrouw vond ik een boek: De kracht van het Nu van Eckhart Tolle. Ik sloeg het open en kon niet meer stoppen met lezen. Het voelde alsof de woorden rechtstreeks tot mijn ziel spraken. Kort daarna liep ik ’s ochtends tijdens zonsopkomst met de hond langs een veld. Tussen de bomen zag ik een bijzondere gouden gloed. Ik maakte er een foto van. Later zagen mijn vrouw en vrienden in die foto een gestalte, een Christusfiguur.
Toen ik thuis op zolder met gesloten ogen mediteerde, kwam diezelfde figuur in een innerlijk visioen naar mij toe. Hij omhelsde mij. Ik ervoer een liefde die ik nog nooit had gevoeld. Ik hoorde de woorden: ‘Breng vrede waar je komt’. Dat was bizar: ik was gewend oorlog te brengen, in de boksring en daarbuiten.”
“Die maandagochtend ging ik naar m’n werk — toen was ik nog docent op een school voor kinderen met gedragsproblemen. Een leerling, een Italiaans straatschoffie met een hart van goud, kwam naar me toe en drukte me een afbeelding in handen van de Jezusfiguur die ik in mijn visioen had ontmoet. Hij had het gekregen van iemand die deze foto’s op straat uitdeelde. ‘Dit is niks voor mij’, zei hij, ‘maar ik voelde dat ik het aan u moest geven…’
Tijdens deze diepe persoonlijke transformatie begon ik weer te schrijven. Aanvankelijk om mijn ervaringen te verwerken, later omdat ik voelde dat ik iets wezenlijks te delen had. In het begin richtte ik me vooral op religie en het zoeken naar waarheid en essentie. Echtheid. Authenticiteit. De intensiteit van wat ik had meegemaakt liet een diepe afdruk achter op mijn hart en ziel — die ervaring wilde ik met de wereld delen.
Vanaf dat moment was mijn leven niet meer hetzelfde. Ik voelde me geleid door een hogere kracht — hoe vreemd dat misschien ook klinkt voor iemand met mijn achtergrond. Mijn eerste boek, Uit het hart, schreef ik in volledige overgave. Het is een uitnodiging om te ontwaken en terug te keren naar je ware zelf. Als ik het nu teruglees, herken ik mezelf nauwelijks. Het leek alsof het boek zichzelf schreef — als pure channeling, rechtstreeks uit een egoloze staat. Bizar eigenlijk…
Deze intense spirituele fase duurde enkele jaren, tot het ‘lijntje met boven’ in 2013 plotseling werd doorgeknipt. Op tv zag ik beelden van kinderen in Ethiopië die stierven van de honger — wat ik een diep onrecht vond. Ik keek naar boven en zei: ‘Als je hen niet helpt, help dan ook mij niet meer’. Vanaf dat moment begon een periode van ziekte, eenzaamheid en totale uitputting. Ik voelde me als Job uit de Bijbel: getroffen door kwalen en innerlijke strijd, terwijl mijn geloof wankelde. Jarenlang had ik mij mogen wentelen in een soort goddelijke vrede, een toestand die niet van deze wereld leek. Voor mij was dat geen geloof, maar een weten, een diep innerlijk besef.
Toch begon ik die verbinding in twijfel te trekken, na alles wat er volgde. Mijn gezondheid ging achteruit. Ik had een extreem hoge bloeddruk, was chronisch vermoeid en kreeg ontstekingen. In die periode begon ik met het drinken van gefilterd, geïoniseerd water. Dat had zichtbaar resultaat: veel klachten verdwenen, niet alleen bij mij, maar ook bij anderen in mijn omgeving die het dronken.
De verslechtering van mijn gezondheid, maar vooral het dramatische verlies van mijn moeder, heeft veel losgemaakt. Ze kreeg een hersenbloeding, vijf longontstekingen en een hersenvliesontsteking. Ik heb haar zeven maanden zien lijden zoals ik dat nog nooit iemand heb zien doen. Pas in de laatste jaren van haar leven kon zij zich echt openstellen, maar toen hield ik zelf de boot af — mijn eigen gezondheid vroeg alles van me. Toen ze werd getroffen door die hersenbloeding, vocht ik niet alleen voor haar leven, maar ook voor onze relatie. Gelukkig kon ik haar nog alles zeggen wat ik eerder niet had durven of kunnen uitspreken. We groeiden dichter naar elkaar toe dan ooit tevoren.
In de periode daarna begon ik feller te schrijven — over maatschappelijke thema’s. Tijdens de coronacrisis voelde ik een directe dreiging, ook voor mijn kinderen. Denk aan de mogelijkheid van verplichte vaccinatie. Mijn toon werd steeds scherper en dat kostte me uiteindelijk mijn werk als zelfstandig opererend jongerencoach. Opdrachtgevers uit overheidskringen wilden niet langer met mij werken vanwege mijn uitingen op sociale media. Ik verdiepte me nog meer in politieke en maatschappelijke ontwikkelingen. Ik schrijf over thema’s als Agenda 2030, de afnemende burgerlijke vrijheden en de groeiende invloed van overheden op het dagelijks leven. Ik stel kritische vragen bij de richting die onze samenleving opgaat — omdat ik me oprecht zorgen maak over de toenemende centralisatie van macht.
We leven in een tijd van toenemende recessie en inflatie. Het leven wordt ons onmogelijk gemaakt, waardoor steeds meer mensen hun heil elders zoeken. Soms voelt het alsof God — het alomtegenwoordige Licht — zich heeft teruggetrokken en de duisternis nu regeert. Alleen redden we het niet — daarvoor is de tegenkracht te groot.
De nacht wordt steeds donkerder. Met kracht en waanzin wordt een agenda opgelegd, met een verwarrende intensiteit die velen niet eens meer opmerken. Ik kan mijzelf nog wel weren, maar een onschuldig kind dat wordt voorgelezen door dragqueens of dat op te jonge leeftijd wordt geconfronteerd met seksuele voorlichting, kan dat niet. Daarom vecht ik — voor een toekomst waarin kinderen mogen opgroeien zonder (geestelijke) vervuiling of manipulatie. Dat doe ik met blogs, vooral op Facebook. Soms voelt dat als vechten tegen de bierkaai, als een druppel op een gloeiende plaat. Maar als er meer druppels komen, koelt die plaat vanzelf af. Sociale media blijven dus van groot belang voor mijn werk, ondanks toenemende censuur en veranderende algoritmes. Jarenlang was Facebook mijn voornaamste platform om mijn teksten te delen. Tegenwoordig ben ik ook actief op X. In een wereld waarin alternatieve stemmen steeds minder ruimte krijgen, is zichtbaarheid steeds belangrijker.
Inmiddels heb ik meerdere boeken geschreven, waaronder mijn autobiografie Rauw, waarin ik vertel hoe een voormalige jongen van de straat voor een andere weg kiest. Ook schreef ik Leven als dit, een spirituele zoektocht naar de essentie van zijn — waarin ik betoog dat ware vervulling ligt in het moedig openen van je hart voor wie je ten diepste bent. Toen Rauw verscheen, kreeg het boek aandacht in onder meer De Telegraaf en op Radio 1. Die aandacht is inmiddels weggeëbd. Misschien verschijnt er ooit nog een nieuwe bundel — de drang om te schrijven blijft.
Als je je verdiept in zaken die spelen in de maatschappij, stemt dat niet optimistisch. De wereld stelt teleur, waardoor mensen zichzelf vragen gaan stellen. Wie ben ik nu echt? Wie wil ik zijn? De blik gaat steeds meer van buiten naar binnen. Zo komen we tot gemeenschappen die spiritueel, geestelijk en lichamelijk veel gezonder zijn dan we in de matrix kunnen vinden. Uiteindelijk ligt daar de sleutel om uit deze strijd te komen.
Ondanks alle duisternis geloof ik dat ‘het Goede’ altijd zal overwinnen. Het leven zelf is in de kern zuiver en goed, maar door ons ego raken wij steeds verder van die bron af. En dat veroorzaakt het lijden. Wij hebben dit als mensheid zelf gecreëerd. In ieder geval: we hebben toegestaan dat het zover is gekomen. Als we allemaal vonken van licht zijn, dan is het tijd om dat licht sterker te maken. Alleen redden we het niet — daarvoor is de tegenkracht te groot. Maar samen kunnen we iets veranderen.
Breng vrede waar je komt — die boodschap is altijd bij me gebleven. Weliswaar sterk op de achtergrond, toch is het er als een baken in de nacht. Want zelf ben ik ook een mens in wording, ik zie mijn eigen schaduw heel duidelijk. Ik heb nog veel innerlijk werk te verzetten. Maar ik blijf geloven in het Licht, voor mezelf en de wereld, hoe moeilijk dat vaak ook is.”
Wat je alleen leest in De Andere Krant
Dossiers
