^DeAndereKrant

We zitten gegijzeld in een voortdurende ‘als dan’-emotie, die met de komende vier maanden van verkiezingsanalyses, peilingen, campagnes, opzichtige propaganda en spelletjes, waarschijnlijk weer in de grote ontnuchtering zal eindigen. Die van de alternatiefloze weg. Maar ontnuchtering is niet wat we nodig hebben, een weg vrijmaken wel, al was het maar om ergens mee af te kunnen rekenen. Om de deur dicht te kunnen slaan met “doei!”

Ook dit zou een prachtige en bloedhete zomer kunnen worden, als Rutte werkelijk onze toekomst geen seconde langer zou traineren en frustreren, en het land een onmiddellijke politieke herstart had gegeven. Ik hoorde hem ergens zeggen dat hij het allemaal in het landsbelang heeft gedaan, ik hoorde zelfs zijn tegenstanders zeggen dat hij het allemaal in het landsbelang heeft gedaan. Het vertrek, en alles waar hij in de afgelopen dertien jaar zijn handtekening onder heeft gezet. In het landsbelang zou zijn als de sodemieter het stokje, die lange houten neus, aan een ander door te geven. En ja, ook zijn opvolger zal zo’n ‘landsbelanger’ zijn, een uitvoerder van de Agenda 2030, een mooiprater, een weglacher, een acteur op het toneel voor lelijke mensen, maar dan nog. Dan is er tenminste een voor en na Rutte, dan weten we straks, als hij zijn intrek neemt bij een ander, waarom het toch zo gruwelijk mis is gegaan het laatste decennium. Dan weten we waar al die tijd zijn hart lag en of hij ook daar elke dag met die WEF-tas thuiskomt. Ik denk het niet.

Ik denk stiekem dat Mark Rutte het uit gaat maken met óns, met het gave land, als hij daar het moment voor ziet. The revolt of the elites and the betrayal of democracy van Christopher Lasch was in 1996 niet voor niets een baanbrekend werk, dat mijns inziens de kern blootlegt van politiek sinds die tijd. Leiders sturen ons weg, niet andersom. Het is hun huis, niet het onze. De dag dat wij dat helder gaan zien, kunnen we ons lot omarmen. En dus veranderen