^DeAndereKrant

Al vroeg in de pandemie bleek dat covid-19 gepaard gaat met stolselvorming. In april 2020 waarschuwden Nederlandse onderzoekers voor “trombo-embolische” complicaties. In het bloed van ernstig zieke coronapatiënten bleken in snel tempo stolsels te ontstaan: bij hen werden hoge waarden gemeten van D-dimeer. D-dimeren zijn verbindingen die vrijkomen bij de afbraak van bloedstolsels. Ze zijn uitsluitend in het bloed aanwezig als er ook een stolsel aanwezig is. De beschuldigende vinger wees al snel in de richting van het spike-eiwit, het kenmerkende uitsteeksel op het oppervlak van het coronavirus.

Toen de coronavaccins hun intrede deden, bleken die eveneens stolsels uit te lokken. Op zich geen verrassing, want de mRNA-vaccins leveren immers de code voor veelvoudige aanmaak in het lichaam van het spike-eiwit. Inmiddels weten we dat het spike-eiwit langdurig in het lichaam aanwezig kan zijn. “Bij patiënten met long covid en zij die zijn gevaccineerd, kan het spike-eiwit wel vijftien maanden in het bloed circuleren”, meldt bijvoorbeeld het I-Recover-protocol voor het ‘post-vaccinatiesyndroom’ van de Amerikaanse Front Line Covid-19 Critical Care Alliance (FLCCC Alliance). Dat het spike-eiwit zo hardnekkig is, is overigens stelselmatig ontkend door gezondheidsautoriteiten als de WHO, RIVM en het ministerie van VWS, die bezworen dat het binnen enkele uren uit het lichaam verdwenen zou zijn.

De FLCCC Alliance werd opgericht door de ervaren ic-artsen Pierre Kory en Paul Marik. Zij zijn lang niet de enige dokters die zich zorgen maken over circulerend spike-eiwit. De Amerikaanse cardioloog Peter McCullough deelt hun zorgen. Volgens hem dient bij mensen met vaccinatieschade het afbreken van het spike-eiwit het therapeutische doel te zijn. Hij gaat ervan uit dat de “vaccin-syndromen” – de vele schadelijke bijwerkingen die worden gerapporteerd – worden aangestuurd door stapeling van spike-eiwit in cellen, weefsels en organen.

Op zich kan het spike-eiwit in het lichaam blijven circuleren na zowel een vaccinatie als na een corona-infectie. In het onlangs verschenen artikel in de Journal of American Physicians and Surgeons van McCullough en collega’s wordt onderbouwd dat dit risico groter is na een injectie dan na een infectie. “De stijging van IgG tegen het spike-eiwit is vele malen groter na vaccinatie dan bij de natuurlijke infectie”, schrijven de auteurs. Dit duidt volgens hen op “een aanzienlijk grotere blootstelling” aan het spike-eiwit door vaccinatie. De afkorting IgG staat voor ‘Immunoglobuline G’. Immunoglobulinen, ook wel antistoffen of antilichamen genoemd, vormen een belangrijk onderdeel van het immuunsysteem. Ze worden geproduceerd als reactie op binnengedrongen ‘antigenen’ (lichaamsvreemde stoffen).

Het spike-eiwit is volgens McCullough en zijn coauteurs verantwoordelijk voor allerlei bijwerkingen en ook voor “overlijden na vaccinatie door immunologische en trombotische mechanismen”. Ze wijzen erop dat het spike-eiwit is gevonden in de hersenen, het hart, de lever, de nieren, de eierstokken, de testikels en andere vitale organen bij autopsies die werden uitgevoerd bij overlijdensgevallen na coronavaccinatie. Bij door vaccinatie veroorzaakte trombotische schade werd het spike-eiwit zelfs gevonden in het bloedstolsel. Het zijn allemaal argumenten om het spike-eiwit te beschouwen als een “behandelingsdoelwit” bij vaccinatieschade en bij long covid. Vooral stoffen die tegelijkertijd het spike-eiwit én stolsels kunnen afbreken, hebben daarbij de aandacht.

Eén van die stoffen is nattokinase, een enzym dat wordt geïsoleerd uit natto. Dit is een traditioneel Japans voedingsmiddel dat bestaat uit gefermenteerde sojabonen. Natto sluit niet echt aan bij de westerse smaakbeleving en is een voedingsmiddel dat je moet ‘leren’ eten. Bij de bereiding wordt aan gekookte sojabonen Bacillus subtilis natto toegevoegd, waarna het gerecht een periode op kamertemperatuur fermenteert en nattokinase ontstaat. Dit enzym is de afgelopen decennia veelvuldig bestudeerd en blijkt een krachtige ‘fibrinolytische’ werking te hebben. Met andere woorden: het is in staat het eiwitrijke fibrine te splitsen, waardoor stolselvorming wordt tegengegaan. Ook draagt nattokinase bij aan de afbraak van het spike-eiwit.

Afgelopen februari hield McCullough op zijn Substack al een warm pleidooi voor nattokinase. “Van alle beschikbare therapieën die ik in mijn praktijk heb toegepast en van alle voorgestelde detoxificatiemiddelen, geloof ik dat nattokinase en aanverwante peptiden op dit moment de grootste belofte inhouden voor patiënten”, schreef hij. Hij haalde enkele studies aan ter onderbouwing. Zoals een studie van augustus 2022, waarin twee experimenten zijn beschreven. In het eerste experiment werd aangetoond dat het spike-eiwit op “een tijd- en dosisafhankelijke wijze werd afgebroken in een cellysaatpreparaat dat analoog zou kunnen zijn aan een ontvanger van een vaccin”. Het tweede experiment toonde aan dat nattokinase het spike-eiwit afbreekt in met sars-cov-2 geïnfecteerde cellen.

Nattokinase wordt gedoseerd per gram of in fibrinolytische eenheden (FU). Eerder onderzoek heeft laten zien dat door een eenmalige orale dosis van 2000 FU (= 100 mg) nattokinase de D-dimeer concentraties in het bloed na zes en acht uur aanzienlijk toenamen. Dit wijst op afbraak van stolsels. Na vier uur was er tevens een sterke toename van de afbraakproducten van fibrine/fibrinogeen. “Een empirische startdosis zou dus 2000 FU tweemaal per dag kunnen zijn”, schreef McCullough. Dit is dan ook de dosis die wordt geadviseerd in het detox-protocol dat hij eind augustus heeft gepubliceerd. Dit regime kan drie tot twaalf maanden (of langer) worden voortgezet in combinatie met bromelaïne (500 mg p/dag) en curcumine (2x 500 mg p/dag) als “basisontgiftingskuur”.

Hoewel het farmacologisch onderzoek naar nattokinase nog niet is voltooid, gaat McCullough ervan uit dat nattokinase veilig is omdat het al enkele jaren een vrij verkrijgbaar voedingssupplement is. Zo wordt nattokinase in Japan op grote schaal gebruikt als cardiovasculair supplement vanwege onder meer de antitrombotische eigenschappen. Het is getest op veiligheid in doses tot 80.000 FU per dag. Wel waarschuwt McCullough voor gelijktijdig gebruik van antistollingsmedicatie (‘bloedverdunners’), omdat dit de kans op bloedingen kan vergroten. Daarom adviseert hij dergelijke medicatie alleen te combineren met nattokinase onder begeleiding van een arts. Bloedingscomplicaties kunnen zich bijvoorbeeld uiten in blauwe plekken en neusslijmvliesbloedingen, maar ook in maag-darmbloedingen. Daarnaast kunnen allergische reacties optreden bij gebruik van nattokinase, vooral bij mensen met een soja-allergie. Er is onvoldoende informatie over het gebruik van nattokinase “bij kinderen, zwangere vrouwen of vrouwen die borstvoeding geven”.

McCullough en zijn coauteurs vinden dat dringend placebo-gecontroleerde klinische studies moeten plaatsvinden met nattokinase. Maar hij wil hier niet op wachten, omdat veel patiënten nú hulp nodig hebben. Bovendien is het de vraag of er ooit geld komt voor dergelijk onderzoek. De al genoemde FLCCC Alliance deelt in feite hetzelfde standpunt, want in hun I-Recover-protocol voor het ‘post-vaccinatiesyndroom’ is eveneens plaats ingeruimd voor nattokinase.

Dit is de eerste aflevering van een tweeluik. In deel 2 staan bromelaïne en curcumine centraal. Lees het tweede deel hier.