Onderhuids broeit het
Pieter Stuurman | Datum: 19 september 2025
Binnen de politie heerst stilte, maar onderling gonst het van kritiek
In de zogenaamde ‘wakkere wereld’ wordt er veelal van uitgegaan dat de valse narratieven die de bedoeling hebben de samenleving te transformeren naar totalitair model, door de meeste mensen klakkeloos geloofd worden, en dat ze er daarom in meegaan of er gewoon onverschillig over zijn. Voor mensen met een kritische geest (zoals de meeste lezers van De Andere Krant) is dat bijna onbegrijpelijk.
Hoe kan het dat mensen niet zagen dat de coronacampagne niet over volksgezondheid ging, maar over publieke acceptatie van ongekend autoritair overheidsoptreden? Waarom zien mensen niet dat het klimaatverhaal helemaal niet gaat over het redden van de planeet, maar over vergaande onteigening van de bevolking? Hoe is het mogelijk dat mensen niet opmerken dat het immigratiebeleid helemaal niet gaat over het opvangen van zielige mensen, maar over het opzettelijk aansturen op volkswoede en onlusten, zodat er uiteindelijk met overheidsgeweld kan worden ingegrepen? Hoe bestaat het dat het aan zoveel mensen voorbijgaat dat de overheid zich vergrijpt aan institutionele wetteloosheid?
Oprecht bezorgde mensen werden (en worden) publiekelijk uitgemaakt voor alles dat lelijk is, gecanceld en verstoten. Sommigen verloren hun baan en inkomen. Sommigen werden zelfs gearresteerd en opgesloten, zonder bewijs, tenlastelegging of veroordeling. Nieuwe ‘misdaden’ werden verzonnen, zoals het eropna houden van ‘anti-institutionele denkbeelden’ — een verzamelbegrip waaronder iedere vorm van openlijke kritiek op het (dis)functioneren van de overheid kan vallen. Vraag het maar aan Arno van Kessel en de mensen die op dezelfde dag zijn opgepakt.
Wie in deze situatie zijn geestelijke gezondheid wil bewaren, zal een mate van vervreemding moeten aanvaarden, heb ik mezelf steeds voorgehouden. De vraag die me de laatste weken bekruipt, is of dat wel helemaal waar is, want ik begrijp best dat veel mensen liever niet in dergelijke situaties willen belanden. Dat ze ervoor kiezen hun mond te houden en te doen alsof ze overal mee instemmen, omdat ze geen trek hebben in die vervreemding, in mogelijk baanverlies, in problemen met politie en justitie. Maar dat betekent niet per se dat ze hun geestelijke gezondheid kwijt zijn en alles daadwerkelijk geloven.
De harde aanpak van openlijke critici heeft daarbij ook niet direct motiverend gewerkt en in die zin zijn wij (mensen die zich uitspreken) een geschenk uit te hemel voor het regime, want daarmee kan een afschrikwekkend voorbeeld gesteld worden, zodat mensen uit voorzorg hun mond maar houden, los van hun werkelijke gedachten.
Het zou best wel eens kunnen zijn dat bijna niemand de leugens nog gelooft, maar dat bijna iedereen nog gelooft dat bijna iedereen ze nog wel gelooft, en daarom zijn mond maar houdt. Waardoor het lijkt alsof bijna iedereen ze nog wel gelooft. Het zou best wel eens kunnen dat er in werkelijkheid helemaal geen instemmende meerderheid meer bestaat, maar dat mensen hun echte gedachten voor zich houden.
Daarvoor zie ik steeds meer aanwijzingen. De eerste in 2020 toen er in de binnenstad ‘afstandcoaches’ werden ingezet. Getooid met gele hesjes met de tekst “Ik houd 1,5 meter afstand” moesten ze overtreders aanspreken. Tijdens hun lunchpauze zaten ze echter gezellig op vijftien centimeter van elkaar op een bankje hun bammetje op te peuzelen. Het bewees dat ze er zelf niet in geloofden. Verder weet ik van dissidenten die in de gevangenis terechtkwamen, dat bewaarders veelal sympathiseren met hun gedachtegoed, maar zich daar niet openlijk over uitspreken uit vrees voor baanverlies.
Recentelijk werd ik op de autosnelweg aangehouden, omdat ik te hard reed. Ik werd naar het dichtstbijzijnde benzinestation geleid en de agent in kwestie nam eerst de standaard politiehouding aan, maar plotseling veranderde die houding totaal. Hij bleek mij te kennen van Café Weltschmerz en vertelde dat hij daar regelmatig naar kijkt, en dat veel van zijn collega’s dat ook doen. Zo ontstond een ontspannen gesprek over de zorgelijke toestand van onze samenleving, de overdracht van zeggenschap naar Brussel, toenemende belastingdruk, en nog meer zaken. Hij vertelde mij dat steeds meer collega’s moeite hebben met het beleid en dat velen (onder wie hijzelf) overwegen te stoppen met het werk. Hij gaf aan dat agenten erg voorzichtig moeten zijn met wat ze zeggen, maar dat er onderling enorm veel gefluisterd wordt. Over de snelheidsovertreding hebben we het niet meer gehad. Onderhuids broeit het overal. Nu nog stilletjes.
Wat je alleen leest in De Andere Krant
Dossiers
