^DeAndereKrant

De nieuwe Wet Seksuele Misdrijven, die door minister Dilan Yeşilgöz (VVD) van Justitie en Veiligheid is voorgesteld en door beide kamers is aangenomen, is officieel bedoeld om slachtoffers meer rechten en meer mogelijkheden te geven en bewijsvoering van seksuele misdrijven, seksueel misbruik en seksuele intimidatie makkelijker te maken. Maar de wet kent verregaande consequenties voor de wijze waarop mannen en vrouwen met elkaar mogen omgaan in ons ‘vrije’ land. Hij stelt de overheid in staat om voor te schrijven wat en wel niet acceptabel seksueel gedrag is. Vooral mannen kunnen het slachtoffer worden van deze wet die vrouwen allerlei mogelijkheden biedt om mannen te beschuldigen van grensoverschrijdend gedrag.

Dat blijkt bijvoorbeeld uit de uitspraken van strafrecht- en zedenadvocate Ivonne Leenhouwers in dagblad Trouw: “Soms hebben mensen zelf niet door dat ze een grens overgaan. Daarom zeg ik tegen alle jongens die ik ken dat ze altijd toestemming moeten vragen. Voor je het weet heb je een aanklacht te pakken. Zeker met die nieuwe wet.” Leenhouwers erkent dat ‘zomaar’ een aanklacht kan worden ingediend. Moeten ‘jongens’ nu per handeling, per seconde, per minuut ‘toestemming’ vragen? Hoe ziet zo’n ‘toestemming’ eruit? Wat als die toestemming later wordt ontkend?

Een belangrijk uitgangspunt van de wet is: “Degene die seksueel contact initieert, moet alert zijn of de ander hetzelfde wil”, zo staat te lezen op de website metelkaartrekkenwedegrens.nl. “Als dit niet duidelijk is, moet je bij de ander nagaan hoe diegene erin staat.”

Hoe weet je wat iemand wil? De wet stelt: “Duidelijke signalen van een ontbrekende wil zijn bijvoorbeeld expliciet verbaal of fysiek afhoudend gedrag, maar kunnen ook bestaan uit non-verbale signalen of een passieve opstelling.” Als een ‘passieve opstelling’ of niet nader omschreven ‘non-verbale signalen’ al genoeg kunnen zijn om een ‘ontbrekende wil’ aan te tonen, worden mannen bijna gedwongen expliciet te vragen of een vrouw echt wel ‘wil’. Maar veel vrouwen geven er de voorkeur aan om een passieve rol te spelen – om ‘veroverd’ te worden. Zo werkt de natuur. Dat kan nu illegaal worden.

Vrouwen verwachten van mannen vaak dat zij hen ‘versieren’. De man probeerde iets, als hij durfde. De vrouw wees toe of af of speelde. Met de nieuwe wet kan zij juridiseren en proberen een man gestraft te krijgen voor een flirt, een onhandige poging of onhandig taalgebruik. Dat kan allemaal op het bordje van Justitie komen.

De wet maakt het daarbij makkelijker om tot een veroordeling te komen. Hard bewijs is niet meer nodig. Slachtoffers kunnen “in meer gevallen aangifte doen van aanranding en verkrachting”, staat in een toelichting op de wet. “Om verkrachting of aanranding aan te tonen, is door de nieuwe wet geen bewijs meer nodig dat iemand is gedwongen. Het is strafbaar als duidelijk was dat de ander geen seks wilde, maar iemand toch heeft doorgezet. Als er bewijs is van dwang, dan kan de dader een zwaardere straf krijgen.”

Voor mensen die denken, ik heb een relatie of ik gedraag me normaal, dus ik ben veilig – nou, nee. De wet geldt ook voor relaties.

Yeşilgöz (VVD) stelde bij de introductie van de wet dat seks altijd ‘vrijwillig en gelijkwaardig’ moet zijn. Dat eerste is logisch, het tweede is je bemoeien met de seksuele moraal van anderen. Veel seks is niet ‘gelijkwaardig’, hoezeer bepaalde mensen dat ook graag zouden zien. Bovendien is Yeşilgöz niet consequent. Er wordt immers gesteld dat degene “die seksueel contact initieert, alert moet zijn of de ander hetzelfde wil”. Er is dus sprake van een actieve initiatiefnemer en een toestemmer. De initiatiefnemer moet aanvoelen dat of zijn initiatief wel of niet mag.

De vraag is ook, wie is op welk moment initiatiefnemer? Als een vrouw verleidt middels kleding of gedrag, is zij dan initiator? Of is degene die begint met aanraken de initiator? Volgens de wet ongetwijfeld de laatste. Vrouwen die uitdagend gedrag vertonen en zo op hun eigen wijze seks initiëren, zullen nooit worden veroordeeld.

Mannen gelden nu al voor 90 procent als dader van seksuele misdrijven. Logisch: zij hebben gemiddeld een hogere seksdrang dan vrouwen, nemen vaker het initiatief. Voor mannen geldt: ‘Wie niet waagt, die blijft maagd’. En door­douwen loont, zo erkende de zeer geëmancipeerde schrijfster Heleen van Royen. Daarmee lopen mannen meer risico om grensoverschrijdend gedrag te plegen. De wet wil daders makkelijker veroordelen en is daarmee in de praktijk gericht tegen mannen die nu al 90 procent van de afwijzingen moeten incasseren (onderzoek van de socioloog Warren Farrell).

De wet is op 24 maart van dit jaar door de Eerste Kamer aangenomen. Er was wat gesputter, maar 74 van de 75 senatoren stemden voor. Ik vroeg het ministerie, diverse voorlichters en partijen om toelichting over hun standpunt en stemgedrag. Alleen Johan Dessing van FVD, de enige tegenstemmer, reageerde. Dessing stelt dat door het “contracteren” van seks, “de seks als het ware wordt geatomiseerd en tot iets klinisch verwordt. De overheid gaat zich rechtstreeks bemoeien met seksuele relaties tussen mensen. Dat vindt onze fractie onaanvaardbaar. Seks is immers iets wat privé is en ook privé zou moeten blijven.”

Wat zullen de gevolgen van de nieuwe wet zijn voor de verhoudingen op de werkvloer? Mocht de wet echt tot vele aanklachten gaan leiden, wat dan?

Zullen mannelijke werkgevers of ondernemers liever geen vrouwen aannemen? Zullen coaches en therapeuten alleen nog mensen van hetzelfde geslacht als cliënt aannemen? Zullen we in talkshows gepresenteerd door vrouwen alleen nog vrouwelijke gasten zien? Zullen mannen vrouwen gaan mijden, krijgen we gescheiden cafés? Krijgen we zo een soort islamitische samenleving, door onszelf zo eng ingericht?

De samenleving kan verder segregeren. Menig single vrouw klaagt de laatste ­decennia al ‘dat mannen niet meer flirten’. Dat zal erger worden. Het geboortecijfer zal logischerwijs verder teruglopen, wat dan weer ‘opgelost’ kan gaan worden met immigratie.

De relaties tussen mannen en vrouwen kunnen grondig verzuren. Seks en het initiëren van een relatie betekenen een groot risico voor een man. Ook binnen relaties. Als hij seks heeft met een vrouw, moet hij er zeker van zijn dat zij er geen spijt van krijgt.

Renzo Verwer is auteur van onder meer De Liefdesmarkt (2011) en Vrijheid van meningsuiting voor beginners (2015). Hij blogt op renzoverwer.wordpress.com