^DeAndereKrant

Cynisch, zegt u? “Iedere verbetering begint met een goed voornemen!”, hoor ik u zeggen. En dat klopt natuurlijk, maar als het daar ook eindigt, dan blijft alles gewoon bij het oude. Of zouden we het, in tegenstelling tot alle voorafgaande jaren, ‘deze keer’ wél echt menen? Want vorig jaar wensten we precies hetzelfde en daarvan is niet erg veel terecht gekomen, om het maar eens zachtjes uit te drukken.

Het is natuurlijk vrij zinloos om rond kerstmis te roepen een voorstander te zijn van vrede als je vervolgens je zegen geeft aan een regering die een oorlog ondersteunt waarin inmiddels honderdduizenden mensen het leven gelaten hebben. Wat betekent het om iedereen gezondheid te wensen als we onverschillig zijn over de tienduizenden ‘plotselinge’ sterfgevallen die we sinds 2021 zien? Wat betekent liefde als we elkaar denigrerend als ‘schapen’ of ‘wappies’ blijven wegzetten?

Het zou natuurlijk zo kunnen zijn dat we het allemaal niet echt menen. Dat we deze dingen alleen maar roepen om onszelf te etaleren als ‘goed’ mens en dat één keer per jaar maar voldoende moet zijn. Dat zou betekenen dat we helemaal geen werkelijk bezwaar hebben tegen oorlog, strijd en dood, zolang het onszelf maar niet overkomt. Of zolang het maar de ‘schuld’ is van anderen. “Wij willen wel vrede want wij zijn goed, maar zij niet!”

Wat ik wil zeggen is dat er een nogal opvallend verschil bestaat tussen woord en daad. Dat onze beste wensen nogal voorwaardelijk blijken te zijn en in de praktijk alleen gelden voor diegenen die tot ons kamp behoren. Dat we in werkelijkheid helemaal niet iedereen een gelukkig nieuw jaar toewensen, maar alleen de mensen die het met ons eens zijn. De rest kan de spreekwoordelijke tering krijgen.

Dus laten de proef op de som nemen. Hebben we werkelijk het beste voor met iedereen? Wat als we zowel Zelensky als Poetin geluk wensen? Zowel de Palestijnen als de Israëliërs oprecht het beste toewensen? Wat als we werkelijk vinden dat David Icke én Dilan Yeşilgöz gelukkig zouden mogen zijn? Joe Biden én Donald Trump? De redactie van De Andere Krant én die van NRC?

Tja, dan wordt het toch wat lastiger. Kennelijk vinden we dat niet iedereen altijd het beste verdient, en dan kunnen we die vrede natuurlijk ook meteen op onze buik schrijven. Dan blijft het strijd, net als ieder jaar. Dan komt er van die ‘hoop’ ook niet veel terecht.

Het valt op dat we elkaar ieder jaar opnieuw het beste toewensen, maar dat er nauwelijks teleurstelling te bespeuren valt als die wens niet uitkomt. Het lijkt er dus sterk op dat we best weten dat we maar wat roepen. Dat we tussen de gebraden kalkoen en de champagne een weekje de gelegenheid nemen om onszelf wijs te maken dat we een goed mens zijn, zodat we zonder al teveel wroeging elkaar de rest van het jaar weer naar het leven kunnen staan.

Misschien moesten we eens beginnen met eerlijk zijn. Oprecht. Ik wens daarom alle lezers van De Andere Krant een prachtig 2024 toe. Evenals de lezers van alle andere kranten. Niet zozeer omdat ik dat werkelijk meen, maar omdat het lekker voelt. En, laat ik eerlijk zijn, omdat het goed staat.