^DeAndereKrant

Toevallig vond er dezelfde middag op de Dam een demonstratie plaats tegen de Israëlische slachtpartijen in Gaza (die in Libanon moesten nog komen). Dat gebeuren voelde heel anders. Hoezeer ik ook meevoel met de slachtoffers van de Israëlische agressie, ik voelde me niet thuis bij deze demonstratie. Er werden leuzen gescandeerd. Free free Palestine. Dat moet iedereen dan meebrullen. Ik hou niet van leuzen. Overal Palestijnse vlaggen. Ik hou niet van vlaggen. Palestijnse vlaggen, Israëlische vlaggen, Oekraïense vlaggen, Amerikaanse vlaggen, Russische vlaggen, regenboogvlaggen. Het maakt me niet uit. Voor mij zijn het symbolen van conformisme. Er liepen kinderen gewikkeld in Palestijnse vlaggen. Wat weten de kinderen ervan? Katja Schuurman sprak. Wat heeft die ermee te maken? Hoe gemakkelijk is het om een zaak te omarmen die iedereen omarmt? Waarom komt ze niet een keer bij ons staan?

Wij deelden onze krant uit onder de pro-Palestijnse demonstranten. Die werd niet overal positief ontvangen. Een vrouw begon over Poetin, hoe slecht die wel niet was. Ze begrijpt wel de aanval van Hamas op 7 ­oktober vorig jaar, maar niet de Russische inval in Oekraïne. Dat Amerika voor een groot deel schuldig is aan beide oorlogen, snapt ze ook niet.

Voor mij was het probleem van de Gaza-demonstratie dat de demonstranten niet zozeer voor vrede waren, als wel voor de Palestijnen. Ik miste een ­Martin Luther King, een Nelson Mandela. We moeten tot elkaar zien te komen. Het trof mij dat het oorlogsmonument op de Dam eigenlijk ook een symbool is van verdeeldheid. Het symboliseert de strijd van goed tegen kwaad. Dat mag van toepassing zijn geweest op de Tweede Wereldoorlog, in de wereld waarin we leven ligt het niet zo zwart-wit. Toch is het juist dat beeld dat ons voortdurend wordt opgedrongen, van de ‘good guys’ tegen de ‘bad guys’. De slechten mag je onderdrukken, vertrappen, censureren, doden. De goeden, dat ben je altijd zelf. Het is heel moeilijk om dat te doorbreken. Dat er zo nooit vrede komt, is evident, als je er even over nadenkt.

Of is vrede helemaal niet de bedoeling? Journalist Pepe Escobar merkte deze week op: “De Verenigde Naties sluiten een ‘pact for the future’, maar ze kunnen de oorlog in Gaza niet stoppen.” Spijker op de kop. De ‘wereldleiders’ beloven een glorieuze toekomst, waarin alles duurzame koek en ei is, maar de oorlogen die nu plaatsvinden, daar doen ze niks aan. Als alle ‘wereldleiders’ bij elkaar zijn, hoe moeilijk is het dan om te zeggen, we stoppen nu? Zeker als het gaat om Israël, een piepklein landje. Je hebt er Amerika niet eens voor nodig. Waarom sluiten onze o zo vooruitstrevende, vredelievende Europese politici geen ‘pact’ met Turkije, Egypte, Rusland, China en al die andere landen, om het moorden te stoppen? Hoe moeilijk is dat?

Het feit dat ze niets doen voor het heden, toont aan dat hun pact ‘voor de toekomst’ één grote leugen is. Het is bedoeld om ons te doen geloven dat zij, de wereldleiders, er zijn voor ons, in plaats van voor zichzelf. En dat wij hen nodig hebben. Het is een illusie die ze creëren, waar veel mensen nog steeds in trappen.

We moeten het niet hebben van ‘wereldleiders’. Van vlaggen, van naties, van BN’ers. We moeten het zelf doen. Het goede nieuws is dat de respons op onze Stop de oorlog-krant (die volgens sommigen beter Vredeskrant had kunnen heten) overweldigend is. Dank daarvoor. We blijven bijdrukken. We denken al een deel 2. Een Engelse editie. Wie oorlog wil, krijgt met ons te maken. Met jou en mij.