^DeAndereKrant

“Ga lichter leven, kom uit de zwaarte.” Als Human Light Warrior en medeoprichter van de Lichtkerk brengt ze mensen graag bij elkaar. De voormalig jurist doet dit niet alleen op spirituele en filosofische wijze, maar ook met een scherpe pen waarmee ze het onrecht in de wereld analyseert.

Altijd al was Eveline van Dongen geïnteresseerd in sprookjes, mythen en sagen en later kwamen daar religieuze teksten en helende verhalen bij. Ze legt uit waarom. “Deze verhalen hebben een diepere laag en wijzen uiteindelijk allemaal naar het licht in onszelf. Om te kunnen worden wie we werkelijk zijn, mogen we wie we dénken te zijn loslaten. Onze eigen verhalen spelen hierin een cruciale rol. Wat geloof je, hoe vormt dat jouw realiteit? De strijd die al zo lang bestaat, komt voort uit onvolledige verhalen van kerk en staat, die onze ware ontstaansgeschiedenis verborgen houden. Voor alle religies is ‘heb je naasten lief’ leidend en wordt het goede doen gestimuleerd vanuit intrinsieke motivatie. Daarom is de Lichtkerk die wij hebben opgericht ook religie-overstijgend. Of beter gezegd, religie-verbindend.” In Van Dongens laatste spirituele roman De kus van de baarmoeder, is religie dan ook een belangrijk thema. Het is een hoopvol verhaal over de liefde tussen een strenggelovige moslimman en een vrijgevochten christelijke vrouw die gedwongen worden samen te vluchten.

In coronatijd werden de opiniestukken van Van Dongen duizenden keren gedeeld op social media. Met onder anderen hoogleraar Bob de Wit en journalist Karel Beckman zat ze in het Regenboogteam, een multidisciplinaire groep van geëngageerde burgers en wetenschappers die kritisch waren op het overheidsbeleid. Toen media-aandacht uitbleef, gingen de leden van het Regenboogteam ieder hun eigen weg. Van Dongen wilde een plek creëren voor verbinding, wat de Lichtkerk werd: “Met een groep van zeven mannen en zeven vrouwen richtten we een geloofsgemeenschap op om het licht in onszelf en elkaar te eren. Met de galactische zon als centraal symbool streven we geZONde systemen na, vrij van gif. Voor geestelijke verlichting putten we hierbij uit alle geloofstradities waar de zon als God en licht aanwezig is.”

Haar intentie om de wereld te verbeteren zat er al in toen ze haar juridische opleiding begon. “Ik wilde de eerste vrouwelijke secretaris-generaal van de Verenigde Naties worden, maar al snel merkte ik dat het rechtssysteem niet bedoeld is om daadwerkelijk rechtvaardiging te brengen. Met allerhande mazen, uitzonderingen, uitzonderingen op uitzonderingen en rechtsbeginselen kun je wat recht is krom maken en wat krom is recht. Het systeem van mensenrechten is zo mogelijk nog erger. De Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens wordt steeds verder uitgehold in de wetgeving, met uiteindelijk een leeg begrip als grondrechten in onze eigen grondwet. Je hebt niet eens recht op grond en je bestaansrecht is gekoppeld aan je burger­servicenummer als burger. Volgens de wet ben je dus geen mens, maar een burger.”

Al is ze niet meer actief als jurist, Van Dongen heeft veel affiniteit met het recht. “Neem de beeltenis van vrouwe Justitia. Ze draagt een weegschaal als symbool voor zorgvuldige afweging, een zwaard voor de rechtvaardige beslissingsmacht en een blinddoek als symbool voor onpartijdigheid. Maar er bestaan beelden waarop zij nog geen blinddoek droeg. Waarom is dit later veranderd? Is ze blind gemaakt voor de wereld en mocht zij deze niet meer met eigen ogen aanschouwen? Onze realiteit wordt bepaald door diegenen die het leidend narratief in handen hebben. Wie dat zijn, is niet relevant, want hoe meer je denkt in zij versus wij, hoe meer je jezelf ontkracht. Vrouwe Justitia is vervormd naar dat wat men de mensen wilde laten geloven, zodat zij goede burgers zullen zijn. Het is typerend voor de huidige mens die slechts nog een schim van het licht van zijn ziel is.”

Van Dongen pleit voor de weg van wakker worden naar ontwaken. Wat is het verschil?

“Wakker word je wanneer je ziet dat niets is wat het al die tijd leek. Ontwaken is je realiseren dat ook dát een illusie is en dat alleen jij bepaalt wat je in de wereld ziet. Zo binnen, zo buiten. Als je al je identificaties met wie je dacht te zijn durft los te laten, word je het licht, bewustzijn en de liefde die je altijd al was.” Van Dongen identificeert zich overigens nog wel met vrouwe Justitia. “Haar zwaard symboliseert de strijd van recht versus onrecht en wakkert een soort van Xena de Warrior-gevoel in me aan.” Lachend: “Beter gezegd de Human Light Warrior: voorvechter van het menselijk licht!”

Hoe kijkt de schrijver naar mensen die zich ‘wakker’ noemen? Laten die zich ook leiden door overtuigingen en verhalen? Ze stelt: “Wakker zijn is niet hetzelfde als bewust zijn, want zolang hetgeen je denkt en voelt nog zwaar is, ben je niet verlicht.” Bedoel je met zwaar ook dat we te serieus zijn? “Ja. Uiteindelijk is ontwaken een proces van verlichting door je geest te ontdoen van alles wat jou verzwaart. Zoals angst en oordelen over andere mensen die ‘het’ nog niet snappen. Zoveel mensen zijn boos en dat snap ik, want ze voelen zich voor de gek gehouden en misleid door een systeem dat zij vertrouwden. Maar ik denk dat het uiteindelijk niet gaat om wat je allemaal in de wereld ziet. Het gaat erom je bewust te worden van de verhalen die je in je hoofd bent gaan geloven en die je in de zwaarte houden.”

Vanuit deze inzichten en eigen ervaringen is Van Dongen boeken gaan schrijven. Haar eerste spirituele roman Eva is lief, over de duistere machten van de systemen, schreef Van Dongen in 2021. Ging er in die tijd een wereld voor haar open? “Nou nee, op vrij jonge leeftijd was ik de rabbit hole al ingedoken, dus wat er in coronatijd allemaal aan het licht kwam, was voor mij geen verrassing. Ik wilde iets creëren voor mijn kinderen, zodat ze altijd terug konden lezen wat ik ontdekt had over onze wereld. Het gaat over het gif in de samenleving, maar uiteindelijk ook over het duister in onszelf.”

Toen Van Dongen nog vanuit boosheid streed tegen het onrecht, deelden mensen haar berichten op grote schaal. “Dan krijg je gigantisch veel reacties en iedereen leeft met je mee. Op het moment dat ik positiever werd, veranderde er iets. Toen ik ging schrijven over verbinding, omdat ik al snel merkte hoe boosheid mijzelf verzwaarde, verdween ook de grootste belangstelling. Een vriendin van me die ernstig ziek was, herkent dit, want ze kreeg honderden reacties toen ze nog over haar ziekte deelde, maar vanaf het moment dat het beter ging, werd de betrokkenheid minder.”

Hoe komt het dat we zo ‘aangaan’ op alles dat pijnlijk is? Van Dongen verklaart het vanuit de identificatie met slachtofferschap. “Vaak denken mensen nog: wíj zijn slaaf van het systeem en zíj doen ons iets aan. De eerste stap is je realiseren dat een ander inderdaad misschien impact heeft op jouw leven, maar niet op hoe jij je voelt. Geen slachtoffer meer zijn, gaat over soevereiniteit: verantwoordelijkheid nemen over je innerlijke wereld en het vertrouwen in jezelf ontwikkelen dat er een oplossing is. Iedereen is altijd maar aan het helen en blijft gefocust op pijn. Ik denk dat we ons meer mogen gaan richten op het leven en licht in onszelf. Angst is besmettelijk, maar liefde ook. Helen is weliswaar onderdeel van het proces, maar velen blijven erin hangen. Als jij alleen maar bezig bent met helen, dan richt je je op het gekwetste kind in plaats van je te focussen op joy. Dat is wat we collectief ook doen. Het innerlijk kind wordt ook vaak gezien als het gekwetste kind, maar het innerlijk kind is de ziel. Het staat symbool voor het gouden midden, de onschuld, want het kind kijkt zonder oordeel en angst. En als het gaat spelen, danst de ziel. Speel in plaats van heel.”

Van Dongen stelt dat we te veel een samenleving zijn geworden die zeurt. “Zolang we een kant kiezen, zijn we uit verbinding. Het maakt niet uit of iemand De Andere Krant of De Telegraaf leest. Angstige mensen blijven resoneren met angst. Je mag piepen, maar je mag niet miepen, zeg ik altijd. Verandert er iets door het systeem of de overheid de schuld te geven en kritisch te zijn? Ga er liever zelf wat aan doen.”

In haar boek 10 jaar duisternis beschreef ze de jaren tussen 2020 en 2030. Wordt het you own nothing and be happy of nothing owns you? Voor van Dongen is het helder: de enige weg om eruit te komen, is de weg naar binnen. “Het gouden midden vind je door uit de projectie te blijven wanneer je negatieve gedachten, angst of pijn ervaart. Vergeef jezelf. Zo heel je je angsten en wordt je geest steeds lichter.”

Meer informatie: evelinevandongen.com en innertreasure.nl