^DeAndereKrant

Door de toenemende zorgen over het immigratiebeleid stelselmatig te negeren en bezorgde burgers te criminaliseren, loopt de onderhuidse onvrede vanzelf op. Het wachten is dan op een trigger die de emoties ontlaadt. Voor de duidelijkheid: met brandbommen en vuurwerk gooien is natuurlijk volslagen verwerpelijk en ook dom (zie de uitspraak van Lennon), maar je hoeft geen psycholoog te zijn om te begrijpen dat de groeiende onderhuidse boosheid van burgers die zich niet gehoord en zich onterecht gecriminaliseerd voelen een keer een uitweg vindt. Dat heftige emoties het verstand verdringen moge duidelijk zijn en wie dat nog niet wist heeft het tijdens de neppandemie wel kunnen leren. Het wachten was dan ook op een willekeurig incident dat de woede zou ontsteken. Dat dit onvermijdelijk een keer zou gebeuren, wisten de beleidsmakers natuurlijk ook. Meer dan een beetje geduld vergde het niet.

Het is dan ook koren op de molen van de regeerders, want onmiddellijk sloeg de Britste premier Keir Starmer dreigende taal uit en beloofde strenge maatregelen tegen ‘radicaal-rechts’, waaronder het verbieden van partijen. Maatregelen die zonder dergelijke incidenten maar moeilijk geaccepteerd zouden worden en die nu ineens een stuk gemakkelijker verkoopbaar zijn. Het is een patroon dat we overal in Europa zien. En overal wordt de schuld bij ‘radicaal-rechts’ gelegd. Nooit wordt eens bezien of de bezorgde burgers misschien een punt hebben. Bijvoorbeeld omdat er grote woningnood heerst en beschikbaar komende woningen met voorrang aan immigranten worden toegewezen. Zelfs iemand die verstandelijk beperkt is, zoals een politicus, zal begrijpen dat niet iedereen zoiets blijft accepteren.

De term radicaal-rechts is trouwens in zichzelf al een contradictie. Rechts betekent conservatief. Behoudend. En dat is precies wat de bezwaarmakers tegen het immigratiebeleid willen: hun manier van leven behouden. Radicaal betekent precies het tegenovergestelde van behoudend: radicaal betekent voorstander zijn van ingrijpende maatschappelijke veranderingen. Precies zoals de beleidsmakers dat, getuige hun beleid, willen. Alles moet anders. Wat we eten, hoe we ons verplaatsen, onze huizen verwarmen, wat we (niet meer) mogen, en ook hoe de bevolking is samengesteld. Lange tijd was het in linkse kringen bon ton om jezelf radicaal te noemen. In Nederland hadden we zelfs een partij met de naam Politieke Partij Radicalen (PPR). Die partij is opgegaan in, u raadt het al, Groenlinks. En vanuit diezelfde (zichzelf links noemende) hoek wordt de term ‘radicaal’ nu gebruikt als scheldwoord voor hun conservatieve tegenstanders. Tegenstanders die bezwaar maken tegen de radicale veranderingen die de Europese beleidsmakers sinds de aanvang van de coronamisdaden in hoog tempo aan het doordrukken zijn.

Dat deze zelfgecreëerde ‘dreiging van radicaal-rechts’ gebruikt wordt als excuus voor meer autoritair bestuur zien we dus niet alleen in Engeland. De ongekozen ‘president’ van de EU, Ursula von der Leyen, pakte er groot mee uit in haar betoog voor het Europees parlement, waar ze reclame voor zichzelf maakte om haar termijn verlengd te krijgen. Volgens haar bedreigen ‘extremisten en demagogen’ (zoals zij conservatieve mensen noemt) de Europese manier van leven. Een schaamteloze omkering voor iemand die extreme, radicale verandering van diezelfde manier van leven nastreeft. Iets dat logischerwijze op weerstand stuit bij mensen die dat allemaal te radicaal vinden, waaronder velen die nooit ‘rechts’ waren. Mensen die vervolgens als radicaal-rechts worden weggezet.

In Duitsland werd recentelijk een tijdschrift verboden en daarbij werd hetzelfde argument gebruikt. Het blad zou het ‘radicaal-rechtse’ gedachtegoed verspreiden, en dat mag natuurlijk niet. Het zou de radicale plannen van de nepideologen, die steeds openlijker uit zijn op tirannie, eens kunnen hinderen.