Nieuws Mens en Macht

“De natiestaat is een lege huls geworden”

Interview patrick wood
Patrick M. Wood
💨

“Langzaamaan wordt de politieke laag in de samenleving ontmanteld”​
“Langzaamaan wordt de politieke laag in de samenleving ontmanteld”
Datum: 12 september 2022
Mens en Macht

Elze van Hamelen

Elze van Hamelen

Patrick Wood is auteur van meerdere fascinerende boeken, waaronder twee boeken over technocratie: Technocracy rising: The Trojan horse of global transformation en Technocracy: The hard road to world order. Hij volgt de huidige ontwikkelingen op het gebied van technocratie op zijn site technocracy.news.

Volgens Wood is de globalistische wereldwijde dictatuur die nu wordt uitgerold, begonnen als een utopische beweging aan de Universiteit van Columbia in de jaren ’30 van de vorige eeuw. Hun totalitaire technocratische ideaal is vervolgens geadopteerd door machtige financiers als David Rockefeller en politici als Henry Kissinger en in de praktijk gebracht via overlegorganen als de Trilaterale Commissie, opgericht door David Rockefeller en de invloedrijke strateeg Zbigniew Brzezinski. De technocraten hebben daarbij de milieu­beweging overgenomen en proberen ­nationale overheden zoveel mogelijk uit te schakelen.

Het hele interview is ook te zien op ons youtube kanaal:

Om te beginnen met een voor de hand liggende vraag: wat is technocratie, en waar komt het vandaan?

Het is een visie op hoe de samenleving georganiseerd zou moeten worden, die op geen enkele manier te vergelijken is met de traditionele systemen waarmee we bekend zijn. Het is niet te vergelijken met democratie, fascisme of socialisme. Technocratie is een geheel nieuw idee, dat zijn oorsprong vindt in de jaren ’30 van de vorige eeuw. Het werd ontworpen als een systeem dat het kapitalistische economische systeem en de vrijemarkteconomie moest vervangen. Dit was midden in de Grote Depressie, er heerste veel woede en angst en mensen gaven politici de schuld van de situatie. Rond die tijd werkte een groep wetenschappers en ingenieurs samen aan de Universiteit van Columbia, en verzonnen, puur theoretisch, een geheel nieuw economisch systeem, dat op grondstoffen gebaseerd was. Volgens de ingenieurs draait alles om de ‘input’ en ‘output’ van de samenleving. Daarom stelden ze voor dat zij de input – de grondstoffen en de productiecapaciteit – zouden controleren. Aan de output-kant konden ze dan uitrekenen wat en hoeveel mensen mochten consumeren. Ze stelden daarnaast ook voor, geld op te heffen. Fiat-geld en een prijs-gebaseerd economisch model waren voor hen uit den boze. In plaats daarvan stelden ze een op energie gebaseerde valuta voor om interacties in de economie te reguleren. Verder maakte een universeel basisinkomen deel uit van de technocratie-agenda. Voor alle goederen en diensten wordt bepaald hoeveel energie ze kosten. Op basis van een berekening over de beschikbare energie in een periode, zou iedereen in de samenleving een energie-krediet toebedeeld krijgen.

Het klinkt als het CO2-credit waar nu over wordt gesproken.

Ja, koolstofkrediet is nauw verbonden met technocratie. Maar het universeel basisinkomen is misschien nog wel belangrijker. De vroege technocraten wilden privébezit afschaffen. Alle grondstoffen en goederen in de samenleving zouden in een wereldwijde trust beheerd moeten worden. Zij konden vervolgens bepalen wat er verbruikt zou worden en dat reguleren aan de hand van energiekrediet. Op die manier, zo stelden zij, zou de balans tussen de mens en natuur hersteld worden. De technocraten zagen daarbij de mensen zelf óók als grondstoffen in dit systeem. Dat wordt heel duidelijk in de vroege bronnen over technocratie, eigenlijk zagen ze mensen als een soort vee dat gemanaged en gecontroleerd moest worden.

Wat was de productieve capaciteit van mensen, volgens de technocraten?

Mensen maakten deel uit van de input­-outputvergelijking. Ze kunnen natuurlijk grondstoffen in consumentenproducten omzetten, ze leveren arbeid, maar ze consumeren ook. Maar kijk, olie, een mijn, een bos, of een boerderij, die zijn nog wel te controleren. Mensen zijn niet zo gemakkelijk te controleren, dat zagen deze ingenieurs echt als de grootste drempel voor technocratie. Daarom formuleerden de technocraten rond 1937 de wetenschap van social engineering (sociale maakbaarheid) – met andere woorden, hoe krijg je mensen zo ver dat ze zich gedragen zoals je wilt dat ze zich gedragen? Zonder dat ze gaan protesteren, of een oorlog starten. Die twee dingen – de wetenschap van social engineering en de complete overname van alle grondstoffen en productiefactoren, oftewel, micromanagement van elk facet van je leven en het opheffen van privébezit, dat is een wetenschappelijke dictatuur. Wat veel mensen niet weten, de vroege technocratiebeweging had de helft van de kelder van de universiteit van Columbia in gebruik. In de andere helft zat een voorganger van de latere computerreus IBM. Hier werd de eerste Hollerith-rekenmachine ontworpen. Die werd later bekend omdat het Nazi-regime deze gebruikte voor statistische analyses en het laten rijden van treinen. De wetenschappers en data-ingenieurs van de Columbia University waren de visionairs van de eeuw. De technocraten werkten nauw met hen samen. De ideeën over hoe de computer zich in de toekomst ging ontwikkelen maakten duidelijk onderdeel uit van de technocratie-studiegroep. Ze zagen hoe wetenschap en technologie zich konden gaan ontwikkelen en hoe dit geheel hun toekomstvisie mogelijk zou maken.

Maar hoe kom je van een paar nerds met een utopische visie in een kelder naar een wereldomspannende politieke agenda? Ik begrijp uit je boek dat de Trilaterale Commissie daarin een grote rol heeft gespeeld.

De Trilaterale Commissie is een private, elitaire groep met leden uit Japan, Europa en Noord-Amerika, die in 1973 is opgericht door onder andere David Rockefeller. Het doel was – en dit zijn hun woorden – een ‘nieuwe internationale economische orde’ te creëren. Destijds was het niet geheel duidelijk wat ze daarmee bedoelden, want niemand had nog van technocratie gehoord. Maar als je terugkijkt, is het heel duidelijk dat ze technocratie voor ogen hadden, en niet kapitalisme. Het gedachtegoed van de commissie komt van de rechterhand van Rockefeller, Zbigniew Brzezinski. Hij was presidentieel adviseur en hoogleraar politieke wetenschappen aan de universiteit van Columbia, jaren ’60, en schreef onder meer het boek Between two ages: America’s role in the technetronic era. Alle principes van technocratie zijn in zijn visie verweven. Voor hem stond vast dat de ‘technetronic era’ er zou komen.

De Trilaterale Commissie nam zijn denkbeelden over, omdat het een manier was om toegang te krijgen tot grondstoffen. Kijk, voor Rockefeller draait alles om geld. Het is een wiskundige zekerheid dat op een gegeven moment al het geld verdampt (omdat we een fiat-geldsysteem hebben – red). Daarom is zoveel mogelijk grondstoffen en kapitaalgoederen in je bezit krijgen de enige zekere positie. Dus het argument van technocratie, dat alles van waarde uit handen van burgers en natiestaten in handen van wetenschappers moet komen, zodat de planeet beschermd kan worden, komt hun erg goed uit.

De Trilaterale Commissie doet me denken aan de opzet van het World Economic Forum (WEF). Heeft het WEF de rol van de Trilaterale Commissie overgenomen?

Het WEF stelt ‘je hebt straks geen eigendom meer en je zult gelukkig zijn’. Maar het zijn niet alleen de Trilaterale Commissie en het WEF die aan de technocratie-agenda werken. Dezelfde antipathie tegen privébezit zien we bij de VN, die willen ook alles via trusts beheren (via Agenda 2030 – red). Het WEF geeft uitdrukking aan dezelfde agenda, maar is er ook een uitbreiding van, met ten minste 1.000 van ’s werelds grootste bedrijven en grote aantallen politici onder hun leden. Ze zijn heel open over hun plannen, je kunt alles lezen op hun website.

Er is nog een eigenschap die de technocratiebeweging onderscheidt, en die is heel belangrijk. De technocraten wilden politiek en bestuur door de overheid uit de samenleving verwijderen. Aangezien zij met hun ‘wetenschappelijke methode’ de economie zouden besturen, was er eigenlijk geen politiek meer nodig zoals wij die kennen. Wat je ziet is dat de technocratiebeweging heel negatief tegenover de overheid staat. Dat zie je ook in de huidige tijd terug. Ze proberen alles te dereguleren en de activiteiten van de overheid af te bouwen. In deze beweging zie je een push om van traditionele overheidsstructuren af te komen. De EU is een prachtig voorbeeld daarvan: heel langzaam ontwikkeld, stap voor stap, verspreid over jaren. De vroege opkomst van de EU is georkestreerd en ontworpen door de Europese leden van de Trilaterale Commissie. Natuurlijk heeft Europa nog nationale overheden, ze zien eruit als overheden met hun overheidsgebouwen. Burgers denken misschien, daar zitten onze vertegenwoordigers, zij zorgen voor ons. Maar in feite heeft de EU alle belangrijke beleidsfuncties overgenomen en alle macht naar zich toegetrokken. Nu worden mensen bestuurd door anderen die niet eens uit hun eigen land komen. De beslissingsbevoegdheid die overblijft voor lokale overheden is zeer beperkt. We zagen dat bijvoorbeeld in Italië, tijdens de financiële crisis in 2008-2009 werd de niet-verkozen technocraat en lid van de Trilaterale Commissie, Mario Monti, aangesteld als premier. En op dit moment herhaalt dat verhaal zich met Mario Draghi. Hij wordt daar niet aangesteld om de belangen van het volk te dienen, hij kleedt de overheid verder uit en probeert de economie te herstellen. Technocratie probeert te besturen via de economie. Deze mensen haten politiek en het politieke systeem en doen alles om zich ervan te ontdoen.

Het idee alle grondstoffen van de wereld in een trust onder te brengen is nogal radicaal en megalomaan. Hoe kregen de technocraten hier draagvlak voor?

In feite heeft de Rockefeller-Trilaterale Commissie groep de milieubeweging van de jaren ’60 en ’70 gecoöpteerd. De technocraten waren uit op de grondstoffen. Hoe daar beter grip op te krijgen dan via de milieubeweging, die zich op het gebruik van land en grondstoffen richt? Het startschot van de overname van de milieubeweging was de grote VN Conferentie UNCED – UN Conference on Economic Development – in Rio de Janeiro in 1992. Daar stelden ze de ‘agenda voor de 21e eeuw’ op, dat is Agenda 21. Deze agenda wordt toegeschreven aan Gro Harlem Brundtland, zij stond aan het hoofd van de commissie die in 1987 het boek Our common future uitbracht. Brundtland was op dat moment een prominent Europees lid van de Trilaterale Commissie. Diende ze daarmee Europese belangen, of vertolkte ze de agenda van de Trilaterale Commissie? Het voorstel is duidelijk het technocratische, op grondstoffen gebaseerde systeem in een nieuw jasje. De agenda werd nu via de VN – een wereldwijd platform – verder uitgerold.

In je boeken beschrijf je hoe de technocratische beweging een aantal specifieke methoden hanteert om bestaande democratische politieke processen te omzeilen. Devolutie speelt daarin een grote rol, kun je uitleggen wat je daarmee bedoelt?

Devolutie is het wegstrippen van politieke rechten van een soevereine entiteit, en deze toewijzen aan een instituut dat niets met de oorspronkelijke soevereine entiteit te maken heeft. Het is gerelateerd aan regionalisering. In dat geval wordt er regionaal een bestuursmodel opgezet, dat soevereiniteit van natiestaten in de regio wegtrekt, en het beleid voor een hele regio bepaalt. Dit gebeurt niet alleen in Europa, het is een wereldwijd probleem. In de VS hebben we hier ook erg last van, deze regio’s overstijgen de autoriteit van steden, counties, en soms zelfs hele staten. Niet-verkozen technocraten besturen dan opeens de hele boel en je vraagt je af, hoe komen ze hier? Nou, dat was het plan. Het opzetten van de EU bijvoorbeeld, was een doelmatig plan. Het is een heel goed voorbeeld van devolutie, want ze hebben de soevereiniteit van de lidstaten geüsurpeerd.

Een ander element dat sterk terugkomt is deregulering. Normaal gesproken reguleert de overheid bedrijfstakken. In de jaren ʼ70 en ʼ80 was er een roep om overheidsinmenging in de economie los te laten. Op zich is dat niet altijd verkeerd. Maar het is bewust ingezet als onderdeel van een wereldwijd initiatief om een technocratische agenda te implementeren, en het heeft op veel vlakken de nationale overheid buitenspel gezet. Sinds de vroege jaren ʼ80 heeft deregulering voor systematische ondermijning van de natiestaat gezorgd, en macht verschoven naar private organisaties en bedrijven. Na decennia van deregulering en devolutie, wat is er nog over van de natiestaat? Het is een lege huls.

Er is nog een belangrijke technocratische tak van beleid om te noemen in verband met Europa, die onderdeel uitmaakt van het beleid van de Trilaterale Commissie, en dat is massa-immigratie. Dit zorgt voor enorme chaos. Veel immigranten komen uit Islamitische landen, en over het algemeen willen deze mensen niet assimileren in een nieuwe cultuur. Dat zorgt voor destabilisering. Er zijn eigenlijk maar twee regio’s die te kampen hebben met deze vorm van gedwongen immigratie en dat zijn de EU en VS. Ik leg uit waar dit EU-beleid vandaan komt. De VN stelde in 2006 een speciale afgezant voor immigratie aan, Peter Sutherland. Hij was een voormalig executive manager bij Goldman Sachs en hij was hoofd van de Europese afdeling van de Trilaterale Commissie. Hij ging alle lidstaten in heel Europa rond, om toezeggingen te krijgen dat ze quota’s zouden instellen voor het toelaten van vluchtelingen uit het zuiden. Dat was vóór de grote golf van immigratie begon. Landen stemden daarmee in, misschien in ruil voor leningen van de Wereldbank. Toen de invasie van vluchtelingen begon, werden alle landen aan die vluchtelingenquota’s gehouden. Het immigratieprobleem is kunstmatig gecreëerd, met ondersteuning van de VN.

Maar wat is het doel? Destabilisering?

Ja. Het is vergelijkbaar met devolutie en deregulering, langzaamaan wordt de politieke laag in de samenleving ontmanteld. Het zal voor veel mensen gek klinken. Maar kijk de documenten erop na. Lees na wat Sutherland bewerkstelligd heeft.

Een ander belangrijk instrument is reflexieve wetgeving. Hoe wordt dat toegepast?

Dit is een juridisch concept uit de tachtiger jaren, dat werd voorgesteld door een Duitse professor (Günther Teubner – red.). In traditioneel recht komen wetten tot stand via het parlement en kabinet, die worden in gelijke gevallen gelijk toegepast en zijn van toepassing in het land waar ze zijn ontwikkeld. We zien dit als de basis van de rechtstaat. Reflexieve wetgeving staat boven of buiten nationale wetgeving, de wetten komen tot stand door zogenaamde stakeholders ten tonele te voeren. Bijvoorbeeld: er is een milieu­rechtszaak tegen een boer in Nederland. De boer wil graag volgens het Nederlands recht beoordeeld worden. Maar volgens reflexieve wetgeving kun je stakeholders van buitenaf inbrengen, de Nature Conservatory bijvoorbeeld, een milieuclub van de VN, of een andere ngo, of ‘experts’. Zij vertegenwoordigen een consensus-opinie en dwingen naleving daarvan af. De VN hebben officieel verklaard dat reflexieve wetgeving het juiste juridische systeem is voor het invoeren van duurzame ontwikkeling.

Dat is een heel duidelijk voorbeeld van het omzeilen van het politieke proces.

Daarom hamer ik er zo op dat technocratie totaal niet te vergelijken is met welk ander politiek systeem dan ook. Christiana Figueres sprak in 2015 als afgezant van de VN tijdens de Klimaattop in Parijs: “Dit is de eerste keer in de geschiedenis van de mens dat we onszelf tot taak stellen binnen een bepaalde periode het economische ontwikkelingsmodel dat de afgelopen 150 jaar, sinds de industriële revolutie, gedomineerd heeft, te veranderen”. Haar uitspraak, samen met de VN-plannen voldoen aan de juridische definitie van een criminele samenzwering. Er zijn deelnemende partijen en er is een plan met een intentie en een tijdlijn. Het doel is het huidige economische systeem te vervangen, daar windt ze geen doekjes om. Kijk naar de Nederlandse boeren bijvoorbeeld, ik ben opgegroeid op een boerderij en stikstof is een behulpzame stof in de landbouw. Boeren van hun land jagen vanwege een vermeend stikstofprobleem is absurd. Maar voor de technocratische elite is dit beleid logisch, want het helpt hen regie over alle land en grondstoffen te krijgen.

Dus de duurzaamheidsdoelen zijn een manier om de economie te transformeren en land en grondstoffen onder technocratisch beheer te brengen, in naam van milieubescherming. Er wordt ook een central bank digital currency (CBDC) voorbereid, die waarschijnlijk aan CO2-credits gekoppeld wordt. Is het technocratisch systeem daarmee compleet?

Het is een belangrijk onderdeel, maar er zijn andere zaken nodig om een economisch systeem te laten werken. Je hebt ook een juridisch systeem nodig en in dit geval is dat reflexieve wetgeving. Er moet een financieel systeem zijn, dat is fintech, een samentrekking van financiële technologieën, het gaat voornamelijk om blockchain, maar niet alleen voor CBDC’s. Je kunt er alle data op zetten, alle aankopen en verkopen, contracten, alle interacties in een economie. Dat is precies wat de technocratiebeweging in de vroege jaren ’30 voor ogen had. Als alle fiat-munten verdampen, neemt fintech van centrale banken het over. Zij worden aangestuurd door de Bank of International Settlements, de BIS bank.

Wat kunnen we doen om dit te vermijden?

Gebruik contant geld. Bescherm de vrijheid van meningsuiting. Voer gesprekken, zoals wij nu doen. Leg mensen, en vooral lokale politici, uit wat technocratie is en dat deze agenda niet in hun belang is.

Je kunt je afvragen, als ze het over “onze toekomst” hebben, wiens toekomst bedoelen ze dan? Dat is ook jouw toekomst, mijn toekomst. Horen burgers daar geen inspraak in te hebben? Er waren een paar wetenschappers uit de milieubeweging aanwezig op de conferentie in Rio, ze schreven een boek over de conferentie, de The earth brokers. Hun boodschap luidde: “UNCED ondersteunt precies die soorten economische ontwikkeling die destructief zijn voor het milieu, de planeet en haar inwoners. Als gevolg van UNCED zullen de rijken rijker worden, en de armen armer”. Eigenlijk was het een soort goochelaarstruc, door iedereen één kant op te laten kijken, naar een wereldverbeteragenda, voeren ze uit het zicht een technocratieagenda uit.

Bronnen

EU moet nationale homogeniteit ondermijnen: bbc.com/news/uk-politics-18519395
Vernietiging kapitalisme is het doel van milieu-activisme volgens VN-ambtenaar: investors.com/politics/editorials/climate-change-scare-tool-to-destroy-capitalism



 
Wil je meer weten?
Koop de nieuwste editie bij jou in de buurt, of bestel deze editie.
Wil je meer weten?
Koop de nieuwste editie bij jou in de buurt, of bestel deze editie.




©2024 De Andere Krant.
Alle rechten voorbehouden.