^DeAndereKrant

Lisa’s drama begint in februari met vermoeidheid, gevolgd door een maand van bedlegerigheid, maaltijden missen en gewichtsverlies. Er is sprake van voedselallergieën. Dan kan Lisa haar kaken niet meer van elkaar krijgen (kaakklem). Vervolgens kan zij haar ogen niet meer openen. Per ambulance gaat ze naar het ziekenhuis. Daar geeft zij aan wel te willen eten. Ze eet haar avondeten op, maar de volgende dag ligt ze weer de hele dag te slapen. Sondevoeding wordt gestart.

Een paar dagen later kan ze ’s ochtends nog douchen, maar ’s middags niet meer naar de wc lopen. In maart houdt ze op met praten. Sinds mei 2024 doet Lisa haar ogen vrijwel niet meer open, ze is tussendoor af en toe even wakker. Wel kan ze reageren op wat er wordt gezegd en op wat er rond haar gebeurt. Ze belandt vervolgens op de medisch psychiatrische afdeling kind en jeugd van het UMC/locatie AMC in Amsterdam – in een vrijwillige opname. Daar krijgt ze de diagnose ‘catatonie. Een officiële psychiatrische stoornis is niet vastgesteld; overigens bestaan er voor het aantonen of bevestigen van psychiatrische stoornissen in feite geen fysieke testen.

Lisa wordt aanvankelijk elke keer wakker na een gebed van vrienden of familie – zo wordt ze nog zo’n twintig keer ‘wakker’. De allereerste keer dat op de ic van het UMC haar ogen opengaan, is na een gebed van een vriend van haar ouders. Lisa zegt dan dat ze geen medicatie wil. Maar het eerste antwoord van de psychiater op de catatonie is om haar in toenemend hoge doseringen lorazepam te geven. Dit is een psychofarmacum dat al na drie weken fysiek en psychisch totale afhankelijkheid kan veroorzaken.

De UMC-artsen zijn echter overtuigd van de werking van de lorazepam en laten de dosis oplopen tot viermaal 19mg per 24 uur. Want, zo beweren zij, dan wordt Lisa langer wakker en kan ze eerder naar huis. Daarop wordt Lisa vijf weken lang helemaal niet wakker. De ouders komen met de artsen overeen dat dit toch echt niet de bedoeling kan zijn.

De lorazepam wordt afgebouwd en tweeënhalve week later is de dosering op nul. Op die dag opent Lisa in een kerk nabij het UMC haar ogen. Drie uur lang kan ze praten, lopen, naar de wc gaan en zelfs een dansje doen. Weer op de afdeling valt ze terug in catatonie, kan ze haar ogen en kaken niet openen en niet praten of lopen. Ze lijkt ontwenningsverschijnselen te hebben – een lorazepam-effect vermeld in het Farmacotherapeutisch Kompas. De UMC-artsen zeggen dat dit niet kan en leggen via de rechter een crisismaatregel voor dwangverpleging op en zeggen lorazepam te willen gaan combineren met ECT (elektroshock).

Lisa’s moeder Esther vecht met alles wat ze in zich heeft tegen de ECT-behandelingen voor haar dochter. Omdat daardoor de mogelijkheid tot het beginnen met ECT uitblijft, haalt de psychiater het lorazepamprotocol weer tevoorschijn – ondanks dat dit de eerste keer niet het gewenste effect sorteerde. De ouders dienen daarop een klacht in bij het ziekenhuis en bij de klachtencommissie. Die wordt, ook in hoger beroep, door de rechter ongegrond verklaard. Gezien haar toestand – Lisa is inmiddels geïnvalideerd – hebben de UMC-artsen nu een vrijbrief om alles te doen wat zij juist achten.

Steeds op zoek om haar dochter te helpen, ontdekt Lisa’s moeder dat er door Lisa’s veganistische voedingspatroon kans is op een ernstig vitamine B12-tekort, wat op zich al genoeg kan zijn om te leiden tot … catatonie. Alle verschijnselen die zij heeft komen voor in de lijst van gevolgen van een B12-tekort. (Zie links naar literatuur.) Dankzij de advocaat krijgen de ouders Lisa’s bloeduitslagen in handen en binnen een weekend stellen vijf verschillende externe beoordelaars een B12-tekort vast. De uitslagen laten verder zien dat Lisa nog meer tekorten heeft. Hiermee lijkt haar probleem niet psychisch te zijn, wat betekent dat zij NIET thuishoort in de psychiatrie.

De UMC-artsen ontkennen bij hoog en bij laag het B12-tekort en negeren ook de medische literatuur die catatonie door B12-tekort beschrijft in patiënten die daar na correcte B12-suppletie van genezen. Hoewel voor kinderen de benodigde B12-waarden hoger liggen dan voor volwassenen, houdt het UMC daar geen rekening mee. Men acht Lisa’s B12-waarden voldoende. Ter referentie: voor kinderen tot 19 jaar geldt een B12-tekort bij een serum B12-waarde van <229 pmol/L. Hier komt bij dat iedere persoon anders reageert op de desbetreffende B12-niveaus.

De UMC-artsen blijven zich richten naar de waarden voor volwassenen en zien ook niet in dat de B12-suppletie in de voeding het beeld in de bloedwaarden vertekent, omdat suppletie een tekort aan B12 maskeert. Bij Lisa is de B12-waarde nog altijd veel te laag: na een maand suppletie in de sondevoeding zou die waarde 600 moeten zijn en die is 184, mijlenver onder de norm voor een B12-tekort.

Overigens is in de medische wereld het niet erkennen van een B12-tekort een algemeen probleem. (Zie link naar literatuur.)

Wanneer Lisa de eerste keer met de tot zeer hoogoplopende lorazepamdoseringen niet wakker wordt, besluit de psychiater tot de volgende behandeling op het catatonie protocollenlijstje: elektroconvulsietherapie (ECT). Dit is het opwekken van een epileptisch insult met stroomstoten op de hersenen.

De praktijk van ECT stamt uit 1930. Sigmund Freud gebruikte ook elektroshocks en hoewel deze cocaïneverslaafde al zijn behandelingen – inclusief die met cocaïne en elektroshocks – zag als genezend voor zijn patiënten, is niets minder waar.

De grove actie van ECT kan niet anders dan het brein van een kind ernstig beschadigen. Lisa, die bij wijze van spreken zelfs nog nooit een aspirientje heeft gezien, zal daarna nooit meer dezelfde zijn. Het bewijs dat zij door ECT wakker zou worden, ontbreekt. Sterker nog, er is geen enkel bewijs dat ECT iets anders doet dan cellen in de hersenen vernietigen. In feite is deze rond 2000 weer afgestofte methode net zo primitief als wat men vóór 1930 deed, toen men via de oogkas met een ijshaak ging rondharken in het hersenweefsel. Vernieling en verbetering zijn elkaars uitersten!

Psychiaters van nu beweren dat de moderne ECT minder gruwelijk is dan wat het publiek weet dankzij de accurate weergave daarvan in de film uit 1975, One flew over the cuckoo’s nest. Daaruit blijkt duidelijk hoe patiënten, vanwege de gewelddadige convulsies, zelfs hun botten konden breken.

Let wel, de ECT-voltage en -ampèrage van vandaag zijn zelfs nog hoger dan die in 1975. Maar omdat er tegenwoordig spierontspanners bij worden toegediend, wekt dat de schijn dat de ECT- procedure minder heftig is.

De vraag is natuurlijk: waar is in al dit geweld voor dit zeer gevoelige meisje de uitnodiging te vinden om haar ogen te openen? Ook al wordt Lisa tijdens de ECT onder narcose gebracht en worden haar spieren verslapt, haar lichaam zal iedere gewelddadige ECT handeling registreren. Is het dan veilig voor haar ‘om naar buiten te komen’?

Tegen de verdrukking in is Esther in het UMC 24/7 bij haar dochter. Schrijver dezes heeft in maart 1982 met haar zoon precies hetzelfde gedaan. Als geen ander weet ik daarom in welke onmogelijke positie Esther en Lisa zich bevinden. Maar de dwingelandij en zelfs terreur zoals Esther die nu, tijdens de vrijwillige opname van haar dochter in de psychiatrie ondervindt, zijn vele malen ernstiger dan wat ik destijds meemaakte. Zij lijken in gijzeling te zijn. In augustus zit er zelfs viermaal per 24 uur iemand op een stoel voor de deur tot een uur nadat Lisa medicatie heeft gehad. Gedurende die tijd mag Lisa niet in een rolstoel mee naar buiten. Zo veilig zijn de lorazepamdoseringen dus.

Onder het mom dat er wordt geluisterd naar Esthers bezwaren, wensen en suggesties, vaak onderbouwd met medische literatuur, blijft de psychiater proberen haar zin door te drijven richting ECT – met de rechter die dwangbehandeling oplegt, met de negatieve uitslag van de klachtencommissie en met de dreiging dat Lisa’s vader en moeder uit de ouderlijke macht kunnen worden gezet via Veilig Thuis en de Raad voor de Kinderbescherming.

Al deze betrokkenen zijn brave gelovigen in het evangelie van de westerse patentgeneeskunde. Waarschijnlijk met goede bedoelingen, maar volledig eenzijdig gebrainwasht door hun opleiding, negeren zij wat voor ieder logisch nadenkend mens meer voor de hand ligt: eerst beginnen met een zachte, herstellende en opbouwende behandeling met vitamine B12. De arts die hiermee al vele jaren ervaring heeft, staat nota bene al langere tijd klaar!

“Als Lisa 3 weken geleden meteen B12 had gekregen, was ze nu aan de beterende hand geweest”, zegt een internist van buiten het UMC. Hij vervolgt: “Lisa B12 onthouden kan blijvende schade en zelfs haar dood betekenen”.

Lisa in haar huidige toestand ECT geven, doet de extern geraadpleegde artsen vrezen voor haar leven, maar ze kunnen niets uitrichten. Er wordt hun verteld dat er in andere ziekenhuizen geen plaats is. Hulp van buitenaf mag domweg niet van het UMC. Met welk recht?

Na vier maanden is een somatische second opinion eindelijk toegestaan. Dankzij de advocaat mag nu bloed, urine en ontlasting worden afgenomen en extern worden beoordeeld. Het probleem is alleen dat vanwege de lorazepam bij Lisa nu alles lam ligt. De uitslagen nemen bovendien een aantal weken in beslag. Volgens de behandelend UMC-arts is er geen tijd te verliezen om met ECT te starten.

Met eigen ogen heb ik gezien hoe Lisa’s gevoel voor veiligheid lijdt onder het feit dat het UMC Esther actief dwarszit en nu zelfs dreigt haar bij haar dochter weg te houden.

Het enige soelaas dat Esther en Lisa in deze situatie nog kunnen vinden, is in hun geloof. Af en toe komen mensen uit hun geloofsgemeenschap aan Lisa’s bed bidden en het is meermalen gebeurd dat Lisa dan wél haar ogen even opendoet.

In deze afschuwelijke situatie wens ik Lisa en haar ouders een Godswonder toe.

Om daarin te proberen te helpen, schreef ik dit artikel, want hoe meer druk er komt vanuit de buitenwereld, hoe beter het is.

Het is overduidelijk dat Lisa niet thuishoort in de psychiatrie, maar direct naar de B12-arts moet, want hoe langer het B12-tekort duurt, hoe ernstiger en onomkeerbaar de schade zal zijn.

Op dinsdag 13 augustus krijgt Lisa haar eerste ECT. Tegen de wil van Lisa en haar ouders. Kan een psychiater haar zin doordrijven met hulp van een rechter die helemaal niets afweet van het menselijk lichaam? Kan zo’n rechter bepalen dat zo’n mensonterende, definitief beschadigende en niet bewezen handeling mag worden uitgevoerd op een weerloos meisje?

Sneeuwwitje heeft de afgelopen maanden meermalen op bepaalde momenten haar ogen geopend, steeds wanneer er voor haar werd gebeden. Daar voelt ze zich veilig bij. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Lisa nu écht wakker mag worden. Op háár manier.