^DeAndereKrant

SV40 werd voor het eerst geïdentificeerd in 1960, toen ontdekt werd dat 10 tot 30 procent van de Amerikaanse poliovaccins ermee besmet was. Het virus was afkomstig van de apenniercellen die waren gebruikt bij de vaccinproductie. Twee jaar later beschreef Bernice Eddy de ‘oncogene’ (kankerverwekkende) functie van SV40, dat onder meer sarcoom (tumoren) uitlokte bij hamsters die waren ingeënt met apencellen geïnfecteerd met SV40. Daarop werd besloten om de vaccins te zuiveren van SV40. Dit is in kort bestek de kern van de ‘SV40-controverse’, die een jarenlange nasleep zou krijgen.

De sporen daarvan zijn eenvoudig terug te vinden op internet. Wie SV40 intypt op Google, krijgt miljoenen ‘hits’ en uiteenlopende opinies uitgeserveerd. Wie geruststelling zoekt kan lezen dat SV40 weliswaar kanker veroorzaakte bij proefdieren, maar niet bij mensen. “Na de besmetting van partijen polio­vaccins in de jaren vijftig en zestig werd SV40 verdacht als een mogelijk risico op kanker, maar er werd vervolgens geen verhoogd aantal kankergevallen waargenomen, wat een dergelijk risico onwaarschijnlijk maakt”, meldt bijvoorbeeld de Engelstalige Wikipedia.1 Aan de andere kant van het spectrum is te lezen dat SV40 verantwoordelijk was voor uiteenlopende vormen van kanker bij mensen, en zelfs te linken is aan het ontstaan van aids/hiv. Zo staat op de website van Stichting Vaccinvrij.2 De Belgische organisatie Preventie Vaccinatieschade heeft op haar site een uitgebreid betoog staan over SV40, waarin onder meer wordt gesteld dat de geplande zuivering van de Amerikaanse poliovaccins nooit plaatsvond.3

In die bijdrage wordt ook verwezen naar wetenschappelijke studies uit begin deze eeuw. Zo verschenen in 2002 zelfs twee studies, beide in het gerenommeerde tijdschrift The ­Lancet.4 Zo vond het team van patholoog dr. Adi Gazdar, van het Universiteit van Texas Southwestern medical center, SV40 in 43 procent van de onderzochte non-Hodgkinlymfomen, in 9 procent van de Hodgkinlymfomen en in geen enkel controleweefsel. Een ander team voerde, geheel onafhankelijk van Gazdar, een vergelijkbare studie uit. Zij troffen SV40 aan in 42 procent van de non-Hodgkinlymfomen, een percentage akelig dicht bij dat van Gazdar.

In 2004 werd een wetenschappelijk overzichtsartikel (‘review’) gepubliceerd.5 Een citaat hieruit: “Uit een meta-analyse van moleculaire, pathologische en klinische gegevens van 1.793 kankerpatiënten blijkt dat er een aanzienlijk verhoogd risico op SV40 bestaat bij primaire hersenkankers, primaire botkankers, kwaadaardig mesothelioom en non-Hodgkinlymfoom bij de mens. Experimentele gegevens wijzen er sterk op dat SV40 functioneel belangrijk kan zijn bij de ontwikkeling van sommige van deze menselijke kankers. Daarom zijn de belangrijkste soorten tumoren die door SV40 bij proefdieren worden uitgelokt dezelfde als de menselijke kankers die SV40-markers blijken te bevatten.” Het riep vragen op. Zoals: hoe viel de aanwezigheid van SV40 te verklaren in tumoren van relatief jonge patiënten die waren ingeënt met ‘veilige’ poliovaccins? Eén optie was dat het apenvirus zich op eigen kracht had weten te verspreiden, bijvoorbeeld van moeder op kind of via seksueel contact. Boze tongen beweerden echter dat SV40 mogelijk ook na 1962 nog gewoon had meegelift met orale poliovaccins.

Inmiddels leven we in 2023 en staat SV40 weer in de aandacht door de ontdekking van een SV40-sequentie in de Pfizer-coronavaccins. Nadat de Amerikaanse onderzoeker Kevin McKernan in deze mRNA-vaccins vervuiling met ontelbare DNA-deeltjes ontdekte, inclusief DNA afgeleid van SV40, werd de vondst door drie andere onderzoekers bevestigd. Ook de gezondheidsautoriteit in Canada (Health Canada) heeft de ontdekking inmiddels bevestigd, zoals De Andere Krant vorige week meldde. Ter geruststelling: dit betekent niet dat het SV40-virus, dat jarenlang zoveel ophef veroorzaakte, in het vaccin zit. Het gaat ‘slechts’ om een zogenaamde SV40-versterker, als onderdeel van het bacteriële plasmide (ringvormig DNA) dat werd gebruikt bij de massaproductie van het RNA voor het Pfizer-vaccin (‘proces 2’). De SV40-sequentie ontbrak dus in het vaccin dat gebruikt werd voor de klinische registratiestudie (‘proces 1’). Ook werd de SV40-sequentie door Pfizer niet gemeld aan de registratie-autoriteit in Canada, en naar we mogen aannemen nergens in de wereld.

Hoewel er wetenschappers zijn die, in lijn met Health Canada, de ontdekking nu proberen te bagatelliseren zijn steeds meer onderzoekers en artsen verontrust. Hun bezorgdheid spitst zich toe op de schokkende realiteit dat de SV40-sequentie in het Pfizer-vaccin, samen met het mRNA en bacterieel DNA, verpakt in de lipide nanopartikels (LNP) als een paard van Troje het immuunsysteem kan omzeilen om te worden afgeleverd ín de menselijke cel. Daar kan het in de celkern belanden, en zelfs geïntegreerd raken in het genoom. De Canadese microbioloog prof. Patrick Provost, van de Laval Universiteit in Québec, vat het SV40-risico aldus samen: “Er is maar één integratie op de verkeerde plaats in één cel nodig om een kankerproces in gang te zetten en iemand te doden.”6

Dit maakt nieuwsgierig naar hoe de toezichthoudende instanties in de VS (FDA) en Europa (EMA) denken over de SV40-kwestie. Welnu: FDA en EMA volgen – niet geheel verrassend – inmiddels nagenoeg de lijn van Health Canada en doen alsof er weinig aan de hand is. Dit weten we sinds 31 oktober, toen viroloog Robert Malone op zijn Substack een uitgebreid exposé publiceerde.7 Daarin citeert hij onder meer uit de antwoorden die journalist Zack Stieber van The Epoch Times ontving van EMA nadat hij het medicijnagentschap enkele vragen voorlegde. Niet al zijn vragen werden beantwoord, maar het is duidelijk dat EMA de mogelijke risico’s wegwuift. Zo meldt het EMA: “Er is geen wetenschappelijk bewijs dat deze SV40-fragmenten kunnen fungeren als insertiemutagenen”. Ofwel: doen waar Patrick Provost bang voor is. En waar ook Malone voor vreest. Want volgens hem zijn “in een groot aantal experimentele modellen insertie en recombinatie van vreemd DNA in verband gebracht met zowel kanker als geboorteafwijkingen”. Malone oordeelt dan ook hard over Health Canada, FDA en EMA, die hij het verspreiden van “desinformatie propaganda” verwijt.

Intussen is de vraag hoe lang de struisvogelpolitiek van Health Canada, FDA en EMA houdbaar zal zijn. Mogelijk maken ze een dure inschattingsfout. Door het opzichtig negeren van reële zorgen worden kritische wetenschappers – een snel groeiend gezelschap – juist uitgedaagd om een stap verder te gaan. En die volgende stap laat zich eenvoudig raden: zoeken naar bewijs voor integratie in het genoom van vaccin-afgeleid DNA, inclusief SV40. Bijvoorbeeld in genomische data van kankerpatiënten, of rechtstreeks in weefselbiopten. Wanneer toezichthoudende instanties chronisch falen bij hun belangrijkste taak – het beschermen van burgers tegen de risico’s van onvoldoende geteste en gecontroleerde medische producten – nemen burgers uiteindelijk zélf het heft in handen. Het is veelzeggend dat individuele onderzoekers de DNA-verontreiniging van de Pfizer-­vaccins aan het licht brachten, terwijl FDA, EMA en/of Health Canada dat hadden behoren te doen. Diezelfde onderzoekers lijken nu niet meer te stoppen, en ruiken bloed. En daarmee kan het wel eens te laat zijn voor genoemde instanties om dit schandaal nog in de kiem te smoren.