^DeAndereKrant

Lennie: We leefden hier in Zeeland op zich een rustig leven, en geloofden begin 2020 nog dat de overheid het beste met je voor heeft. Maar wat er toen allemaal gebeurde. Boa’s gaven mensen die dicht naast elkaar fietsten een bekeuring, waar waren we in beland? Dan die avondklok. Daarop zijn we ons er meer in gaan verdiepen, we zijn ook naar demonstraties in Amsterdam geweest. Wij volgden al vrij snel het Artsen Covid Collectief en De Andere Krant.

Lennie: Geen haar op mijn hoofd die erover piekerde om eraan mee te doen. Dat er geen medicijn was en enkel een vaccinatie, dat vond ik al heel vreemd. Dan ook nog eens een techniek die niet eerder zo op mensen was toegepast.

Lennie: Die hebben allemaal meegedaan met wat ze gevraagd werd. Vol vertrouwen in de overheid, als die het zegt zal het wel goed zijn. Dat hadden best wat spanningen van.

John: dat wij anders naar vaccinaties kijken kwam ook door onze zoon.

John: Op de 6 maandenprik reageerde hij heel heftig.

Lennie: Toen zijn we bij het consultatiebureau geweest, die leken zich er niet zo druk om te maken, maar het was niet zomaar wat. Onze zoon gilde alles bij elkaar, zat helemaal onder de uitslag, had gezwollen beentjes en diarree. De huisarts adviseerde maar even geen volgende vaccinatie te nemen totdat hij wat ouder zou zijn. Toen heb ik via internet contact gehad met homeopathisch arts Arjen Pasma, die vertelde ons over hersenhuilen, opgezette hersenen die bij baby’s erge hoofdpijn geven.

De druk van de overheid heeft mij het doen nemen. Je wil toch normaal met je zoon naar het zwembad kunnen, naar een restaurant of café. Toen dacht ik laat ik het dan maar doen dan ben ik ervan af. We kenden niemand bij wie de vaccinatie slecht was gevallen.

John: Van de eerste (Pfizer, november 2021) heb ik vrijwel geen last gehad. De tweede was op maandag 6 december. De vrijdag erop merkte ik veranderingen, elke keer als ik wat oppakte werd ik ongelofelijk duizelig. Om drie uur ben ik op mijn werk afgehaakt, eerder dan normaal. In de auto naar huis ging het nog goed, maar toen ik uitstapte moest ik de auto vastpakken omdat ik mijn evenwicht verloor. Toen ik bij binnenkomst mijn schoenen uitdeed viel ik achterover. Ook werd ik verschrikkelijk misselijk, ik ben meteen op de bank gaan liggen.

Lennie: John was ernstig verward, het ging helemaal niet goed. Ik heb de huisarts gebeld en heb gezegd dat hij afgelopen maandag was ingeënt. Oh, zei ze meteen, vraag even of hij druk heeft op z’n borst. Maar dat had hij niet. Ze vroeg of het zou lukken om John in de auto te hijsen en naar de praktijk te komen. Toen dacht ik nog ja, maar ondertussen was John van de bank afgevallen. Ik kreeg hem niet meer overeind. Daarop heb ik mijn schoonouders gebeld, die wonen dichtbij. Toen hebben we John met z’n drieën in de auto gehesen en naar de dokter gereden.

In de praktijk schrokken ze hoe John eraan toe was. Er werden verschillende testjes geprobeerd. Als ze wat aan hem wat vroegen wist hij niet waar hij was. Z’n bloeddruk en hartslag waren heel hoog. Hij had pijn in z’n linkerzij, onder bij de long, van binnen uit. De huisarts snapte er niks van, een gezonde jonge vent, geen geschiedenis. Toen zei ik nog, afgelopen maandag heeft hij zijn tweede Pfizer-prik gehad. ‘Nee, dat is uitgesloten, daar kan dit niet mee te maken hebben.’

Vervolgens is het ziekenhuis gebeld. Ze waren er snel, toen is John op een brancard gehesen en met de zwaailichten aan weggebracht. Allerlei testen op de eerste hulp, longfoto’s, hartfilmpje, hoofd in de MRI. De bloeddruk, hartslag en ontstekingswaarden waren heel hoog. Ook was duidelijk dat John neurologische uitval had. Verder is er niets gevonden. Toen zei ik ook tegen deze arts dat John maandag zijn tweede Pfizer had gehad. De arts keek mij doordringend aan, het leek alsof hij op het punt stond wat te zeggen, maar toen keek hij weer naar John en begon over wat anders.

John: Toen ik thuiskwam... van mijn leven ben ik niet zo gruwelijk moe geweest.

Lennie: Ik heb hem ziek gemeld, een paar dagen later nogmaals naar de huisarts. Het verbeterde iets, zijn functies waren redelijk terug maar John had verschrikkelijke hoofdpijn, bleef duizelig en warrig. Toen is nog de bloedstolling met een d-dimeer test bekeken, maar daar kwam niets bijzonders uit. Wederom gevraagd of het door de vaccinatie kon komen, maar daar kregen we helemaal geen antwoord meer op. Zie het een week of drie aan, verbetert het niet dan maken we een afspraak met de neuroloog. We hebben het niet afgewacht. Binnen een week hebben we contact opgenomen met een natuurgeneeskundig arts, die zei ‘ik zit eigenlijk helemaal vol, maar ik ga een gaatje maken’. Daar is een bloedanalyse gedaan, ook onder de microscoop. Het bloed zag er volgens deze arts anders uit dan normaal, meer klonters dan normaal. We hebben het zelf kunnen zien. Ook zaten er zware metalen in Johns bloed.

John: Kleine korreltjes die je onder je tong moest laten smelten, en wat ondersteunende kruiden. Bij de tweede behandeling, een maand of drie later, kreeg ik NAC, daar is de hoofdpijn op weggezakt. De lucht begon een beetje te klaren. Al met al heb ik maanden forse hoofdpijn gehad, kon nauwelijks functioneren. De duizeligheid was na een week of twee voorbij, maar de hoofdpijn ging gewoon niet weg. Ook was ik m’n oriëntatie kwijt, een boodschappenlijstje afwerken kon ik al niet, concentratieproblemen. Iets wat je normaal volautomatisch doet, daar moet je ineens over na gaan denken. Een bon met artikelnummers lezen op het werk, dat ging helemaal niet.

Weer volledig 100 procent.

Lennie: John praat er nu vrij makkelijk over, maar makkelijk is het niet geweest. Toen we erin zaten hebben we regelmatig moeten huilen van ellende. Overdag kwamen mijn schoonouders om de beurt kijken hoe het met John ging. Voor mijn familie is het klaar met de vaccinaties na dit te hebben gezien.

Ja die zijn echt zo opgevoed dat wat de dokter, burgemeester en politie zegt waar is, en dat blijft zo. Dat is echt wel moeilijk. Je kunt het ook niet bewijzen, veel medici erkennen het gewoon niet.

Lennie: Een tijd ging John vanwege zijn situatie niet mee naar familiebijeenkomsten. Toen hij later weer meeging werd het eigenlijk doodgezwegen.

John: Nee, ik had er ook geen behoefte meer aan. Ik heb geen zin in een wellis nietis spelletje. Lennie: Ik denk dat huisartsen onder druk zijn gezet.

John: Ja, dat hebben we zelf gedaan. Het was uitgebreid om in te vullen. We kregen er slechts een standaardmail op terug. Ik weet van anderen dat die zo’n mail niet eens hebben teruggekregen.

John: Er lijkt geen wil om het te onderzoeken en er schijnt ook geen geld voor vrijgemaakt te zijn.

Lennie: Mensen met heftige Covidklachten, daar wordt geld voor vrijgemaakt, maar voor mensen met klachten na de vaccinatie niet. Die worden doodgezwegen.

Een familielid had positief getest in mei dit jaar. Daarop hebben wij ons ook getest. Allebei positief, maar we hadden nauwelijks klachten.