^DeAndereKrant

Het T-Huis, de populaire hotspot in het Valkenbergpark in Breda, vormt vanmiddag het decor voor onze ontmoeting met Stefan de Kroon. Als De Andere Krant arriveert zit de 56-jarige zanger en bassist al met zijn Gibson-Lespal Bassgitaar en een wrange kop koffie op ons te wachten. De gelegenheid is de nieuwe EP van De Kroon, The love you give, waarvan het gelijknamige titelnummer dit weekend gelanceerd wordt. De Kroon oogt wat gespannen. “Dit is een moment waarnaar ik lang heb uitgekeken”, zegt hij. “Jullie zijn de eersten sinds mijn vertrek bij Racoon met wie ik praat en überhaupt wil praten.”

Racoon is voor mij een groot jongensboek. Iets waar ik de rest van m’n leven met liefde en trots op zal terugkijken.

Alles waarvan ik droomde kwam uit. Het heeft mijn leven en muzikaliteit gevormd. Ik heb er alles aan te danken. Ik ben ook heel dankbaar dat ik het heb mogen meemaken.

Het is een combi van heel veel redenen. Ik voelde de energie niet meer zo. Het werd een soort routine. Ook fysiek was ik op. Ik merkte dat ik steeds minder goed kon omgaan met de druk vanuit de platenmaatschappij en de eisen die we aan elkaar als bandleden oplegden. Ik liep ook tegen de 50 inmiddels. Het is een cliché, maar zo’n muzikantenbestaan is toch slopend. Ik wist eigenlijk ook niet wat ik ging doen. Wist wel dat ik op reis wilde. Ik heb een soloreis van drie maanden door Azië gemaakt om mijn tijd met Racoon te overdenken. De jaren erna heb ik voornamelijk gebruikt om op adem te komen.

Dat was echt een schok. Toen ik na drie jaar de draad in de muziek weer wilde oppakken, kregen we de tien plagen van Egypte over ons heen. Mijn inspiratie verdampte gelijk. Ik kon er in eerste instantie helemaal niks mee. Zoals iedereen ben ik er die eerste twee weken ook ingetrapt. Na die eerste persconferentie van Rutte heb ik mijn boodschappen net zo goed met handschoenen aan gedaan en gedacht: “What the fuck gebeurt hier?”, maar al gauw kreeg ik in de gaten dat het coronaverhaal aan alle kanten rammelde. Je zou kunnen zeggen dat ik snel wakker werd. Bedrogen voelde ik me. Stom toevallig had ik een pand in Goes dat ik aan het verbouwen was en waar mijn huurder net uit vertrokken was. Ik dacht: Fuck you! Ik zet hier gewoon een pooltafel neer, en ga een vrijplaats bouwen voor mijn inner circle. Een ontmoetingsplek voor wakkere mensen zeg maar. Die eigen plek bleek tijdens die uitzichtloze coronajaren echt noodzakelijk. We voerden er discussies over de coronawaanzin waarin Nederland zich bevond: de lockdowns, de avondklokken, de vaccinaties. Het bood ons troost.

De onlogica rond de coronamaatregelen streek me tegen de haren in. Verder stoorde het me dat er vanuit de kant van artsen, wetenschappers en kunstenaars weinig tegengas kwam. Dat laatste is overigens niet veranderd. Door het hele woke-gebeuren heeft iedereen zo’n lange tenen gekregen dat mensen banger dan ooit zijn om zich te uiten. Er is in Nederland een sfeertje ontstaan waarin iedereen op elkaar loert om elkaar af te vallen. Met politieke correctheid als pressiemiddel om alles glad te strijken.

Ik vind het moeilijk om collega’s af te vallen. De overheid heeft ons in principe allemaal met onze rug tegen de muur gezet. Ik heb het er zelden met andere muzikanten erover gehad, maar ik snap hun standpunt ook. Je zit toch middenin je carrière, er moet brood op de plank komen en je wilt verdomme optreden als band. Ik weet zeker dat het voor veel artiesten een duivels dilemma moet zijn geweest. Alle respect daarvoor. Ik bedoel, ga er maar aanstaan! Ik heb gemakkelijk praten, want ik ben van niemand meer afhankelijk. Ook internationaal gezien waren de reacties van collega-muzikanten schrijnend. Zo’n Neil Young die zich van Spotify laat halen omdat Joe Rogan daar zijn podcast heeft, terwijl hij dertig jaar geleden Rockin’ in the free world verkondigde, dat is toch te zot voor woorden! Ik heb een optreden van The Kaiser Chiefs gezien die hun show halverwege stil legden en begonnen te scanderen dat iedereen zijn vaccins moest halen. Hoewel ik een enorme fan van The Kaiser Chiefs ben, luister ik daar nu toch anders naar. Gelukkig waren er enkelingen die zich wel verzetten. Hier in Nederland waren Stef Bos, Ernst Janz van Doe Maar en Jan Dulles van de 3JS wat dat betreft regelrechte helden. Dat vind ik heel knap, want ook die mensen hebben een carrière, een gezin en derhalve veel te verliezen. Op internationaal niveau tekenden Eric Clapton, Roger Waters, Nena en Van Morrison protest aan. Maar buiten hen bleef het stil. Doodstil.

Zelf heb ik een tijd op Facebook lopen roeptoeteren dat er van alles mis was. Maar ik kreeg zoveel ellende over me heen dat ik al gauw tot de conclusie kwam dat dit nergens toe zou leiden. Ondertussen werd steeds duidelijker dat de coronamaatregelen voor geen meter hebben geholpen, maar dat de psychologische nevenschade honderd malen groter was. Dus bleef ik het gevoel houden dat ik er iets aan moest doen. Mijn nieuwe single en EP The love you give die ik vandaag (zaterdag 2 september – red.) onder de naam Collateral Citizens uitbreng, is dan ook bedoeld om mensen zoals wij, die zich soms alleen voelen in hun kijk op de zaak, een hart onder de riem te steken. Een soort strijdlied voor de ‘wakkeren’ en wellicht een kleine eyeopener voor al die mensen die aan het twijfelen zijn. We zijn niet alleen.

De eerste boodschap is dat alles uiteindelijk om liefde draait. Dat je altijd terugkrijgt wat je geeft. De tweede boodschap is: wantrouw altijd diegenen die de macht menen te hebben. Ze hebben alleen macht als jij ze die geeft. Denk voor jezelf, wees sterk en verbind je met gelijkgestemden. Dat hele “ik kan er toch niks aan veranderen” is gewoon niet waar. Verandering begint altijd klein en groeit van daaruit.

Dubbel. Ik las die voorpagina van De Andere Krant een paar weken terug: “Wat mag je straks nog zeggen?” Dat ­raakte me meteen, want hoe gaat ons leven eruitzien nu die nieuwe censuurwet, de DSA, is ingevoerd? Gaat die onze vrijheid nog drastischer inperken dan het al is? Want als je dan zoals ik een protestsong over corona maakt, loop je dan de kans dat je nummer opeens van Spotify wordt verwijderd? Voor mij als creatieveling is dat een doodenge ontwikkeling, want ik wil niet gecensureerd worden, maar als onze overheid alles wat tegen het narratief ingaat afsnijdt, en het zwijgen oplegt, dan ben ook ik gewoon de lul. Dan zijn we allemaal de lul! Ik heb ook enorm respect voor jou en je collega’s, ook bij Gezond verstand, Blckbx, Blauwe Tijger…jullie uiten je zonder te kunnen overzien wat de gevolgen op lange termijn zullen zijn, maar de positieve kant ervan is dat ik ervan overtuigd ben dat onze overheden de verwarring en verdeeldheid die ze zaaien terug op hun bord krijgen. Karma is heel precies.

Waar heel veel duisternis is, is er ook licht. Ik ben aan een nieuw hoofdstuk begonnen en heb mezelf ook voorgenomen mijn angsten te overwinnen. We blijven gewoon uitkomen voor wat we denken.

Sinds de oprichting in 1997 heeft de Zeeuwse band Racoon zijn stempel gedrukt op de Nederlandse muziekscene met meerdere hits en bekroonde albums. Racoon bestaat uit leadzanger Bart van der Weide, gitarist Dennis Huige, bassist Stefan de Kroon en drummer Paul Bukkens. De Kroon debuteert vandaag (za 2/9/23) met zijn eerste EP en (gelijknamige) single The love you give onder zijn artiestennaam Collateral Citizens.

Till monkeys fly (2000) – Het debuutalbum dat hen hun eerste grote hit Feel like flying opleverde.

Here we go, stereo! (2001) – Met hits zoals Eric’s bar en Blue days.

Another day (2005) – Bekend van het nummer Love you more.

Liverpool rain (2011) – Een van hun meest succesvolle albums, met hits zoals No mercy en Took a hit en het gelijknamige titelnummer.

Single Oceaan (2012) – Een speciale Nederlandstalige single geschreven voor de populaire film Alles is familie.

... en vele andere.