^DeAndereKrant

Ik werkte in de thuiszorg als huishoudelijke hulp. Via dit werk zou ik een verpleegkunde-opleiding gaan doen. Ik werkte met kwetsbare mensen en ook mijn moeder valt in een kwetsbare groep. ‘Bescherm jezelf en anderen, help de verspreiding tegengaan’, werd er gezegd.

Zaterdag 13 maart 2021. AstraZeneca. De zorg werd als eerste uitgenodigd. Op 14 maart heb ik de hele dag geslapen, ik voelde me moe, had een zere arm en hoofdpijn. Ik heb me een paar dagen ziek gemeld op mijn werk. Daarna ben ik naar mijn ouders in Eindhoven gegaan en in die nacht ben ik heel ziek geworden. Hoofdpijn, misselijk, de hele nacht overgegeven op de badkamer. Dat ging een paar dagen zo door.

Mijn moeder belde daarop de dokter maar we konden alleen later op de dag op het Covid-spreekuur komen. Vervolgens belde mijn moeder 112 en kwam er een ambulance. Naar de spoedeisende hulp. Ik was aan het hyperventileren, dat drukte het gevoel om over te geven. Er werd aandacht besteed aan het hyperventileren en een foto van mijn longen gemaakt. Daar was niets op te zien en toen ben ik naar huis gestuurd.

Vijf dagen later, had ik zo’n erge hoofdpijn dat ik niet meer kon slapen. Dat was op 27 maart. Ik probeerde te draaien in bed en mijn linkerarm voelde alsof het de arm van iemand anders was. Er was op dat moment een hersenbloeding aan de gang maar dat wist ik toen nog niet. Daarop ben ik opgestaan omdat ik iets tegen de hoofdpijn wilde pakken. Mijn moeder zag mijn mond scheef trekken en ik klonk raar, alsof ik dronken was. Toen viel ik terug op bed, mijn linkerzijde was uitgevallen.

Mijn moeder raakte in paniek en belde 112. Dezelfde ambulancemedewerkers als de eerste keer. Zij herinnerden zich mij en dachten vanwege de hyperventilatie de vorige keer, dat is die ene met stress. Eentje nam mijn moeder apart om te vertellen dat bij heftige stress de mond ook scheef kan gaan staan. De ander bleef bij mij op de kamer, stelde allemaal vragen. Ik weet alleen nog dat ik constant zei, dit is mijn arm niet, dit voelt niet als mijn arm. Op een gegeven moment had ze door dat er wat anders aan de hand was en werd ik met spoed naar het ziekenhuis gebracht.

Daar is een CAT-scan gemaakt waarop een giga-bloeding te zien was. Ik werd daarop meteen doorgestuurd naar Tilburg, waar ze neurochirurgie als specialiteit hebben. Er volgde een spoedoperatie met een overlevingskans van 15 procent. De hersenen waren van hun plek afgeduwd. Door het wegzuigen van bloed werd de druk op de hersenen verminderd, maar omdat ik een lage concentratie bloedplaatjes bleek te hebben kregen ze de bloeding niet gestopt. Daar werd speciale medicatie voor gehaald. Uiteindelijk is het gelukt.

Aansluitend heb ik een tijdje op de ic gelegen, ik heb daar weinig herinneringen aan. Wel dat ik al wat beweging terug kreeg in mijn linkervoet en been, mijn linkerhand bleef vastzitten in een vuist. Na de ic ben ik doorgestuurd naar de neurochirurgie-afdeling. In totaal heb ik een maand in het ziekenhuis gelegen. Toen door naar een revalidatiecentrum in Eindhoven. Daar drie maanden intern gelegen. Toen kon ik weer lopen, maar mijn arm en hand bleven achter. Na botox-injecties, waarmee bepaalde spieren worden verlamd, kon ik mijn arm weer wat bewegen en mijn hand een stukje opendoen. Vanaf dat moment kon ik poliklinisch verder. Ik kwam weer in mijn vorige appartement in Noordwijk terug. Heel klein en op twee hoog. Dat ging niet, uiteindelijk is het gelukt een urgentieverklaring te krijgen en zitten we hier nu in een benedenappartement.

Ik zit in groepen op Facebook met stroke-survivors. Daar kreeg ik de tip over een speciale handspalk gecombineerd met elektrostimulatie. In januari dit jaar ben ik daarmee begonnen en in maart kon ik ineens mijn hand een stuk verder opendoen. Het begon te werken. In mei ben ik in Leiden begonnen met verdere revalidatie. Ergo- en fysiotherapie. Ik kan nu weer een paar dingen meer die ik aanvankelijk niet kon. Zoals een BH aandoen, schoenveters strikken, mijn haar in een staart brengen. Op 18 augustus heb ik waarschijnlijk de laatste botox injecties gehad. Mijn hobby is zilversmeden, maar fijne motoriek gaat nog niet, ik probeer mijn handgebruik om te draaien.

Het was de officiële diagnose.

VIPIT (vaccine induced protrombotic immune trombocytopenia). Door het vaccin ontstane lage concentratie bloedplaatjes met als gevolg longembolieën en daarbij een hersenbloeding. De ic-arts zei vrijwel meteen, dit is echt AstraZeneca, we hebben er al meerdere op de ic gehad. De combinatie lage bloedplaatjes en trombose is uniek voor AstraZeneca en Janssen. Ze hebben ook meerdere tests gedaan om te kijken of er geen malformaties in de hersenen zaten, of het niet door anticonceptie kwam, maar dat is allemaal uitgesloten.

Ook het Lareb heeft het onderkend, ik denk omdat een ic-arts het heeft gemeld. Een man met wie ik in de revalidatie zat, heeft na AstraZeneca een beroerte gehad. Hij had zelf melding gedaan. Lareb heeft hem opgebeld en hem gevraagd of hij lage bloedplaatjes had. Omdat zijn antwoord nee was en omdat hij geen vrouw is, kwam het volgens Lareb niet door AstraZeneca.

Ik ben met meerdere advocaten bezig geweest, maar AstraZeneca kun je niet aanklagen. Het was volgens de overheid niet verplicht, dus bij de overheid kun je ook niet terecht. Ik heb het immers vrijwillig genomen. Wel heb ik een zaak lopen tegen het ziekenhuis.

Mijn moeder had iets achtergelaten op Facebook, daarop heeft het ministerie van VWS haar een bericht gestuurd dat Hugo de Jonge contact met ons wilde. Dat hebben we uiteindelijk niet gedaan. We hadden het gevoel dat hij het zo zou willen draaien dat hij er positief uit zou springen. Weer een mediacircus voor hem, laat dat maar zitten. Met politici heb ik verder geen contact gehad. Wel heb ik contact opgenomen met VWS over de QR-code. Hoewel ik het er niet mee eens was wilde ik wel bij een restaurant naar binnen kunnen. Ik schreef dat ik één keer AstraZeneca heb gehad, vervolgens een hersenbloeding heb gekregen en daarom geen volgende prik meer kan nemen. Als antwoord kreeg ik dat ik met een verklaring van een arts misschien als tweede prik Pfizer of Moderna zou kunnen krijgen. Geen uitzondering voor mensen als ik, nog steeds niet trouwens. Maar wat denk je, dat ik nog een coronaprik wil?

Ik ken via Facebook veel mensen met neurologische pijnklachten na de coronavaccinatie. Sommigen benaderen kranten in de hoop dat ze hun verhaal willen publiceren, maar niemand durft het aan. Ik vind het verder jammer dat er gecensureerd wordt. Wel was er een artikel op de NOS. Als je zoekt op Google: ‘Vrouw overleden aan AstraZeneca’ dan kom je op een artikel van de eerste vijf vrouwen die ernstige bijwerkingen hadden. Daar stond ik tussen. Daarop heb ik het artikel gedeeld, maar het werd op Facebook en Instagram meteen gecensureerd. Ik kreeg waarschuwingen dat ik niet meer mocht posten. Nepnieuws, desinformatie. Kwam nota bene van de NOS zelf.

De meesten geloven wel dat het door het vaccin komt, ik heb het ook zwart op wit. Mensen die wat verder weg staan denken ook wel dat ik de diagnose zelf heb verzonnen. Over mijn casus is echter een medisch artikel geschreven, dat heb ik nog wel eens gedeeld, maar dat willen ze dan niet zien. Hoeft niet, laat maar. Op een gegeven moment ben ik er mee opgehouden, je krijgt vervelende discussies alsof het niet is gebeurd, alsof je liegt, een wappie bent. Ik denk dat mensen het eng vinden. Velen hebben het zelf ook genomen. De verpleegkundigen op de neuroafdeling vonden het heel eng, allemaal ook AstraZeneca gehad, dan komt het heel dichtbij.

Ja, ik denk dit jaar. Mijn vriend is ziek geweest en testte positief. Zelf ben ik toen ook wat grieperig geweest, maar niet meer dan dat gelukkig.

#canwetalkaboutit / canwetalkaboutit.org