^DeAndereKrant

Angelique, pas 41 jaar oud, heeft al een bewogen leven achter de rug. Ze is alleenstaande moeder van vijf kinderen, drie van hen wonen nog bij haar in huis. Ze werkte als pedagogisch medewerker in de kinderopvang. Daarnaast was ze fanatiek kite­surfster. Ze slaagde erin alle ballen hoog te houden en te genieten van de kinderen. Haar longen zijn echter een gevoelige plek. Gemiddeld drie keer per jaar kreeg Angelique een zware allergisch-astmatische aanval. Deze aanvallen waren met medicatie op die momenten goed te bedwingen. Met deze gevoeligheid viel Angelique echter in een risicogroep. “Grote kans dat je op de ic komt”, zei de huisarts in 2021. Daarbij werd er op haar werk flink op aangedrongen dat zij zich zou laten vaccineren. Hoewel Angelique haar bedenkingen had, besloot ze mee te doen. De eerste Pfizer-prik gaf geen noemenswaardige klachten, maar na de tweede ging het mis.

“De tweede prik is eind juli 2021 in de avond gezet”, vertelt ze. “Ik ben vanwege mijn allergiegevoeligheid een half uur gebleven op de priklocatie, toen niks aan de hand. ’s Nachts kreeg ik echter een zeer zware astma-aanval waartegen mijn gebruikelijke medicatie niet meer hielp. De aanval duurde heel lang. Ook kreeg ik vreselijke pijn aan mijn longen. Het trok wel bij, maar ik moest me uiteindelijk toch ziek melden. Die maand kreeg ik meer aanvallen. Ook werd ik opgenomen in het ziekenhuis vanwege zware hyperventilatie. Ik zei er gelijk bij ‘ik voel me niet goed, er is iets raars’, maar kon niet goed omschrijven wat. Het had te maken met licht en geluid. De arts schoof het op de hyperventilatie. Ik werd boos, ‘het kan zijn dat ik hyperventileer maar dat is niet wat ik bedoel te zeggen!’ Achteraf weet ik dat de neurologische stoornis toen is begonnen, maar ik werd daarin niet serieus genomen.”

“Na de nacht in het ziekenhuis ben ik vier weken thuis geweest. Ik was heel erg moe, moeier dan moe, een hele rare moeheid. Een positieve coronatest had ik nooit, ik heb me veel moeten testen voor mijn werk, bij de huisarts, in het ziekenhuis. Na vier weken probeerde ik weer wat te gaan werken maar ik voelde me niet goed. Ik had last van licht en geluid, merkte dat ik de kinderen niet meer goed trok, kon gesprekken niet goed meer volgen, kreeg irritaties met collega’s. Ik wist niet wat er met me aan de hand was. Ik probeerde toch te werken. Dat ging mis, ik werd zieker en zieker. Toen moest ik op gesprek komen en werd gesteld dat het waarschijnlijk met stress te maken had, of het niet beter was om het aantal uren naar beneden bij te stellen. Ik heb me ziek gemeld en verzocht om een arbo-arts.”

“Ik voelde me het konijntje uit de batterijreclame, dat niet meer verder kon. Mijn longen waren brandende vacuümzakken waar lucht in moest. Discussies op mijn werk, discussies met de longarts, discussies met de huisarts. Een hele lijst met klachten. Brain fog, duizelig, draaierig, langzaam, enorme en rare ­moeheid, ­concentratieproblemen, pijn aan mijn longen, geen twee dingen tegelijk meer kunnen, zeer vergeetachtig, gesprekken niet meer volgen, misselijk, benauwd, moeite met omschakelen, snel overprikkeld, trage prikkelverwerking, plaatjes zien in plaats van vloeiend beeld, hartkloppingen, slecht slapen en zweten.”

“Tegen mijn astma kreeg ik nu het medicijn Foster en ik vermoedde dat een aantal klachten hiermee samen zou kunnen hangen. Dat kon niet, werd er gezegd, maar het stond nota bene in de bijsluiter. Normaal lees ik die niet, maar dat ging ik nu wel doen. Ik zei in december, dit gaat niet goed. Ik functioneer niet meer, ik ga stoppen met dit medicijn. Mijn hartkloppingen stopten, ik kon beter slapen, had geen zweetaanvallen meer. Toen ben ik de discussie aangegaan met de longarts. Daarop kreeg ik een nieuwe longfunctietest. Deze was zogenaamd goed terwijl ik heel erg benauwd was. Ik heb toen de uitslagen van mijn longfunctietesten zelf bekeken, ze zagen er anders uit dan eerdere longfunctietesten. Dit klopte gewoon niet. ‘Ja, deze grafiek laten mensen met long Covid ook zien, maar jij hebt geen Covid gehad’, zei de longarts. Waarop ik zei: ‘Ik loop al driekwart jaar bij je en je vertelt me dit niet?’ Toen antwoordde de longarts: ‘Ga maar naar C-support’. C-support vertelde me, ‘je hebt long Covid van de vaccinatie. Jouw lijf denkt dat je long Covid hebt terwijl het van de prik is. Dat kan.’ Dat was de eerste keer dat ik dit hoorde. Long Covid door het vaccin. Ik heb het op papier. Ik heb later gehoord dat er veel mensen zijn zoals ik.”

“Ik dacht, nu kan ik het herstelplan van de overheid gaan volgen. Fysio, ergo, diëtist. Maar dit was ook weer een strijd. Ik had mij aangemeld bij het revalidatiecentrum, maar die zei dat ik een positieve test moest laten zien anders zou de zorgverzekering het niet vergoeden. Bleek niet te kloppen. Hoe kan zo’n organisatie dat niet weten? Na veel gedoe kon ik met het herstelplan aan de slag. Maar de klachten werden erger en erger. Zo erg dat ik niet meer kon lopen en praten. Toen kwam ik op de spoed terecht, daar heb ik de diagnose neurologische stoornis gekregen. Ook heb ik hypnotherapie gehad voor neurologische klachten. Mijn huisarts en neuroloog kwamen tot de conclusie dat het herstelplan voor mij veel te zwaar was en raadden fysiotherapie met de juiste expertise aan. Dat heeft mij geholpen tot een nieuwe manier van leven te komen. Met mijn astma was het zoeken. Pas bijna een jaar later heb ik een medicijn dat goed aanslaat. Voorheen nam ik drie keer per jaar medicatie, nu heb ik 7 puffen per dag. Als ik dat niet doe raak ik heel benauwd en komen de ontstekingen terug. Ik zit zwaar aan de medicatie wat ik eigenlijk niet wil.”

“Maar hoe moet ik straks gaan werken? Als er muziek aangaat, kan ik niet meer praten, als ik in een grote groep ben, raak ik helemaal overprikkeld. Ik kom niet meer in winkels, niet in restaurants, niet op terrassen. Ik kan nu 800 meter lopen met een kruk. Ik kan met blote voeten fietsen op een lage fiets, maximaal 4 km. Met blote voeten, want met schoenen gaat het niet, dan kan ik vreemd genoeg de situatie niet meer inschatten, wordt alles een ‘jelly’ en word ik heel erg beroerd. Ik kan geen auto rijden. Ik heb hulp in de huishouding, bij boodschappen, bij vervoer. Ik heb een rolstoel. Ik lig elke middag te rusten. Ik praat slecht. Ik kan niet goed lezen, nieuwe informatie maar slecht opnemen, niet meer naar verjaardagen en familie, naar mijn vrienden, naar het strand. Mijn leven ligt stil.”

“Ik ben totaal niet meer wie ik was. Ik ben 41, maar leef alsof ik hoogbejaard ben. Ik kan er niet voor mijn kinderen zijn zoals vroeger, dat vind ik nog het zwaarste van alles.”

“Mijn inkomen zit nu nog op 90 procent, maar gaat eind dit jaar naar 80 procent en in augustus naar 70 procent. Terwijl alles duurder wordt. Ik moet gebruik maken van de voedselbank. En wat daarna? Zal ik ooit nog beter worden? Wat ik van de politiek vind? Graag zou ik samen met anderen mijn stem laten horen, maar ik heb er de energie niet voor. Ik ben ervan overtuigd dat ze dondersgoed weten wat er gaande is. C-support weet het en dit is een overheidsorganisatie. Intussen hebben ze ook een doorkiesnummer voor klachten na de coronavaccinatie. Maar er wordt geen onderzoek gedaan, daar was geen geld voor vrijgemaakt. Dat is toch niet te geloven?”

“Reacties van andere organisaties? Mijn huisarts geeft mij wel steun en heeft zich ook open gesteld voor kritische informatie. Ik heb twee keer het Lareb geïnformeerd maar geen reactie gekregen. Mijn eerste Arbo-arts nam me niet serieus, hij begon over een burn-out en zei ‘wat jij zegt kan niet’, terwijl ik het op papier had, wat hij niet wilde lezen. Ik heb nu een andere arbo-arts, die me wel serieus neemt. Ik blijf aandringen op onderzoeken.”

“Mijn boodschap aan mijn medeburgers? Niemand nam serieus dat in mijn beleving de ernstige klachten een gevolg waren van de coronavaccinatie. Het voelt eenzaam en pijnlijk om steeds tegen dichte deuren aan te lopen. Dat een diagnose nog niet officieel is beschreven wil niet zeggen dat het niet bestaat.”