^DeAndereKrant

In het mooie Friesland ontmoet ik Tim Douwsma, zanger, acteur en ­presentator. In een tijd dat de QR-code nog verplicht is in de horeca (nog voor de oorlog in Oekraïne), ­treffen we elkaar in een restaurant waar iedereen altijd welkom is geweest. Tim spreekt zich al geruime tijd uit tegen de coronamaatregelen. Ik ben benieuwd wat hem beweegt, hoe het met hem gaat en hoe hij kijkt naar alle ontwikkelingen die gaande zijn in de wereld.

Het gaat goed met me, in deze intense tijden. Mijn leven is compleet veranderd. De trein die altijd doorreed, is nu tot stilstand gekomen.

Het is goed geweest voor mij. Deze tijd leert ons allemaal wat er echt toe doet. Ik ben veel meer dan iemand die bekend is. En ook de connectie met mijn gezin is alleen maar sterker geworden.

Mijn vriendin runt al een aantal jaar ‘Sup Centre Fryslân’. Daar hebben we sinds vorig jaar een camping aan toegevoegd, Camping de Leyen. Juist doordat er veel mensen in eigen land op vakantie gaan, vonden we het leuk dit op te starten. Het is meer iets van mijn vriendin, maar ik ondersteun haar wel.

Ja, dat klopt, ik wil daar graag nieuwe en vrije media op aanbieden. Iets waar creatieve makers op aan kunnen sluiten. Er is veel beweging in de maatschappij, er ontstaan veel nieuwe dingen, zoals bijvoorbeeld nieuwe scholen. Ik voel heel erg dat de wereld in een transitie zit en ik wil daar graag aan bijdragen. Ik ben nu aan het onderzoeken hoe ik dat het beste neer kan zetten.

Het is een prachtig vak. Mensen verbinden, mensen blij maken en entertainen. Alles vanuit een bepaalde creatiekracht. Daar gaat mijn hart sneller van kloppen.

Klopt, ik durfde nog niet helemaal voor mijn passies te kiezen en de CIOS (Centraal Instituut Opleiding Sportleiders, red.) was een gemakkelijke keuze. Maar het bleef kriebelen en toen schreef ik ­mezelf in bij diverse castingbureaus. Op m’n 16de kreeg ik opeens een belletje of ik een casting wilde doen voor Goede tijden, slechte tijden. De rol kreeg ik net niet. Maar het zette wel wat in beweging. Ik voelde dat dit echt mijn weg was: acteren, zingen en presenteren. Toen ben ik naar de theaterschool gegaan.

Klopt, dat was een intense ervaring. Ik was op dat moment een hype. Mensen die ik helemaal niet kende, droegen ­opeens een t-shirt met mijn hoofd en naam erop. Toen het programma afgelopen was, dacht ik: ‘Huh, het zou nu toch ­gebeuren?’ Maar in de praktijk zat ik thuis op de bank. Ik moest echt nog leren hoe tijdelijk hypes kunnen zijn en dat ik er niet te veel waarde aan moest hechten. Een goede leerschool, vooral voor een jonge jongen.

Ik ben uiteindelijk vanuit Friesland naar Amsterdam verhuisd en ik ben een acteursopleiding gaan doen. Daar leerde ik dat ik voor een appel en een ei mijn kansen moest gaan grijpen.

Het wereldje is hard. Ik ben een gevoelsmens en als een programma niet goed voelt, dan doe ik het niet. Niet iedereen duldt een ‘nee’. De angstcultuur binnen de entertainmentindustrie is helaas vrij groot. Dat is ook de reden dat ik veel meer mijn eigen ding wil doen. Ik vind het fijn om steeds onafhankelijker te kunnen opereren.

Ik ben van tv-programma’s afgehaald, omdat ik me kritisch uitsprak. Vervolgens zei men: “Oké, dan stopt jouw programma en je nieuwe single hoef je ook niet meer te komen brengen”.

Ik heb het in het begin wel echt moeilijk gehad. Ik moest ook heel erg wennen aan hoe ik werd neergezet in de media.

Het komt erop neer dat het tegengeluid geridiculiseerd moet worden. Ik begrijp niet waarom dit zo moet. Mensen die zich laten horen, bedoelen het juist heel erg goed. Het gevolg van deze framing is dat steeds minder collega-artiesten zich uit durven te spreken. Uit angst voor imagoschade houden mensen hun mond. Dat is zonde, want niet je imago, maar je morele kompas zou leidend moeten zijn.

Zolang iedereen welkom is met alle meningen, natuurlijk.

Zeker, deze tijd zorgt er voor dat vriendschappen veranderen. Het mooie is, dat is waar ik in geloof: ieder van ons ­ontmoet nu onze ware familie. Ik ontmoet nu in deze tijd zoveel bijzondere mensen met wie ik meteen een connectie ervaar. Ik voel dat zelfs als een spirituele connectie. Dat vind ik heel erg mooi.

Ja, klopt, ik wil geen imago meer ­ophouden. En ik wil me niet meer ­bezighouden met hoeveel ‘likes’ ik krijg. Ik heb ­behoefte aan meer diepgang. Mijn imago is de afgelopen twee jaar ook ­gestorven en dat is alleen maar goed. Nu deel ik echt alleen nog maar iets op social media als ik voel dat het klopt. Het is veel eerlijker geworden.

Ja, eens, die voel ik ook. Ik zit nu in de fase om nieuwe wegen te gaan ­bewandelen. Daar zitten ook wel angsten hoor, want ook ik heb een gezin waar ik voor wil zorgen. Maar die angsten mag ik aankijken en doorvoelen. Ik voel dat ik een andere weg in mag gaan.

Ik denk dat ik zou zeggen: blijf bij jezelf. Laat je niet gek maken en alles komt uiteindelijk goed. Meestal is me dat ook wel gelukt hoor. Weet je wat het is? Uiteindelijk heb ik wellicht toch dingen opgevuld van buitenaf, met zaken die ik wellicht tekort ben gekomen.

Ik wilde denk ik toch graag gezien worden, dat ik kon voelen dat ik goed genoeg was. Ik hou intens van het vak maar dit speelde onbewust mee denk ik.

Ik hoop dat hij zal zeggen: mijn vader was er altijd voor me. Maar ik besef ook dat dit een spiegel is van mijn eigen behoeftes. Ik had dit zelf graag gewild. Ik spreek me nu heel erg uit tegen de maatregelen en de agenda die wordt uitgerold, dat doe ik voor hem, maar ik doe dat niet omdat ik daar later waardering voor wil hebben. Het is zo ontzettend krom en intens wat er gebeurt. Ik vind het mijn plicht om mij uit te spreken.

Ik mis heel veel zelfrespect bij mensen. Ik vind het ook heel erg verdrietig dat mensen zo mee doen aan de uitsluiting van anderen. De volgzaamheid is iets wat me enorm heeft verbaasd. We zijn als mensheid zo ontzettend van onszelf afgedreven dat we de buitenwereld laten bepalen hoe we moeten leven.

Nee, dat heb ik wel geleerd door mijn vak. Want wat je ook doet als artiest: er is altijd wel iemand die je niet leuk vindt. Daar hangt mijn gevoel van eigenwaarde niet van af.

Het heeft me verbaasd hoeveel ­artiesten meegingen in het hele QR-codeverhaal. Terwijl we toch vrije geesten zijn die er graag voor iedereen willen zijn en ­mensen niet willen uitsluiten. Ik hoop dat er steeds meer artiesten en ­cabaretiers komen die zich gaan uitspreken. Sowieso ben ik dankbaar voor mensen die zich wel hebben laten horen, zoals Hans Teeuwen, Jandino Asporaat, Tisjeboy Jay, Guido Weijers en Douwe Bob.

Ik had al heel lang in de gaten dat het niet klopte. Dus ik wilde wat doen. Het heeft heel veel losgemaakt en we ­hebben even goed aan heilige huisjes geschud. Maar als ik er nu naar kijk had het ­mediawijs wel slimmer gekund. We hadden heel veel vragen over het beleid en er was een aantal artsen die onze vragen ­onderstreepten. Maar die vragen werden natuurlijk helemaal genegeerd, iedereen had het over de hashtag. Maar goed, het is gegaan zoals het is gegaan. Ik sta nog voor 100 procent achter de boodschap en het signaal dat we wilden afgeven.

Ik vind dat fijn voor nu, want het geeft even wat ademruimte. Het geeft mij ook weer wat meer ademruimte om op te treden. Maar we moeten niet naïef zijn. Er komt een Europese wet aan voor een Europees digitaal ID. Dus we zijn er nog niet. Tevens zijn de mondkapjes nog steeds verplicht in het OV en de spoedwet is nog actief. Laten we genieten van de ademruimte, maar uiteindelijk moeten alle maatregelen van tafel. Zodat we de menselijkheid terug kunnen brengen in onze maatschappij.