^DeAndereKrant

Bruisend, ik deed alles. Grote tuin, huishouden, huis schilderen, 2 kinderen, werkte 20 uur per week met gehandicapten, ging dansen en stappen. Liep regelmatig 10–15 kilometer. Toen kwam corona en ik werkte in de zorg. Ik ben nooit tegen de vaccinatie geweest, vond wel dat deze er heel snel was. Ik heb bij de marine iets van 15 vaccinaties gehad waar ik helemaal niet moeilijk over deed, nooit bijwerkingen gehad. Getwijfeld over deze vaccinatie maar in het plaatje van toen heb ik het wel genomen. Als we allemaal samen iets kunnen betekenen...

Vrijwel meteen erna had ik last van vermoeide en verzuurde benen. Naarmate de weken verstreken werd dit alleen maar erger. De trap op leek als 40 km hardlopen, complete verzuring. Naar de huisarts, wat controle, conclusie: niks gevonden, je bent gezond. Dan sukkel je door. Maar het werd almaar erger, ik kon niet meer op mijn benen staan, kreeg enorme pijn en tintelingen. Toen kwam de oproep voor vaccinatie twee. Eerst maar eens zelf een bloedtest laten doen, een antistoffentest. Toen bleek dat ik maximaal antistoffen had. Waarom zou ik dan een tweede prik nemen? Acht maanden na de eerste prik heb ik toch een tweede prik genomen, ik kwam nu in aanmerking voor Pfizer (oktober 2021). Ik kwam niet veel negatiefs tegen over Pfizer. Toch nog twijfelen, letterlijk hokje in hokje uit, toch maar hokje in. Na een paar dagen kreeg ik tintelingen in mijn linkerarm. De vaccinatie heb ik in mijn rechterarm gehad. En toen begon het weer.

Das een lastige... niemand heeft mij gedwongen. Bijna iedereen om mij heen deed het. Toch nog goed van vertrouwen. Geen AstraZeneca, maar Pfizer. Dat gaat misschien wel goed, maar helaas.

Aanvankelijk dacht ik, ‘Ach tintelingen, dat kan, komt vaker voor’. Maar de klachten namen toe. ‘Is het geen toeval’ kwam weer voorbij. ‘Je zit in de overgang, heb je dit niet, heb je dat niet’. Alles komt voorbij behalve dat ik een week geleden de vaccinatie heb gehad. Het mag alles zijn maar de vaccinatie... nee, nee, heb je geen stijve nek, fysio... weer zo’n traject in…

De huisarts nam het heel serieus en heeft van alles geprobeerd. Voor mijn benen ben ik doorgestuurd naar de vaatspecialist. ‘Goed nieuws en slecht nieuws: Je bent gezond, geen spataderen, je hebt benen van een 30 jarige, maar ik zie wat anders.’ Ja, ik heb helse pijn en nu? Ik ben klaar met u, u kunt terug naar de huisarts. Toen vroeg ik ‘hebt u de laatste tijd niet meer mensen na vaccinatie hier gekregen?’ ‘Daar kan ik me niet over uitlaten...’ Dat is dus niet nee zeggen... dan weet ik wel genoeg.

Weer terug naar de huisarts. Bloedtesten, kweek, dat was het allemaal niet. Met de tintelingen in mijn linkerarm kreeg ik ook een enorme drukkende pijn op de borst en hartritmestoornissen. Heb je geen corona? Weer laten testen, nee. Longfoto’s, niks te vinden. Weer naar huis, maar steeds meer pijn. Kon niet meer slapen, niet meer zitten. Weer bellen. Toen een hartfilmpje, waarop ze zei ‘ik ga even mijn collega erbij halen...’ Twee huisartsen. Ze zei ‘Es, ik heb mensen met minder doorgestuurd, allemaal een ontstoken hartzakje.

Je gaat nu gelijk naar het ziekenhuis’. Weer longfoto’s, een hartecho erbij, niks kunnen vinden. Ik had geen zichtbaar vocht bij mijn hart maar wel alle verschijnselen, de cardioloog dacht aan daarom toch aan een ontstoken hartzakje.

Ga nou niet weer zeggen dat het toeval is. Na de vaccinatie heb ik klachten gekregen. ‘Ja, dit komt door een virus’ luidde het antwoord. Toen begon ik te huilen, zoveel toeval dat kan toch niet? Alles kan het zijn, maar niet de vaccinatie? Dat vond ik echt erg. ‘Volgens mij heb je long Covid’, kwam erachter aan. Het stond wel in mijn ontslag: Vaccinatie? Dat is het enige dat ik heb. Ik was kwaad, een ontstoken hartzakje, door een virus? Anderhalve week geleden ingespoten? Waarom doen jullie zo geheimzinnig? Waarom kun je niet gewoon zeggen, net als mijn huisarts zei: Je bent de zoveelste... en vaak deze leeftijd.

En dan krijg je weer: ‘Ja, maar is het niet je overgang? Heb je geen burn-out?’ Jongens ik zit gewoon lekker in mijn leven, heb een leuke opleiding, een leuke baan, een fijn gezin... waar komt die burn-out in ene vandaan? Toen kreeg ik in februari 2022 corona, maar tijdens 11 dagen quarantaine eigenlijk niet ziek.

Mijn dochter had twee positieve zelftesten voor een avondje uit. Ik ook een zelftest: negatief. Allebei toch maar naar een teststraat: positief. Ik had enkel een snotneus.

Een collega zei, ‘Wat zie jij wit’. Ik antwoordde ‘als ik nu een hartaanval krijg zou ik er niet van opkijken, ik voel me zo raar…’ Ik kon amper op mijn benen staan. Ik kon de trap niet meer af, heb de lift genomen. Weer naar de huisarts. ‘Ga maar even 4 weken niks doen.’ Na twee weken kreeg ik het benauwd, amper lucht. Opnieuw longfoto’s. Opgezette longvliezen, komt door een virus... doe maar rustig aan. Daarop zei ik dat ik er klaar mee was en in het long Covid-traject wilde. Ik was al een jaar aan het overleven. Toen ben ik in het long Covid-traject gekomen. De eerste twee maanden kon ik niks, had geen lucht meer, puffer erbij. Alle klachten waren weer aanwezig. Na drie keer drie minuten fietsen moest ik drie dagen bijkomen. Ik kwam door een tip in contact met een orthomoleculair arts. Veel mensen met long Covid en vaccinatiegevolgen hadden er baat bij. Ze zei ‘je immuunsysteem is ontregeld en je hebt een jaar lang in je reserves gewerkt’.

Ja, daar zit ik nog in. Het bezoek aan de orthomoleculair arts heb ik er op eigen initiatief aan toegevoegd. Het valt onder alternatieve zorg. 40 euro wordt vergoed, de rest moeten we bijleggen.

Klopt, maar het valt me heel zwaar, alles lijdt eronder. Je huwelijk, je kinderen, je werk, je vrienden. Je krijgt een korter lontje. Het valt verdorie niet meer uit te leggen. Daarbij mag ik alles hebben, maar zodra ik zeg dat ik denk dat ik vaccinatieschade heb... Dat mag je niet aanroeren. Ik ga het gesprek maar niet meer aan. Ik denk dat mensen bang zijn om erover na te denken.

Toen ik twee maanden geleden een optelsommetje maakte dacht ik wel, Es, volgens mij gaat dit niet meer goedkomen. Ik begon er echt angst bij te krijgen. Toen hoorde ik het verhaal van Magdalena bij radio Isa. Dat deed heel veel met me, het voelde als een stuk erkenning. Ik verzin het niet, anderen hebben dit ook. Weinig mensen durven hun verhaal te doen, maar ik snap het wel. Je wordt tegenwoordig zo snel beoordeeld of veroordeeld. We merken het ook in de vriendengroep. De vaccinaties zijn een zeer gevoelig onderwerp. Sinds drie weken ben ik ook in contact met lotgenoten via de Facebookpagina van Iris de Boer, ‘ernstige/langdurige bijwerkingen vaccinatie’. Toen ontdekte ik pas dat er net als ik veel anderen zijn met vergelijkbare klachten.

Niet door de huisarts, dat heb ik zelf gedaan.

Het verhaal veranderde steeds. Dat er nu nog mensen zijn die denken ‘ja maar als ik me laat vaccineren, dan krijg ik het niet en kan ik anderen niet besmetten’. Nee dat is niet meer zo.

Ik wil mijn leven terug. Het contact met lotgenoten doet me goed. Ik ga wel vooruit. Maar het is elke keer drie stappen vooruit, twee stappen terug, en soms drie terug. Volhouden.