^DeAndereKrant

Best heftig, iemand heel dichtbij is zwaar ziek geweest door corona en heeft ook twee weken in coma op de intensive care gelegen. Mijn moeder leeft nog en ook daarom wilden we voorzichtig zijn. Stressvol was het. Hoe gaat het uitpakken? De een fietst er gemakkelijk doorheen, een ander wordt heel ziek of komt zelfs te overlijden.

Ik denk wel dat de overheid ons heel erg bang heeft gemaakt. Ik denk dat daardoor de mensen hoopten dat er een vaccin kwam. Ik heb me ook wel angstig gevoeld.

Ik heb daar flink over getwijfeld. Op een zaterdagavond rond half acht werd ik gebeld dat er spuiten over waren (Pfizer) en daar kon ik er een van krijgen. Aanvankelijk heb ik nee gezegd, toch dacht ik waarom zou ik het nou niet doen? Wanneer ben ik anders aan de beurt? Toen heb ik teruggebeld en ja gezegd.

Ik ben erheen gegaan, ze hadden op me gewacht. Na de eerste injectie heb ik nergens problemen mee gehad. Na de tweede injectie met Pfizer, juni 2021, ging het anders. Dezelfde avond kreeg ik koortsachtige klachten, maar dat zakte vrij snel weer af. Daarna dacht ik dat het goed ging totdat een van mijn zoons zag dat mijn linkerarm helemaal onder de blauwe plekken zat. Mijn zoon vroeg zich af of ik was mishandeld. Hiermee ben ik naar de huisarts gegaan. Die heeft me wat gerustgesteld, maar de blauwe plekken breidden zich uit over mijn hele lichaam.

Toen heb ik me weer gemeld, ik had nu een andere huisarts binnen de praktijk. Die heeft een stollingstest gedaan, die was goed. Later kreeg ik last van mijn evenwicht en kreeg ik er steeds meer klachten bij. Ik kreeg een vaginale bloeding, ik werd vermoeid, kreeg spierklachten. Daar werd ik angstig van.

In november kreeg ik ineens zenuwpijn en die werd extreem. Ik kon niet meer lopen en had geen enkel uithoudingsvermogen meer. Ik was totaal uitgeschakeld. Ik dacht, ik ga dood. Ik heb toen mijn kinderen bij elkaar geroepen en gezegd dat ik niet wist of ik hierdoorheen ging komen. Ik heb twee keer gezegd als dit nog een tijd duurt, trek ik het niet meer. Zo extreem was de pijn. Ik ben heel veel bij de huisarts geweest. Omdat er nog niet veel bekend was, wist hij ook niet hoe hij ermee om moest gaan. Ik kreeg steeds andere klachten. Het contact is goed, ik vermoed omdat hij op zijn spreekuur meer mensen met klachten ziet. Hij heeft alles voor me uit de kast getrokken.

Ik denk dat het ook voor medici moeilijke materie is. Ik ben bij een specialist geweest bij het UMCG in Groningen, zij zag in haar praktijk veel mensen met schade. Zij heeft ook uitgesproken dat zij overtuigd is dat het door de vaccinatie komt. Vanuit de overheid komt er geen geld vrij voor onderzoek naar vaccinatieschade. De vaccinatie is bij mij vermoedelijk een trigger geweest. Uit de onderzoeken is niks gekomen. Bij de neuroloog ook niet, die heeft een CT-scan gemaakt. Ook kreeg ik hartklachten waarbij mijn hart op hol sloeg, dat is wel geconstateerd, na drie maanden werd het weer rustig. Wel heb ik de diagnose ‘long Covid’ gekregen.

Het heeft heel veel met me gedaan. Lichamelijk en ook geestelijk. Geen vertrouwen meer in je eigen lichaam. Ik heb soms moeite om erover te praten, voelde schaamte tegenover mijn omgeving. Mensen geloven je niet, ze hebben allemaal vertrouwen in de vaccinatie. Dat maakt het heel moeilijk om mee te dealen. Mijn hele leven is zo verschrikkelijk op de kop gezet. Je hebt zoveel pijn, kunt niet meer slapen, je dag-nachtritme is weg, je kunt niet meer werken, aankleden kost al veel moeite. Mensen kijken je gewoon niet meer aan. Dat is heel moeilijk. Ik moet zien dat ik het hoofd omhoog houd en hiermee naar buiten treed. Mensen hier zijn we, wij hebben klachten na de vaccinatie.

Afgelopen mei heb ik corona gehad, toen speelden de hartklachten en zenuwpijn weer op, dat was een dipje, maar het gaat inmiddels beter, gisteren heb ik voor het eerst weer een stukje gefietst. Ik heb vreselijke pijn in mijn benen gehad, het aanrecht was al te ver. Ik kon mensen niet meer dichtbij in mijn buurt hebben, ik kon het niet meer verdragen. Ik heb altijd wel vechtlust gehad maar heb momenten gehad dat ik dacht ik wil niet meer. Als ze met een spuitje voor me hadden gestaan, had ik gezegd kom maar, ik wil niet meer.

Mijn jongste zoon woont nog thuis en weet door een ongeluk wat pijn en een isolement is, onze band is enorm versterkt. Mijn oudste zoon woont verder weg en heeft een druk leven, die maakt er daardoor minder van mee. Mijn middelste zoon woont dichterbij. Hij is boos dat ik de prik heb genomen. Hij heeft me volop gewaarschuwd.

Nee, dat heb ik nog niet gedaan, daar had ik totaal geen energie voor.

Ja, mijn huisarts heeft inmiddels een melding gedaan.

Ze doen helemaal niks voor ons, ze laten ons gewoon stikken. In de zorg lopen de mensen op hun tandvlees, er is onvoldoende personeel, dat geeft ook heel veel frustratie. Artsen worden onder druk gezet, mogen geen ivermectine geven. Er komt geen geld vrij voor onderzoek naar vaccinatieschade. We moeten het hebben van de medici die hun mond open durven doen, maar er wordt veel gecensureerd. Ik heb totaal geen vertrouwen meer in deze overheid.

We zijn gewoon belazerd. Ik ben teleurgesteld en boos. Daar moet ik aan werken, om positief in het leven te blijven staan. Maar we zitten in een systeem van doordrukken.

Mensen die te maken hebben met vaccinatieklachten: spreek je uit, doe het alsjeblieft.