^DeAndereKrant

Dat de Verenigde Staten Israël door dik en dun steunen, is geen geheim. ­Israël is met afstand de grootste ontvanger van Amerikaanse ‘buitenlandse hulp’. Het land, met 10 miljoen inwoners, ontving sinds 1946 300 miljard dollar uit Washington – bijna 4 miljard dollar per jaar. Nummer twee, Egypte, moest het doen met pakweg de helft. Sinds de aanslagen van Hamas op 7 oktober 2023, heeft de VS Israël al bijna 18 miljard dollar aan ‘militaire steun’ geleverd, zo werd afgelopen week bekend. Een absoluut record. Veel van die ‘steun’ vloeit overigens rechtstreeks terug naar de Amerikaanse defensie-industrie. In augustus van dit jaar hadden er vanuit de VS al 107 transporten over zee plaatsgevonden naar Israël, met wapens en munitie, en 500 door de lucht.

De onbeperkte financiële en morele steun die Israël ontvangt vanuit de VS, wordt over het algemeen toegeschreven aan de invloed van de machtige ‘Israel Lobby’. Professors John Mearsheimer en Stephen Walt introduceerden die term in hun gelijknamige boek uit 2007, waarin zij aantoonden dat de meeste Amerikaanse politici aan de leiband lopen van pro-­Israëlische geldschieters. De bekendste, officiële pro-Israëlische lobby-organisatie is de American-Israeli Public Affairs Committee (AIPAC). Alleen die club al heeft dit jaar zo’n 100 miljoen dollar besteed om verschillende Amerikaanse verkiezingen te beïnvloeden. AIPAC zorgt ervoor dat kandidaten voor het Congres die zich kritisch uitlaten over Israël, weinig kans maken te worden gekozen. De Israel Lobby geniet bovendien een speciale status: AIPAC is de enige buitenlandse lobbyclub die zich niet hoeft te verantwoorden onder de Foreign Agents Registration Act en dus geen verantwoording hoeft af te leggen over zijn inkomsten, uitgaven en activiteiten.

De lijst van invloedrijke politici die ‘op de loonlijst’ staan van AIPAC en andere pro-Israëlische donateurs is lang, zo blijkt uit gegevens van de onderzoeks­organisatie Open Secrets. Bovenaan staat niemand minder dan Joe Biden, die gedurende zijn carrière bijna 6 miljoen dollar incasseerde aan pro-Israëlische donaties. Op plaats drie vinden we Hillary Clinton, daaronder invloedrijke politici als de Democraat Joe Lieberman en de Republikeinen John McCain en Mitch McConnell. Van Biden, die zichzelf omschrijft als ‘Christelijke zionist’, is bekend dat hij als senator nog fanatieker was in zijn steun voor Israël dan de meeste Israëlische politici zelf. Hij zei ooit tegen voormalig Israëlisch premier Menachem Begin dat hij het doden van vrouwen en kinderen gerechtvaardigd vond als dat nodig was om Israël te verdedigen. Menachem Begin distantieerde zich van die uitspraak, meldde de Israel Times. Het afgelopen jaar heeft Biden de Israëlische agressie in Gaza, de Westoever en Libanon onvoorwaardelijk gesteund. Hij noemde de recente moord op de Hezbollah-leider Nasrallah, die gepaard ging met bombardementen op Beiroet waarbij honderden doden vielen, een “rechtvaardige zaak”.

Mocht Donald Trump begin november worden verkozen tot nieuwe president van de VS, dan zal aan het Amerikaanse beleid ten aanzien van Israël niets veranderen. De verwachting is eerder dat de Amerikanen Israël nog feller zullen steunen, omdat binnen de Democratische Partij meer kritiek is op Israël dan binnen de Republikeinse Partij. Trump waarschuwde de ‘Israel Lobby’ deze week zelfs dat ze meer moeten doen om hem te helpen. “They have to get smart about Trump”, zei hij in een interview. “Ik heb meer gedaan voor Israël en voor het Joodse volk dan wie dan ook. En die steun is niet wederzijds geweest.” Trump complimenteerde Israël vanwege de ‘amazing warfare’ (‘verbazingwekkende oorlogvoering’) die het land heeft laten zien in Gaza. Nadat Iran op 1 oktober een raketaanval lanceerde op Israël, verklaarde hij dat, als hij president was geweest, hij Iran “aan gruzelementen” zou hebben geschoten. Trumps invloedrijke schoonzoon Jared Kushner is persoonlijk bevriend en zelfs familie van de Israëlische premier Netanyahu. Volgens buitenlandanalist en ex-CIA-medewerker Philip Giraldi heeft Netanyahu er geen geheim van gemaakt dat hij Trump graag weer terugziet als president.

Dat Amerika er is voor Israël, moge duidelijk zijn, maar is Israël er ook voor Amerika? Amerikaanse critici die het niet eens zijn met het buitenlandse beleid van Washington, voeren vaak aan dat de Amerikaanse belangen, zeker in het Midden-Oosten, worden geschaad door de onvoorwaardelijke Amerikaanse steun aan de joodse staat. Volgens sommige commentatoren echter gebruikt de VS ­Israël meer dan andersom. Onder de groep onafhankelijke geopolitieke experts die regelmatig optreden in de podcast Judging Freedom van de voormalige rechter en Fox News presentator Judge Andrew Napolitano, brak hier onlangs een felle discussie over uit.

Volgens de gerenommeerde ex-Harvard professor en Rusland-kenner Gilbert Doctorow gebruikt Amerika Israël welbewust als een ‘proxy-staat’ (vazalstaat) in het Midden-Oosten. “De strategie die Washington hanteert in West-Azië en het Midden-Oosten is om via Israël Iran en zijn bondgenoten aan te vallen. Die vormen de grootste bedreiging voor de Amerikaanse dominantie in de regio.” Hij wijst op een rapport van The Brookings Institution, de belangrijkste denktank van de Democratische Partij, uit 2007, waarin uiteen wordt gezet hoe Amerika Israël kan gebruiken om Iran uit te schakelen. Volgens Doctorow worden de Amerikanen daarbij deels gedreven door wraakgevoelens “vanwege de vernederingen die ze in het verleden hebben moeten ondergaan”.

Hoewel experts als John Mearsheimer de visie van Doctorow van de hand wijzen, is hij lang niet de enige die van mening is dat Israël een instrument is in handen van het Amerikaanse imperialisme. De prominente Joodse mensenrechtenactivist Alan Wagman, lid van Jewish Voice for Peace, schreef eerder dit jaar: “Hoewel het vreemd mag lijken waarom de VS de meest dictatoriale, wetteloze en gruwelijke acties van Israël steunt, staart de reden je in het gezicht. Het komt niet primair door AIPAC, maar doordat Israël een militaire kolonie is van de VS.” Hij herinnert eraan dat Netanyahu, op 3 juli 2017, aan boord van het Amerikaanse vliegdekschip USS George H.W. Bush, Israël vergeleek met een “machtig Amerikaans vliegdekschip”.

Iemand anders die deze mening is toegedaan is Michael Hudson. Niet de eerste de beste. De 85-jarige econoom werd wereldberoemd doordat hij in de jaren ’70 als een van de eersten het westerse ‘schuldenbeleid’ ten aanzien van niet-westerse landen fileerde. In zijn boek Super ­Imperialism uit 1975 toonde hij aan hoe de VS met allerlei trucs de rest van de wereld financieel wist te manipuleren. “De VS wil geen staakt-het-vuren in het Midden-Oosten, want het wil de regio overnemen. Washington gebruikt Israël als zijn werktuig”, zegt de 85-jarige econoom in een interview begin deze maand met Nima R. Alkhorshid van de podcast Dialogue Works.

In het gesprek stelt Hudson dat het Amerikaanse beleid meer dan vijftig jaar teruggaat. Hij werkte destijds bij het Hudson Institute (de overeenkomst van de namen is toevallig), opgericht door Herman Kahn, de hoogbegaafde joodse natuurkundige die in de jaren ’50, toen hij werkzaam was voor de RAND Corporation, een van de belangrijkste consultancy’s van de Amerikaanse overheid, berucht werd om zijn stelling dat Amerika een kernoorlog van de Sovjet-Unie zou kunnen winnen. Kahn, die model stond voor Dr. Strangelove, de hoofdpersoon in de beroemde gelijknamige anti-oorlogsfilm van Stanley Kubrick, zette het Hudson Institute op als opleidingsinstituut voor de Mossad, zegt Hudson. “Ik was erbij toen het beleid werd bedacht. Hij overtuigde de beleidsmakers ervan dat ze controle konden krijgen over het Midden-Oosten door Israël in te zetten als vreemdelingenlegioen.”

Het probleem voor de VS na de Vietnam-oorlog was dat het land niet meer in staat was een leger op de been te brengen om daadwerkelijk oorlogen te voeren in het buitenland. Dat werd door de publieke opinie niet meer geaccepteerd, zegt Hudson. “De Amerikanen hebben 800 militaire bases in de wereld, maar ze zijn niet in staat of bereid grootscheepse invasies uit te voeren. Dus wat bedachten ze: ze moeten gebruik maken van proxy strijdkrachten. De eerste waren de jihadisten in Afghanistan, Al Qaeda, die overigens door Israël werden aangestuurd. Ze doen hetzelfde met Oekraïne en met Israël. De VS is bereid te vechten tot de laatste Oekraïner en de laatste Israëli.”

Via Israël is Washington in staat good cop, bad cop te spelen, zegt Hudson. “De Amerikanen pretenderen dat ze de goede politieagent zijn, die een matigende invloed heeft op de agressieve collega, Israël. Ze doen net alsof er met hun valt te praten over vrede. Maar dat is volkomen hypocriet. Ze zeggen, hier heb je onze clusterbommen, onze bunker busters, maar we willen niet dat je iemand pijn doet, hoor, als je ze dropt.”

Op dit moment loopt Amerika volgens Hudson tegen een nieuw probleem aan. Het Amerikaanse buitenlandse beleid is zo agressief geweest, dat al hun vijanden inmiddels allianties zijn aangegaan met kernmachten, zoals bijvoorbeeld Iran met Rusland. “Het gevolg is dat iedere poging om atoomwapens te gebruiken het risico inhoudt van een grootschalige kernoorlog.” Omdat het steeds moeilijker wordt voor de VS om oorlogen te winnen op de traditionele manier of via een kernoorlog, zijn ze overgestapt op een nieuwe strategie, stelt Hudson: terrorisme. “Je moet Oekraïne en Israël zien als het terroristisch alternatief voor een kernoorlog. Het is het enige alternatief dat ze nog hebben. Israël bombardeert heel bewust burgerdoelen. Het is een poging om letterlijk de bevolking te vernietigen. Terrorisme is ook de basis voor alle regime change-operaties die ze uitvoeren in landen rond Rusland en China.”