^DeAndereKrant

Het belang van het kind zou dus te ­allen tijde als eerste overweging moeten worden betrokken in besluitvorming die ­kinderen aangaat. Maar is dat in Nederland wel telkens gebeurd bij de vele maatregelen die (ook) kinderen aangaan? Naar aanleiding van de uitbraak van Covid-19 zijn er sinds het voorjaar van 2020 diverse maatregelen ingevoerd, die gevolgen hadden voor kinderen. Zo werden tijdens de eerste lockdown de kinderopvang en de scholen gesloten en viel het georganiseerde sportaanbod voor kinderen weg. Ook tijdens de tweede en derde lockdown was dit het geval, met uitzondering van de kinderopvang die tijdens de derde lockdown open mocht blijven.

Elke gedragswetenschapper zal kunnen beamen dat het sluiten van scholen kinderen schaadt. Wetenschappers van het Onderwijs-OMT hebben aangegeven dat schoolsluitingen voor bepaalde groepen kinderen tot blijvende schade leidt, in termen van verminderd welzijn, slechtere geestelijke gezondheid en achterblijvende schoolprestaties. Prof. dr. Ira Helsloot, hoogleraar Besturen van Veiligheid aan de Radboud Universiteit Nijmegen, rekende voor dat zo’n 50.000 kwetsbare kinderen een onderwijsniveau lager zullen eindigen en zijn veroordeeld tot vijf jaar korter leven.

Diverse studies hebben tevens aangetoond dat kinderen en jongeren ten gevolge van de lockdownmaatregelen minder zijn gaan bewegen, een slechter slaappatroon hebben ontwikkeld en meer ongezonde voeding zijn gaan eten. Een gevolg van een ongezondere levensstijl bij kinderen, is dat dit kan leiden tot gewichtstoename en de eerste fase van hart- en vaatziekten. En dat maakt het kind nu juist ook weer gevoeliger voor infectieziektes als Covid-19. Desondanks volgden na de eerste lockdown, een tweede én een derde. Keer op keer waren ook de kinderen hiervan de dupe.

Niet is gebleken dat de belangen van kinderen bij het nemen van de lockdownmaatregelen voldoende meegewogen zijn. De ongedifferentieerde, niet-wetenschappelijk onderbouwde coronamaatregelen treffen de jeugd onevenredig hard, met een grote negatieve impact op hun gezondheid en welzijn. Waar is immers het onomstotelijk bewijs dat schoolsluitingen en kinderen het sporten belemmeren effectief coronabeleid is? Daarentegen is er bewijs in overvloed dat kinderen het sporten onmogelijk maken een grote schadelijke impact op hen heeft en dat ook schoolsluitingen voor bepaalde groepen kinderen zeer grote negatieve gevolgen hebben, zowel op korte als lange termijn. Naast voornoemde maatregelen worden kinderen ook regelmatig onderworpen aan coronatesten en vanaf een bepaalde leeftijd ook aan het dragen van mondkapjes. Dergelijke maatregelen hebben voor de kinderen zelf meer nadelen dan voordelen. Wat doet het met het geestelijk welzijn van een kind als het regelmatig getest moet worden op een mogelijk ‘gevaarlijke ziekte’? Kinderen krijgen daardoor het gevoel dat ze continu gevaar lopen of anderen ziek kunnen maken, zoals opa en oma. Ook het dragen van mondkapjes staat symbool voor het zich bevinden in een onveilige omgeving. Het voortdurend aanwakkeren van angst bij jonge kinderen kan voor sommigen onder hen tot problemen leiden. Zo is er aangetoond dat stressfactoren bijdragen tot verminderde immuniteit. Ook kunnen kinderen hierdoor een angststoornis ontwikkelen. Recente studies tonen aan dat er gezondheidsrisico’s verbonden zijn aan het dragen van mondmaskers. Omgevingsinvloeden op het masker kunnen miljoenen microplastics en vezels losmaken die rechtstreeks tot in de kleine longblaasjes komen.

Ten slotte worden kinderen ook al veelvuldig tegen Covid-19 gevaccineerd. Kinderen vanaf 12 jaar konden al enige tijd gevaccineerd worden en sinds half januari 2022 worden ook kinderen in de leeftijdscategorie van 5 tot en met 11 jaar opgeroepen voor vaccinatie. Waarom moeten kinderen, van wie bekend is dat zij vrijwel geen risico lopen in geval van Covid-19, gevaccineerd worden met een vaccin dat nog steeds slechts een voorlopige goedkeuring van de EMA heeft en waarvan de langetermijngevolgen simpelweg nog niet bekend zijn? Uit een in januari 2022 gepubliceerd artikel in The Lancet blijkt dat de impact van vaccinatie op transmissie van circulerende varianten van Covid-19 niet significant verschilt van de impact onder niet-gevaccineerde mensen. Een vaccin dat antilichamen aanmaakt voor een virusvariant uit 2019, waar een variant als omikron zich niets van aantrekt, heeft geen ­enkele epidemiologische functie. Het houdt ­besmettingen of ­transmissie niet tegen. Dit is in de praktijk ook al veelvuldig gebleken gezien de vele doorbraakinfecties van Covid-19 onder volledig gevaccineerden, die op hun beurt het virus weer op anderen (zowel gevaccineerd als ongevaccineerd) kunnen overdragen. Dit maakt ook dat het vaccineren van ­kinderen toekomstige schoolsluitingen niet zal kunnen voorkomen. Zeker nu de langetermijneffecten van vaccinatie onbekend zijn en juist kinderen vanwege hun jonge leeftijd op dat punt het ­meeste risico lopen, is vaccineren niet in het ­belang van het kind te achten.

Zouden we niet vol moeten inzetten op ventilatie, luchtzuivering (eventueel door middel van UV-C-lichtbronnen), preventie, (vroegtijdige) behandeling met beschikbare medicijnen, het gericht vaccineren van kwetsbaren en het versterken van de gezondheidszorg? ­Laten we gezonde kinderen in ieder ­g­eval vooral niet vaccineren. Het lijkt of we het Softenon-drama en alle wereldwijde DES-slachtoffers vergeten zijn, om nog maar te zwijgen over een mogelijk ­causaal verband tussen de inenting van jonge kinderen tegen de Mexicaanse griep in 2009 met het pandemisch griepvaccin Pandemrix en het ontstaan van narcolepsie in meerdere gevallen. De ­kinderen verliezen nu al, op alle fronten. Het is tijd voor herbezinning, tijd voor terug naar normaal. En het is de hoogste tijd dat het belang van het kind bij alle ­besluitvorming weer een eerste overweging wordt. Laat kinderen vooral weer kind zijn en laat de volwassenen de kinderen beschermen, in plaats van andersom. ¾