^DeAndereKrant

Een vergelijkbare verbazing viel mij ten deel toen in april 2020 door veel mensen moord en brand geschreeuwd werd over het coronavirus. In Nederland werden er enkele tientallen sterfgevallen aan toegeschreven. Toen ik opperde dat enige proportionaliteit op zijn plaats zou zijn, kreeg ik vanuit mijn omgeving de tegenwerping: “Ja, je hebt mooi praten, maar het zal je moeder/vader/opa/oma maar wezen!”. Als ik diezelfde mensen, die zich in de meeste gevallen meerdere malen hebben laten prikken, nu confronteer met de sterftecijfers en de relatie tussen de injecties en die sterfte, dan zeggen ze schouderophalend: “Ach ja, we moeten érgens aan doodgaan”. Kennelijk doen de (geprikte) moeder, vader, opa en oma er ineens niet meer toe.

Je zou zeggen dat deze totale ommekeer volslagen onbegrijpelijk is. Totdat je het wel begrijpt. Het is namelijk helemaal niet onbegrijpelijk. Het is alleen onbegrijpelijk voor mensen die zelf het grootste belang hechten aan waarheid. Zoals de meeste lezers en schrijvers van De Andere Krant bijvoorbeeld. Mijzelf incluis. En daarom heeft het vrij lang geduurd voordat ik begreep dat de meeste mensen andere zaken veel belangrijker vinden dan waarheid. Dat voor die mensen de waarheid er helemaal niet toe doet.

De meerderheid van de mensen kiest namelijk sowieso altijd voor de meerderheid. Het maakt ze niet uit hoe absurd, onlogisch en onwaar de gangbare verhalen zijn binnen die meerderheid. Hun belangrijkste drijfveer is de angst om verstoten te worden. Het is een veel grotere angst dan bijvoorbeeld de angst om ziek te worden, en zelfs om dood te gaan. En ze weten heel goed dat hun angst reëel is, omdat ze zélf iedereen verstoten die er een andere visie op nahoudt, en daarom begrijpen ze heel goed wat henzelf te wachten staat als ze dat ook zouden doen. Kennelijk is het behoren tot de meerderheid en het behouden van hun plekje daarbinnen hun belangrijkste drijfveer en is de waarheid daar volledig ondergeschikt aan.

Als de meerderheid altijd kiest voor de meerderheid, dan houdt die meerderheid zichzelf dus altijd in stand. Onderhoud is dan overbodig. Voor het in korte tijd creëren van zo’n meerderheid, is een plotselinge ‘bedreiging’ uitermate geschikt. In het voorjaar van 2020 ontstond er zo binnen een paar weken een acute meerderheid, die in het begin werkelijk geloofde dat er een killervirus op ons afkwam, en daarom gemakkelijk absurde maatregelen accepteerde. Degenen die de waarheid van groter belang vonden en daarom kritisch waren, vormde zo de minderheid die een voorwaarde is voor het bestaan van een meerderheid.

De coronacampagne voldeed dus prima. De grote meerderheid accepteerde het officiële verhaal en wie daar, hoe goed onderbouwd ook, openlijk kanttekeningen bij plaatste werd verstoten en verloor zijn baan of zijn vrienden. En dat schrikbeeld motiveerde de meerderheid nog eens extra om maar bij de meerderheid te blijven behoren. Onafhankelijk van het daarbinnen geldende verhaal. Het enige dat er vervolgens nodig is om die meerderheid een bepaalde richting in te sturen, is het gedoseerd opleggen van leefregels die als voorwaarde gelden voor positiebehoud binnen de groep. Zelfs al zijn die regels net zo absurd als het gangbare verhaal. Net zolang totdat de waarheid binnen die meerderheidsgroep helemaal uit beeld verdwijnt. We kunnen daarom vaststellen dat de meerderheid eigenlijk altijd ongelijk heeft. Daar doet de waarheid er immers niet toe.