^DeAndereKrant

Uiteraard hebben ze allerlei ingewikkelde systemen opgetuigd om deze waarheid te verhullen. Ze goochelen met reserves, kapitaalbuffers, liquiditeitsratio’s, en wat dies meer zij, waar banken zogenaamd aan vastzitten, maar in werkelijkheid zijn er geen remmen. De enige rem die overheden, centrale banken en banken kennen is de vraag: kunnen we ermee weg komen? Zolang het antwoord bevestigend is, gaan ze door.

Het behoeft, hoop ik, geen betoog dat al het geld dat over ons wordt uitgestrooid – nadat het grootste deel in de zakken van de poenscheppers is verdwenen – helemaal niets bijdraagt aan onze welvaart. Tenslotte kun je geld niet eten, je kunt er niet in slapen, en nu het geld digitaal wordt, kun je er niet eens meer je kont mee afvegen.

Welvaart is de mate waarin mensen in hun behoeften kunnen voorzien. Welvaart berust op productie van goederen en diensten. Onze welvaart is niets anders dan het totaal van wat we samen produceren aan goederen en diensten – en in het verleden hebben geproduceerd, waar we nog steeds gebruik van maken. De hoeveelheid geld die er in de economie wordt gepompt draagt hier niets aan bij.

Het draagt wel bij aan een andere verdeling van de welvaart. Wie het eerste het nieuwe geld krijgt, profiteert het meest. Sta je achter aan in de rij, dan word je geplukt.

Als er in een dorp met hardwerkende boeren, bakkers, bouwvakkers, tandartsen, dansleraressen en computerprogrammeurs iemand komt wonen die niets uitvoert maar wel, vanuit het niets, een grote zak geld krijgt, en dat gaat uitgeven, worden de dorpelingen dan rijker of armer? Volgens de gangbare Keynesiaanse ideologie ‘stimuleert’ de nietsnut ‘de economie’, maar iedereen met gezond verstand begrijpt dat dit onzin is en dat de dorpelingen deze luiwammes beter kunnen lozen. Ja, het zou kunnen dat de bakker even meer geld binnenkrijgt, maar omdat de vraag naar brood – en de machines en grondstoffen waarmee het brood wordt gemaakt – stijgt, wordt het duurder voor de rest van de dorpelingen. De weduwe met een vast pensioen moet meer gaan betalen voor haar brood dankzij de nietsnut.

Ja, ja, ik weet heus wel dat in de schoolboekjes staat dat je volgens meneer Keynes de economie alleen moet stimuleren in tijden van recessie, maar buiten dat dit symptoombestrijding is die niets doet aan de onderliggende oorzaken van een recessie, is dit principe al lang los gelaten. Geldschepping gebeurt nu constant. De ECB heeft zelfs als officiële doelstelling 2 procent inflatie per jaar. Met andere woorden, hun doelstelling is 2 procent te stelen van uw en mijn geld. Ieder jaar. Dat tikt aan.

Het gevolg van de voortdurende geldschepping – die in werkelijkheid veel meer dan 2 procent bedraagt – is dat prijzen constant stijgen. Dat is volgens de hogepriesters van het geld goed voor ‘de economie’. Ongetwijfeld. Maar het is niet goed voor ons. Ga je liever naar een winkel met hoge prijzen dan één met lage prijzen?

Veel mensen denken dat deze constante prijsstijgingen normaal zijn, een natuurlijk fenomeen, maar dat is niet zo. In een normale economie zonder monetaire boeven zouden prijzen gemiddeld genomen gestaag dalen, als gevolg van technologische vooruitgang en stijging van de arbeidsproductiviteit. Bedenk wat deze heerlijke deflatie zou betekenen voor onze manier van leven. We zouden ons niet meer voortdurend zorgen hoeven te maken over onze toekomst, over onze pensioenen. We zouden geld kunnen sparen – zodat we minder hoeven te werken en ons niet in de schulden hoeven te steken voor onze huizen en studies. Beter voor het milieu ook!

Moraal? Als straks het kaartenhuis (weer eens) instort, mogen de poenscheppers onder geen beding worden ‘gered’. Laat de geldtorens instorten, de schuldeisers failliet gaan, de huizenprijzen kelderen. Het is de enige manier om een nieuw eerlijk systeem op te bouwen en de jongeren te bevrijden van de schulden waarmee wij ze hebben opgezadeld. ¾