^DeAndereKrant

Ook festivals en andere grootschalige muziekevenementen hebben zo goed als geen doorgang gevonden de afgelopen jaren. Dit ondanks de uitkomsten van de peperdure Fieldlab-onderzoeken die aantoonden dat uitgaan – geheel conform overheidsprotocol – verantwoord is. Het gereguleerde nachtleven wordt zo gradueel maar stelselmatig de das omgedaan, alle compensatieregelingen voor het nachtleven ten spijt.

Een onbedoeld neveneffect van het stringente overheidsbeleid is dat het illegale nachtelijke circuit floreert als nooit tevoren. Dat deze activiteiten al bijna twee jaar lang strafbaar zijn, is dj, organisator, producer en eigenaar van een platenlabel, Alexander Koning, een doorn in het oog. “Ik en velen met mij in de dance, willen gewoon weer aan de slag. Ik organiseer nu nog steeds regelmatig feesten op locatie, zij het dan stiekem. Ik doe het graag en de behoefte eraan is groot, maar ik verdien er natuurlijk geen rooie cent aan. Het doet me denken aan toen we begin jaren ’90 raves organiseerden onder viaducten en in vervallen fabriekspanden. Zo bezien is de illegale terug van nooit helemaal weggeweest.”

“Het nachtleven is nou bij uitstek een plek waar tegenbewegingen ontspruiten en vrijheid –in al zijn facetten- gevierd wordt. Groot was dan ook mijn verbazing dat het merendeel van mijn collega’s zich niet uitspreekt nu alles al twee jaar potdicht zit. Daarmee werken ze feitelijk mee aan de ondergang van de scene die ze zelf groot hebben gemaakt.” Deze observatie wordt breder gedeeld. Zo vertelt Roger Lutter, eveneens dj, producer en organisator: “Voor corona organiseerde ik ook al ieder weekend ‘illegale’ buitenfestivals met vrienden. Nu in coronatijd is het echter niet ondenkbaar dat collega-dj’s je kunnen verlinken. Toch is het inmiddels een absolute minderheid die het beleid nog openlijk steunt. Een aanzienlijk deel van mijn collega-dj’s draaien overigens wel nog steeds of organiseren zelf feesten, zij het dan stiekem. En dat zijn trouwens niet de minsten, daar zitten ook veel grote namen tussen, die je verder in het hele coronadebat nergens hoort of ziet.”

De tweedeling wordt verder verscherpt door het verschil in deurbeleid bij ondergrondse feesten. Er zijn legio rave-organisatoren die een deurbeleid voeren met QR-controle en die met meerdere podia, professionele lichtinstallaties, gebruik van polsbandjes, festivalmuntjes, lockers en personeel met portofoons bijna niet te onderscheiden zijn van een normaal festival.

Dit geldt niet voor de feesten waar artiest Hans Glock optreedt. Zo vertelt hij: “Ik kom vrijwel niet meer op plekken waar QR-codes de norm zijn. Ik wil niet meewerken aan discriminatie. De sfeer is eigenlijk zonder uitzondering gemoedelijk. En ook wordt er weleens rommel achtergelaten, wat natuurlijk niet oké is, maar vaker wel dan niet, wordt het terrein na afloop wel degelijk ontdaan van alle afval. De media schetst wat dat betreft nogal eens een vertekend beeld, door juist de excessen breed uit te meten en ons als halve wilden af te schilderen. Het lijkt wel alsof ze de scene, en daarmee de jeugd, bewust in een kwaad daglicht willen zetten. Wat ze daarbij over het hoofd zien, of niet willen zien, is hoe ontzettend belangrijk het is voor de jeugd om stoom af te blazen.”

Volgens het CBS waren er nooit eerder zoveel jongvolwassenen met psychische klachten. Ook M., die letterlijk opgroeide op festivals en zelf ook jaren werkzaam was in de festivalwereld, beaamt dat de maatregelen een enorme wissel trekken op het welzijn van haar en haar collega’s: “De festivalwereld is een hele hechte wereld. Veel werken zich de pleuris en vaak voor weinig geld, puur omdat het werk en alles er omheen, hun passie en hun leven is. Sinds alles stil ligt, zie en spreek ik de meesten niet meer. De hele vriendengroep is uit elkaar gevallen. Ik weet dat ik niet slechts voor mezelf spreek als ik zeg dat het echt een groot gemis is. Er heerst zo’n somberte, om niet te zeggen apathie, onder veel collega’s uit de nachtcultuur. Ik kom nog wel op feestjes, er zijn er zat ieder weekend. Niet zelden worden deze trouwens georganiseerd door grote spelers uit de dance scene die pre-corona enorme festivals optuigden. Toch is het anders nu alles in het geniep moet.”

Gevraagd naar de toekomst lijkt er weinig fiducie te zijn dat het oude normaal ooit nog terugkeert in het nachtleven. M. zegt: Roger sluit niet uit dat het nachtleven gereguleerd zal worden: “Ik sta niet verbaasd te kijken als er een sociaal kredietsysteem komt om uit te mogen.” Alexander denkt dat de QR-code mogelijk vervangen zal worden door gezichtsherkenning: ”Onder het mom van veiligheid en gemak.” M.: ”Veel organisaties en clubs zijn maar wat blij als ze straks weer open mogen, met of zonder QR-code. Hun toko, hun levenswerk staat op het spel, dus het is simpelweg zwemmen of verzuipen. Probeer maar eens bij je principes te blijven als het water je aan de lippen staat.”