Gezond leven in een vervuilde wereld
Hans Moolenburgh | Fotografie: Merlijn Domernik | ANP
💨
“Geloof in eigen kracht en liefde”
“Geloof in eigen kracht en liefde”
Datum: 13 november 2022
Gezondheid
Simone Beer, Anja Veerman
De Vereniging tegen de Kwakzalverij moest niets hebben van Hans Moolenburgh. Bij zijn overlijden in november 2018 schreef journalist Broer Scholtens dat Moolenburgh “meende met aangepaste voeding en supplementen kanker te kunnen bestrijden”, de laatste jaren “steeds heftiger en onwetenschappelijker ten strijde trok tegen kindervaccinaties” en regelmatig het land door ging om lezingen te houden “vaak met duistere figuren uit het kwakzalvercircuit”.
Moolenburgh zal er niet van onder de indruk zijn geweest. In zijn boek Op je gezondheid! schrijft hij over de Vereniging tegen de Kwakzalverij: “Onder leiding van grootinquisiteur (Cees) Renckens werd iedere arts die het waagde alternatieve geneeskunde te bedrijven een kwakzalver genoemd. Dit woord – dat eigenlijk ‘oplichter’ betekent – groeit dankzij Renckens uit tot een soort erenaam”. Moolenburgh is teleurgesteld in de wetenschap. “Het trieste is dat de reguliere geneeskunde, omdat deze de bijna absolute macht heeft, domweg ontkent dat de alternatieve geneeskunde iets goeds doet zolang dit goeds niet bewezen wordt op de reguliere groepsmanier.”
In 1953 begon Moolenburgh zijn huisartsenpraktijk in Haarlem, die hij tot 2007 voortzette. Zijn loopbaan stond in het teken van alternatieve geneeswijzen, voeding en de eenheid die de mens is als geheel van geest, ziel en lichaam. Hij ontwikkelde enkele specialisaties waarvoor patiënten uit het hele land hem wisten te vinden, zoals complementaire kankerbehandelingen, vaccinatieschade bij kinderen, fluoride, voeding en straling.
Moolenburgh was nooit bang om tegen de gevestigde orde in te gaan. Zo vertelt hij in een column in het driemaandelijkse ‘spirituele cultuurtijdschrift’ Vruchtbare Aarde uit de winter van 2018, over een geval van een 10-jarig jongetje met spierdystrofie van Duchenne-Aran, die hij genas door de dierlijke eiwitten in diens dieet te vervangen door kokosnoot. Hij erkent dat de medische wereld deze genezing niet serieus zal nemen zolang het niet bewezen is met ‘gerandomiseerd dubbelblind onderzoek’. “Al het daarvan afwijkende wordt afkeurend als anekdotisch bestempeld en geldt niet.” Hij wijst erop dat de reguliere geneeskunde in veel opzichten tekortschiet. “Medisch ingrijpen is doodsoorzaak nummer drie, na kanker en hart- en vaatziekten. We boeken veel geweldige kortetermijnsuccessen, maar hebben geen diep inzicht waarom díe patiënt dát kreeg. De hele medische taal is een materialistische taal.”
In de jaren ’70 werd Moolenburgh middelpunt van de strijd tegen de fluoridering van het drinkwater. “Als ik de kraan opendraai wil ik water zien, niet een medicijn waar ik niet om gevraagd heb”, schreef hij. “Wat nu als er te weinig woonruimte in Haarlem is. Krijgen we dan de pil in ons drinkwater?” In zijn boek Gezond leven in een vervuilde wereld, noemt Moolenburgh de gevaren van fluoriden - een restproduct, afkomstig uit fabrieken voor kunstmest, staal en aluminium - en beschrijft hij de ontwikkeling waarbij de Amerikaanse overheid het publiek wijs wist te maken dat tandcariës grotendeels te voorkomen was door fluoriden aan het drinkwater toe te voegen. “Zuivere statistische sjoemelarij”, volgens Moolenburgh. Een pr-bureau kwam op de proppen met een onderzoek van een zekere Trendley Dean: hij had een plek gevonden waar meer fluoride in het drinkwater zat en waar minder tandcariës – die veroorzaakt wordt door het consumeren van geraffineerde suikers – voorkwam. Zo zag men kans een gevaarlijke vervuiler om te toveren tot een geneesmiddel. Men kan dit rustig een van de grootste gezondheidsschandalen van de twintigste eeuw noemen.”
Moolenburg ging opnieuw de barricades op in 2013 toen hij namens bewoners van Hoofddorp verzet aantekende tegen de plaatsing van een veertig meter hoge UMTS-mast op 125 meter afstand van een kinderdagverblijf. “Het idee van die plaatsing was beslist een onderonsje tussen de gemeenteraad, vertegenwoordigers van de mastenfabriek en van het RIVM – dezelfde organisatie die een megaonderzoek over de onveiligheid van massavaccinatiecocktails naast zich neer had gelegd. Nu begeef ik mij niet graag op de barricaden, want ik vind mijzelf daar veel te oud voor, maar dit was wel al te zot. Mij werd verteld dat de verantwoordelijke wethouder geschrokken naar de burgemeester was gegaan toen hij hoorde dat ik namens de burgers kwam spreken. ‘Wat er ook gebeurt, die vent komt er hier niet in’.” Maar de plannen werden teruggedraaid.
De column uit 2018 bleek achteraf zijn laatste te zijn geweest. Op 6 november overleed hij, tien maanden later dan zijn vrouw. “Twee maanden nadat mijn innig geliefde vrouw plotseling overleed, begon mijn hart het te begeven. Diagnose: een kapotte zenuw tussen de boven- en onderkant van het hart. In wezen had ik een gebroken hart.” De daarna volgende alinea zouden zijn laatste gepubliceerde woorden zijn: “Ik wens mijn prachtige vak toe dat we niet doorgaan met onze kennis steeds maar in de breedte uit te breiden, maar dat we eindelijk mogen beginnen aan de nodige verdieping.”
Herinneringen aan Hans Moolenburgh
“Geloof nooit iets, tenzij het door de autoriteiten wordt ontkend,” was een uitspraak van de befaamde Haarlemse natuurarts Hans Moolenburgh, die vier jaar geleden overleed. Indertijd werd dit niet door iedereen begrepen, maar nu waarschijnlijk wel. Belangrijker nog, was een andere uitspraak: “Ik denk inderdaad dat liefde de dood overwint.” Vier mensen halen herinneringen op aan Hans Moolenburgh.
Bart Hommersen, uitgever van het driemaandelijkse blad Vruchtbare Aarde, die Moolenburgh interviewde in 2007, en hem vervolgens rekruteerde als columnist, had vele telefoongesprekken met de bedachtzame huisarts. Een anekdote: “Ik had Moolenburgh aan de lijn. Hij vraagt hoe het gaat met het gezin. Ik vertel hem dat mijn oudste dochter geveld is door iets grieperigs. ‘Dat is herfstreiniging’, legt hij me uit. ‘Niet zo sterk als de voorjaarsreiniging maar wel een etappe waar het lichaam in de loop der seizoenen doorheen gaat. Het lichaam probeert orde op zaken te stellen en dan ontstaan verkoudheden en grieperigheden.’
Moolenburgh was ervan overtuigd dat naast de gifstoffen die we binnenkrijgen, vaccinaties een enorme aanslag zijn op ons zelfgenezend vermogen. Hij zei: ‘In de tijd dat gifstromen een geweldige bedreiging zijn, maken we ook nog eens de kinderen en de immuunsystemen zwak. Dat is crazy politiek, dat is foút!’
Hij zag het leven als een grote trainingsschool voor de liefde in al zijn facetten. In een interview in Vruchtbare Aarde in oktober 2016 zei hij: ‘Ik denk inderdaad dat liefde de dood overwint.’ Hij sprak over ‘een steeds wijder uitwaaierende liefde, beginnend bij moeder en baby, zich uitbreidend tot de naaste familie, later tot andere mensen en tot dieren en planten, dan de volwassen liefde tussen geliefden en de compassie voor al wat leeft. Ik denk dat wij op aarde zijn om deze vier liefdes te perfectioneren. Al het andere is franje.’”
Moolenburgh vertelde Hommersen over zijn numineuze ervaring: “Op 27 juli 1962 bezocht ik met mijn gezin het oude kasteel Tintagel in Exmoor. In de legende is dit de burcht van de beroemde koning Arthur. Het was een zonnige winderige dag en onder me rolden de golven van de Atlantische oceaan op de stenen kust aan. Ik stond een eindje van mijn vrouw en kinderen af en plotseling werd ik wakker, of liever: iemand sloeg me in de ogen op en ik was er. Een heel diep, tijdloos bewustzijn slokte mijn dagelijkse ik-gevoel op. Er gebeurde verder niets en toch was dit één van de geweldigste momenten in mijn leven. Daarna ben ik nooit meer dezelfde geweest. Deze vorm van bewustzijn kun je niet willekeurig oproepen, althans ik kan dat niet.”
“Geloof nooit iets, tenzij het door de autoriteiten ontkend wordt”, zei hij ook. In deze tijd zullen steeds meer mensen snappen dat dit ware woorden zijn. De probleemstelling ‘feiten tegenover overtuigingen’ loopt als een rode draad door het boek De wetenschap kent geen tranen (1980). Op de achterkant staat te lezen: “Hoe komt het dat de mensheid zich door alle eeuwen heen heeft laten leiden door starre overtuigingen en niet door feiten? Hoe komt het dat deze dogmatische instelling onaantastbaar blijkt voor redelijke argumenten en zelfs voor feiten die duidelijk aantonen dat de overtuiging niet langer houdbaar is? Hoe komt het dat een groot gedeelte van de mensheid op deze planeet een soort aangeboren houding heeft, die men met de beroemde uitdrukking don’t confuse me with facts (verwar me niet met feiten) kan aanduiden.”
Zelf verantwoordelijk voor je lichaam
Carla, eigenares van een natuurwinkel in Zuid-Holland, ging naar veel van Moolenburghs lezingen en sprak hem regelmatig persoonlijk. Nu verkoopt zij zijn boeken. Ze pakt het boek Gezond leven in een vervuilde wereld, waarin hij tussen de tekst door 29 vuistregels voor een gezond leven deelt. “Waar je het boek ook openslaat, het blijft interessant.”
Ze leest vuistregel 5 voor: ‘Geef uw lijf niet onvoorwaardelijk over aan de dokter, hij is geen gezondheidsdictator, maar een adviseur. Je bent zelf verantwoordelijk voor je lichaam. Wij zijn de koning of koningin en uw artsen zijn de ministers. Bovendien helpt u daarbij de toegewijde hard werkende artsen, die steeds meer geperst worden in het keurslijf van de medische staatsdictatuur’. Volgens hem was volwaardige of onvolwaardige voeding onlosmakelijk verbonden met gezondheid. Wij zijn lichtwezens en voedsel moet licht bevatten. Slechte voeding geeft geen licht mee.”
Carla vindt het jammer dat het boek Openbaring als baken voor onze tijd niet meer te verkrijgen is. “Moolenburgh bestudeerde ruim vijftig jaar de Openbaring van Johannes en haalde daar inzichten uit het verleden en boodschappen voor de toekomst uit. Hij schrijft: ‘Begrijp me goed, ik voorspel niet het einde van de wereld, maar de eindfase van een zesduizend jaar lang tijdperk waarin het noodzakelijk zal zijn dat – zij het moeizaam – een nieuwe en rechtvaardiger wereld geboren wordt. Iedereen heeft de vrije keuze daaraan mee te werken of in deze wereld, zoals die nu is, beslist te willen handhaven met alle verschrikkingen van dien. Het zal diegenen overigens niet baten, de nieuwe wereld komt eraan.’”
Engelen als beschermers der mensheid
Dat een aantal boeken van Moolenburgh niet meer te verkrijgen is, weet ook Ben Ottens, die met zijn online boekwinkel De Esoterier al twintig jaar aangesloten is bij Boekwinkeltjes.nl. Hij verkoopt tweedehands boeken van Hans Moolenburgh en vindt wel eens unieke exemplaren. “Ik merkte het goed als er weer een lezing was geweest, dan ging de verkoop gelijk omhoog. Ik had onlangs nog twee door Moolenburgh gesigneerde boeken staan over fluoridering, die zijn inmiddels verkocht.”
“Er is ook altijd vraag naar zijn boeken over engelen: Engelen als beschermers en helpers der mensheid en Een engel op je pad.” Zijn plotse interesse legt Moolenburgh tijdens een interview als volgt uit: “Op 31 augustus 1981 werd ik ’s nachts om 4:00 uur wakker en toen wist ik van binnen dat ik aan mijn patiënten moest vragen of ze ooit een engel hadden gezien. Van de 400 patiënten die ik dit later vroeg, hoorde ik 31 keer ‘ja, ik heb een engel gezien’, ongeacht hun geloofsachtergrond. Mensen vertelden het soms schoorvoetend, soms vlot, soms huilend, sommigen hadden alleen maar een hand op hun schouder gevoeld en anderen hadden engelen in een droom gezien of in een visioen.”
Overgang naar de overzijde
Medisch research journalist en schrijfster Désirée Röver leerde Hans kennen op het Fusion Congres in 2007, waar men een brug wilde slaan tussen de reguliere geneeskunde en natuurgeneeskunde. “Hans en ik spraken elkaar over vaccinaties en kanker. We deden daar allebei onderzoek naar omdat we een enorme toename van kankerpatiënten constateerden en ook allebei een kind hadden verloren aan kanker. Een van zijn zoons constateerde ook die toename toen hij medicijnen studeerde en coschap liep op de kinderafdeling. Hans had zijn eigen herinnering aan die afdeling waar begin jaren ’50 één kind met kanker lag. ‘Nou, dat is nu wel heel anders’, had zijn zoon geantwoord.
Ik maakte dat zelf ook mee toen in 1982 mijn driejarige zoon met kanker in de VU lag. Er was toen veel sprake van kinderen met leukemie, wat je vaak rechtstreeks toe kunt schrijven aan de kindervaccinaties. ‘Het is toch bizar dat artsen niet eens de inhoud van vaccinaties kennen en klakkeloos Big Pharma volgen?’ zei Hans. Hij wist maar al te goed dat het – natuurlijk en beheerst - doormaken van een kinderziekte heilzaam kan zijn voor het immuunsysteem en de ontwikkeling van kinderen.
Wat Hans ook wist: poliovaccins worden gekweekt op gemalen apennieren. De poliovaccins werden in 1954 al verkocht terwijl het onderzoek bij Merck nog liep. Kort daarna bleek dat proefdieren tumoren ontwikkelden. De oorzaak was SV40, het 40ste apenvirus dat men niet kon neutraliseren met hitte of wat dan ook. In 1992 vond Michael Carbone in de hersentumoren van volwassen Amerikanen, exact datzelfde apenvirus terug. Of iemand een zichtbare reactie krijgt op een vaccinatie valt nooit te voorspellen, het is eigenlijk Russische roulette. Soms is er direct een reactie, maar die kan er dus ook pas vele jaren later uitkomen. Vaccinatieschade telt op.”
Désirée belde Hans nog in de week voor hij stierf. “Zijn jongste zoon David vertelde dat zijn vader bezig was met zijn overgang naar de overzijde. Doordat de telefoon was gegaan, kwam Hans weer wat bij. Daardoor konden zijn zoons hem nog persoonlijk om toestemming vragen om hem daarbij te mogen helpen. Zo’n toestemming is belangrijk. Ik vond het heel bijzonder dat ik bij dat moment betrokken was.”
Meer lezen?
Vruchtbareaarde.nl: vruchtbareaarde.nl/artikelen/moolenburgh_1.html
Wil je meer weten?
Wil je meer weten?
Koop de nieuwste editie bij jou in de buurt, of bestel deze editie.