^DeAndereKrant

De ‘coronacrisis’ ligt alweer een paar jaar achter ons, maar artsen die zich destijds kritisch opstelden tegenover het overheidsbeleid, hebben nog steeds de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) achter zich aan. De Inspectie heeft de afgelopen tijd een aantal van deze artsen – waaronder bekende critici als Frank Roodenburg, Berber Pieksma en Rob Elens – bestraft met een ‘aantekening’ in het Wkggz-register. Zo’n aantekening wordt geplaatst als de inspectie meent dat bij de arts sprake is “van een situatie die voor de veiligheid van patiënten of de zorg een ernstige bedreiging betekent of kan betekenen”.

Werkgevers in de zorg zijn verplicht het register te raadplegen wanneer zij een medische professional in dienst willen nemen, vertelt Stadermann. “Artsen die een negatieve aantekening krijgen, zullen daardoor vrijwel niet aan een andere baan kunnen komen bij een praktijk of ziekenhuis.” Volgens Stadermann, die een boek aan het schrijven is over de handelwijze van de overheid tegenover kritische artsen in de coronatijd, komt de actie van de Inspectie hard aan bij de betrokken artsen. “Ze liggen er ’s nachts wakker van.”

Wat de zaak extra wrang maakt voor de artsen is dat tegen een beslissing van de inspectie tot het plaatsen van een aantekening geen beroep open staat. “De beslissing is namelijk geen besluit in de zin van de Algemene Wet Bestuursrecht. Althans, dat heeft de bestuursrechter in Overijssel een keer beslist”, zegt Stadermann. “De corona-kritische arts die een aantekening heeft gekregen, kan dus alleen maar toekijken hoe zijn reputatie wordt beschadigd. Het enige wat de arts rest, is in een procedure bij de burgerlijke rechter te vorderen dat de aantekening wordt verwijderd. Maar dat is een kostbaar avontuur.”

Dat er geen beroep tegen de beslissing openstaat, heeft volgens Stadermann voor de Inspectie een groot voordeel. “Zij behoeft zich er ook niet te veel om te bekommeren dat de beslissing en de motivering in een beroepsprocedure standhouden. Formeel biedt de inspectie de arts, voordat de aantekening wordt geplaatst, weliswaar de gelegenheid om zijn zienswijze te geven. In de praktijk legt de inspectie die zienswijze ter zijde, zo heb ik met eigen ogen gezien, zonder op de argumenten van de arts in te gaan.”

De reden dat de artsen nu pas een aantekening krijgen voor kwesties die tijdens de coronaperiode speelden, is dat de Inspectie zichzelf alle tijd gunde. In één geval kwam de Inspectie pas in actie een jaar nadat een melding was gedaan.

Opmerkelijk is dat de Inspectie geen rekening houdt met voortschrijdend inzicht over de coronamaatregelen. De Inspectie baseert zich op diverse wettelijke richtlijnen die ten tijde van de coronaperiode golden. “Meerdere van bovenstaande richtlijnen zijn door de verantwoordelijke instanties in de loop van de onderzoeksperiode aangepast en aangevuld op grond van wetenschappelijk onderzoek en voortschrijdend inzicht rondom ­covid-19”, erkent de Inspectie, maar voegt daaraan toe: “Het handelen van de huisarts is steeds getoetst aan de op dat moment vigerende professionele standaard”. Met andere woorden, zegt Stadermann, zelfs als voortschrijdend inzicht aantoont dat de huisarts gelijk had, bijvoorbeeld om geen mRNA-prikken te geven, meent de Inspectie dat hij tóch de destijds geldende richtlijnen van de overheid had moeten volgen. Daarmee gaat de Inspectie volledig voorbij aan de eigen verantwoordelijkheid die een arts heeft voor de gezondheid van zijn patiënten.”

Hoe artsen zich dienen te gedragen, zegt Stadermann, werd mooi uitgedrukt door een andere kritische huisarts, Jan Vingerhoets: “Een goede dokter stelt geen kritische vragen, spuit gezonde jonge mensen in met een middel waarvan we het veiligheidsprofiel onvoldoende kennen, en zit het verdienmodel van de farmaceutische industrie niet in de weg.”

Stadermann denkt dat de actie van de Inspectie een afschrikwekkende werking zal hebben op artsen die in de toekomst kritiek zouden willen uiten op beleid of richtlijnen van de overheid. “Vooral jongere artsen, die nog een carrière voor zich hebben, zullen het zich niet meer kunnen veroorloven kritisch te zijn. Ze zullen nog meer dan nu de dictaten van de overheid klakkeloos gaan opvolgen.”

De onderzoeken zijn gedaan op basis van ‘meldingen’ van patiënten en van ‘burgers’. Die meldingen gaan bijvoorbeeld over het “niet-vaccineren door de huisarts van zijn patiënten tegen covid-19 en het aan ­patiënten vragen om ondertekening van een informed-consent formulier bij doorverwijzing voor vaccinatie tegen covid-19 elders.” Een van de betrokken huisartsen wordt verweten dat hij niet zorgde voor “een alternatieve mogelijkheid om gevaccineerd te worden”. Daarnaast klaagden patiënten dat een arts “lange verhalen vertelde over covid-19 en de aantasting van het immuunsysteem door vaccineren”.

Een voorbeeld uit een van de onderzoeksrapporten: “De burger/­patiënt meldt dat de huisarts 45 minuten lang verontrustende informatie heeft gegeven over het vaccineren en complottheorieën over het coronavirus. Volgens de huisarts zit het Pfizer-vaccin nog in de testfase: een oorlogsmisdaad. Het is volgens de huisarts een complot van big tech en big pharma. Het vaccineren zou een great reset veroorzaken en het vaccin zou meer bijwerkingen dan het covid19-virus hebben.” En: “De huisarts zou hebben aangegeven geen vaccins toe te dienen omdat het vaccin schadelijker zou zijn dan het coronavirus”.

Verder krijgen de artsen het verwijt dat zij “desinformatie” verspreiden op sociale media en in interviews. De Inspectie verwijst daarbij onder meer naar interviews die huisartsen hadden op het videokanaal Café Weltschmerz. Een interview van huisarts Berber Pieksma met Pieter Stuurman op 27 november 2020 wordt integraal weergegeven in het onderzoeksrapport. “In het gesprek komen onder andere het coronabeleid, de coronamaatregelen zoals gebruik van mondkapjes en vaccineren, het gebruik van HCQ en dexamethason, en de beroepsethiek van artsen aan bod”, meldt de Inspectie.

De artsen verweren zich door te stellen dat zij handelden om hun patiënten te beschermen. “Het gaat om een experiment”, stelt een van de artsen over de covid-vaccinaties. “Zoals ook eenieder kan weten gaat het bij dit serum niet om een vaccin in de klassieke zin. Er wordt geen eiwit of een verzwakt virus ingespoten, maar informatie waardoor het lichaam zelf dat – lichaamsvreemde – virus-eiwit gaat produceren. Dat geeft een gelijk effect als genetische manipulatie. Het is niet voor niets dat met het oog op de ontwikkeling van dit ‘vaccin’ op 27 oktober 2020 in een ministeriele regeling ontheffing is verleend op het verbod op genetische manipulatie bij mensen. Op ons artsen rust de plicht om onze patiënten daaromtrent te informeren. Ik wijs u op de eed van Hippocrates, de Wet medisch-wetenschappelijk onderzoek met mensen, de Wgbo en de Code van Neurenberg. Als ik als huisarts verzuim mijn patiënten te vertellen dat zij deelnemen aan een experiment, pleeg ik ook nog eens het misdrijf ‘mishandeling’.”

Maar dergelijke argumenten maken op de Inspectie geen indruk. De Inspectie gaat niet in op de argumenten van de huisartsen, maar kijkt alleen of zij de richtlijnen volgden. “De huisarts heeft inzake het vaccineren tegen covid-19 en de wijze waarop hij zijn patiënten informeerde over vaccinatie tegen covid-19 niet conform de professionele standaard gehandeld”, meldt de Inspectie dan. En: “De huisarts heeft zich bij zijn uitingen en publicaties in diverse (sociale) media, richting patiënten, in consulten van patiënten en richting professionals, rondom covid-19 niet gehouden aan de professionele standaard.”

Opmerkelijk is dat onder de Gedragscode van de Artsenfederatie KNMG artsen sterk worden beperkt in hun vrijheid van meningsuiting. “Als arts blijf je binnen de grenzen van je eigen kennen en kunnen”, zo staat in deze Gedragscode. “Ook onthoud je je van handelingen en uitingen die daarbuiten liggen. (…) Dit geldt zowel voor uitingen binnen de spreekkamer als voor uitingen die je doet daarbuiten, zoals in de media of in het maatschappelijk debat. (...) Ook in die situaties heb je als arts de verantwoordelijkheid om bij je expertise te blijven en je te onthouden van ­uitingen die buiten je kennen en kunnen vallen. Je doet er als arts goed aan je te realiseren dat je je titel ‘arts’ niet zomaar van je af kunt schudden. Ook wanneer je je op persoonlijke ­titel uit.”