^DeAndereKrant

Daarbij heerst vooral de gedachte; wat ben ík blij dat ik Marco B. niet ben, niet in de schoenen sta van Ali B. en ook zeker niet in die van Jeroen RietB. 

Het lot van de gestenigden heeft een neutraliserend effect op de collectieve ontevredenheid. Hele volksstammen waarderen plotseling en met terugwerkende kracht hun saaier dan saaie kantoorbanen, hun nooit eens opwindende stukadoorscarrières en de lange slecht betaalde uren aan de helpdesk bij de KPN. Allemaal luxe vergeleken met de genadeloze prijs van de spotlights, de beruchte keerzijde van roem en fortuin. 

Wie zou er in vredesnaam nog de gevierde Hollandse crooner van ‘De Waarheid’ willen zijn om uiteindelijk als een enorme leugenaar te worden ontmaskerd? Ook is er niets te benijden aan een knuffelmarokkaan die nu toch weer een kutmarokkaan blijkt te zijn. Verkering met een kijkcijfer­koningin lijkt de jackpot totdat je met pek en veren het paleis uit gejaagd wordt. Laat staan de baas van het hele spulletje - nota bene zelf niet overschrijdend bezig geweest - die nu als grote misbruikwegkijker de geschiedenis in gaat. Al met al roemloze eindes. Met de daarbij behorende massa-tribunalen. Als dit geen OJ Simpsonachtige kijkcijfers worden, weet ik het niet. De familie De Mol zou er bijna de vingers bij aflikken. 

Ik zoom even in op mijn eigen beleving van al deze onwelriekende dampen: er zit genoeg Hollands calvinistische deugerigheid in me om het best walgelijk te vinden dat mensen misbruik maken van hun positie. Wel stel ik voor dat we voorafgaand aan de publieke steniging het volgende doen: met hetzelfde enthousiasme als waarmee het hele land tekeer gaat, eerst even de beerput bij het ministerie van Justitie opentrekken. Om precies te zijn, die van het kindermisbruik, de misstanden bij Jeugdzorg, alsook de onvoltooide eind­afrekening van de toeslagenaffaire.

 

Is dat bagatellisering van het leed van de Voice-slachtoffers? Nee, gewoon een kwestie van prioriteiten stellen. En hoe meedogenloos de wokers mij ook zullen vinden, ik schaar de disproportionele verontwaardiging over wat er bij de Voice gebeurd is, onder volksvermaak. Hapklaar uitgeserveerd en dikke vette afleiding van hoe cultuur en entertainment de nek wordt omgedraaid door een ­uitermate foute club met een uitermate foute agenda. 

Om bovenstaande te ­­comprimeren: prima om aangifte te doen ­tegen een ransbakje dat zei: “Wat een geil broekje heb je aan!” maar dan wel doorpakken over de hele linie. Geen watjesgedoe. Mijn voorstel zal niet gehonoreerd worden. Toch heb ik het vertrouwen dat dit op een dag wel zal gebeuren. Tot die tijd hou ik mijn stenen lekker bij me.