^DeAndereKrant

Ik kon vroeger heel goed voetballen en ik wilde daarom graag profvoetballer worden. Ik was waarschijnlijk te klein geweest, maar buiten dat kreeg ik twee kruisband blessures. Daardoor zat een carrière als profvoetballer er niet voor in voor mij. Tegen het eind van mijn tienerjaren ontwikkelde ik een passie voor muziek en startte ik een rockband. Ik ben altijd ambitieus geweest, dus als ik ergens voor ga, dan ga ik er voor 100% voor. In de rockband kwam ik in aanraking met tv- en radiostations en moest ik van alles zeggen. Ik moest iets opdragen en daar werd ik heel ongelukkig van. Ik vroeg me toen af: ‘Hoe komt het dat ik zo ongelukkig ben terwijl ik mijn droom leef?’ Toen wist ik: dit is blijkbaar niet het verhaal wat ik wil vertellen. Dit is blijkbaar niet mijn weg. Ik ben toen muzikaal helemaal opnieuw begonnen en vanuit daar is The Wanderer ontstaan.

Het gaat goed, al ben ik wel even aan het herijken. Ik wil vooral zuiver en trouw blijven aan mezelf. Het risico bestaat dat het een ‘ego-ding’ wordt. Dat ik iets te halen heb. Dan vind ik dat ik even op de rem moet trappen. Er is namelijk iets veel essentiëlers aan de gang dan het ego van Nikos of van The Wanderer. Soms voel ik dat ik mijn zwaard moet oppakken door weer iets te schrijven. Dat voel ik dan geboren worden uit mijn eigen diepte.

Ik zie nu dat mensen die zich al langer uitspreken soms alleen maar over het onderwerp ‘corona’ blijven schrijven. Omdat ze gewend zijn geraakt aan dit thema. Dan gaat de zuiverheid eruit. Daar wil ik wegblijven. Ik wil deze situatie niet gebruiken om er gewin uit te halen. Met The Wanderer blijven we ons altijd richten op onze boodschap en identiteit. Zo blijven we puur en dichtbij onszelf. Ik heb de mensheid lief en ik wil mensen helpen. Als het gevolg daarvan groei is; prima. Maar het is niet het doel. Dat is wat ik vanuit mijn kern voel. Ik stap eruit voordat het begint te vertroebelen. Als ik dan weer voor het een en ander gevraagd word, vraag ik me altijd af: ‘Waarom word ik gevraagd en waarom zou ik ja zeggen?’

Ik voel dat een liedje geboren wil worden. Meestal blijf ik met een basis-gitaardingetje in m’n hoofd en dan ga ik daar op mediteren tijdens een wandeling. Wat niet werkt, is vanuit het willen schrijven.

Willen en creëren is niet hetzelfde. De creatiestroom gaat door mij heen en daarmee ga ik schrijven. Ik ben niet het type die kan creëren uit het niets. Liedjes komen je iets brengen. En ik besef dat liedjes op je pad komen omdat je dat liedje nodig had. Daarom voel ik ook dat een liedje niet per se van mij is, maar dat het ontstaan is door de creatiestroom en iets wil komen vertellen op aarde. Ik word gebruikt door het ongeziene om teksten in de wereld te brengen die gehoord moeten worden.

De teksten die ik 10 jaar geleden heb geschreven, resoneren nu opeens. Alsof we helemaal geslepen en gerijpt zijn om nu hier vooraan te staan. Wij willen mensen graag uitnodigen de diepte in te gaan. Ik heb het gevoel dat het bekender worden ons eigenlijk niet zo veel heeft veranderd. The Wanderer bestaat nog steeds uit Nikos en Victor, alleen worden de liedjes nu meer omarmd. Ik neem mijn persoon niet echt meer zo serieus. Ik gebruik mezelf als voertuig voor iets groters. Dat voel ik in mijn kern, dat dat zo is. Ik kan zakken en levelen met mensen. Ik voel me niet meer of minder dan een ander. Als ik merk dat ik iemand op een voetstuk zet, dan ga ik altijd even terug naar mezelf zodat ik vanuit die mens-tot-mens- energie met iemand in contact kan komen.

Ik voelde direct dat dit een strijd is over goed en kwaad. Dat het niets te maken heeft met volksgezondheid. En dat we aan het begin staan van een hele uitdagende tijd, maar ook dat deze tijd uitnodigt om de diepte in te gaan. Ik las in het begin een quote van Noam Chomsky: ‘The smart way to keep people passive and obedient is to strictly limit the spectrum of acceptable opinion, but allow very

lively debate within that spectrum.’ Dat zegt alles voor mij. Laten we daarom stoppen met lullen in de marge. Het is tijd om de diepte in te gaan en dat begint met het aankijken van onze pijn en wonden.

De afgelopen twee jaar ben ik eigenlijk zoveel wijzer geworden. Over mezelf en over de ander. Wat ik zie is dat we onze pijn niet durven te voelen. En ik vind dat interessant: waarom is dat? Waarom zijn we zo afgesloten voor die pijn? Waarom kunnen we ons niet laten openbreken?

Ik ben streng opgevoed en die conditionering moest ik afpellen. Vergelijk het met een ui: Er moesten bij mij veel schillen af. Toen kon ik gaan voelen. De maskers en de rollen moest ik afdoen. Ik heb geleerd altijd de waarheid te zeggen. Consequent, hoe ongemakkelijk ook. Ik doe me niet meer anders voor dan ik ben en voorkom ik dat ik een dramastuk terecht kom.

Ik weet van mezelf dat ik gemakzuchtig en koppig was. Ik moest soms 12x horen dat iets niet goed ging. Maar ik wilde het niet horen. Ik moest continu dieper in de punt komen, voordat die kanteling ging komen. Vergelijk het maar met mensen die verslaafd zijn. Verslaafden kun je heel moeilijk helpen als ze het zelf niet zien. Dit zie ik nu collectief. Mensen zien het nog niet of kijken weg. De mens is gemakzuchtig geworden, lui en dood-geconsumeerd. Daardoor zijn we in deze situatie beland. De enige oplossing is dat we met elkaar de diepte ingaan. We mogen de duisternis veel meer aankijken en inzien wat het komt brengen. En soms denk ik: ‘Draai de duimschroeven nog maar stakker aan.’ Zodat de mens wel moet gaan voelen. Pas als mensen echt zelf de pijn gaan voelen, zullen ze hun grens gaan trekken.

De vergroeiing die we hebben met onze telefoon. De informatie die we continu voorgeschoteld krijgen. Daardoor verliezen we onszelf. Dat maakt het voor een externe partij heel erg gemakkelijk ons te beïnvloeden. Onze telefoon zie ik echt als een gevaar, het zorgt er voor dat we te veel afgesneden worden van onszelf. We mogen veel vaker op de pauzeknop drukken. Terug naar de stilte waar we alle antwoorden kunnen vinden.

De kinderen, de generaties na ons. Ik heb zelf geen kinderen, wie weet ooit in de toekomst. Maar alles wat ik doe doe ik eigenlijk voor onze kinderen. Voor hun toekomst.

Mensen in de muziekindustrie worden uit hun identiteit getrokken naar het imago. Je ziet nu dat mensen die een imago hebben opgebouwd, worstelen met deze tijd. Want ze hebben heel veel hoog te houden vanuit belangen. Het is nu heel duidelijk dat veel artiesten een ander imago hebben dan wie ze eigenlijk zijn.

Ik vind verzachting voor heel veel dingen maar niet voor mijn collega’s in de muziekwereld. Heel muzikaal bekend Nederland valt onder drie partijen (Mojo, Friendly Fire en Agents After All.) Daar is collectief afgesproken dat iedereen zijn of haar mond zou houden. Maar als we naar de geschiedenis kijken, dan weten we dat de kunstenaars en de artiesten juist altijd voorop liepen in het bekritiseren van het establishment. Vanuit de ‘make love, not war’ filosofie. De artiesten zouden hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Want hun invloed op het debat kan heel erg groot zijn. 50% van de artiesten heeft een andere mening, maar houdt zich stil. Dat vind ik verwerpelijk. Terwijl ik weet dat het gerechtshof van het geweten zal gaan knagen. Het komt als een boemerang bij ze terug. De impact van bekende mensen is groot. Dat ze dat nu niet inzetten vind ik zorgelijk. Het had helemaal anders kunnen zijn met onze maatschappij als onze creatieve mensen, de kunstenaars en de artiesten, hun verantwoordelijkheid hadden gepakt.

Ik ben ervan overtuigd dat iets wat op het niveau van leugens is, altijd wel zal instorten. Kies er daarom altijd voor, de waarheid te spreken. Ook al is het wellicht ongemakkelijk. Heel veel mensen in deze tijd voelen zich slachtoffer. Daar zie ik ook een taak voor de mensen die nu voorop lopen in het tegengeluid. Maak mensen krachtiger. Haal hen uit de slachtofferrol en leer hen dat ze vooral geen goeroe moeten gaan volgen die hen kon redden. Ieder mens mag gaan voelen dat hij of zij wordt gedragen en daarop mag vertrouwen. Dan kunnen we samen de verandering zijn die we zo graag willen zien in de wereld. Wacht niet.