^DeAndereKrant

Wit strand. Wuivende palmbomen. Art-decopanden in pastelkleuren. Spontane blokkades van kruispunten door mensen die dansen op hun rollerskates. Roze neonlicht onder Corvettes Stingray en de mooiste mensen die onze evolutie voortbracht. Miami’s South Beach in de jaren ’90.

Mijn appartement is klein, boven het News Cafe op Ocean Drive. Vaak, als ik ’s morgens na het rollerbladen in het News Cafe mijn eggs florentine heb verorberd en van endless refills geniet, terwijl ik de laatste DeMille lees, stapt Gianni Versace binnen. We kennen elkaar niet, maar knipogen naar elkaar alsof we een geheim delen.

Ik herinner me alles nog levendig. De Vietnamveteranen die me hun oorlogsverhalen vertellen. Cuban coffee in plastic bekertjes zo groot als een vingerhoed. Bars op Española Way behangen met foto’s van Sharon Stone en Sylvester Stallone tijdens de opnamen van The Specialist. Overal gesigneerde foto’s van Don Johnson.

Vanuit Miami verken ik Zuid-Amerika, maar daar vind ik mijn draai niet. Steeds keer ik terug naar vibrant Miami en de joie de vivre van zijn bevolking. Oppervlakkig, volgens mijn Nederlandse vrienden en kennissen, die bevolking van Miami, maar in mijn ervaring doorgaans belezen en bedreven in de kunst van het debat.

Mijn liefde voor Miami verwaterde toen ik naar Afrika vertrok, waar ik mijn draai wel vond. Recentelijk is niet alleen Miami af en toe terug in mijn gedachten, maar heel Florida, waar gouverneur Ron DeSantis van zich doet spreken sinds het uitbreken van het coronagebeuren. Op 24 mei heeft hij bekend gemaakt dat hij de strijd wil aangaan met Donald Trump om de Republikeinse nominatie voor het presidentschap.

44 jaar oud, Ron DeSantis, 32 jaar jonger dan Trump, met de looks van de ideale schoonzoon. Hij studeerde geschiedenis aan Yale en rechten aan Harvard en diende als advocaat bij de Amerikaanse marine, die hem uitzond naar Irak, waar hij werd onderscheiden met een Bronze Star. Van 2013 tot 2018 was hij lid van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Bij de verkiezingen voor het gouverneurschap in Florida deed hij het niet geweldig, met een nipte overwinning op zijn Democratische tegenstrever.

Maar vanaf 2020 plaatste hij zich in de schijnwerpers, door de manier waarop hij samen met Joseph Ladapo, Florida’s hoogste gezondheidsfunctionaris, de uitbraak van Covid tegemoet trad. Het tweetal weigerde de bevolking van Florida maatregelen op te dringen die volgens hen niet op bewijs waren gebaseerd, zelfs niet toen Donald Trump, in juli 2020, DeSantis liet vallen en openlijk druk op hem uitoefende om een lockdown in te stellen. De media schreeuwden moord en brand, maar Florida bleef, op een hele korte periode na, open. Hij kan inmiddels zijn gelijk claimen. Volgens de meest recente officiële Covid-sterftecijfers komt Florida, ondanks zijn vele ouderen, pas op de 36e plaats van de 50 Amerikaanse staten.

De afgelopen tijd heeft DeSantis zich gekeerd tegen de woke en transgender-beweging. Hij is conservatief: abortus na de zesde foetusweek vindt hij een slecht idee. Hij verdedigt het recht op het verborgen dragen van vuurwapens door volwassenen met een blanco strafblad. Het tweede amendement van de Amerikaanse grondwet geeft Amerikanen het recht zich te verdedigen tegen een overheid die de regels van fatsoenlijk bestuur aan de laars lapt. Hij is tegen illegale immigratie en is van mening dat het averechts werkt, racisme – als daarvan nog sprake is – te benadrukken.

Hoe hij tegen het buitenlandbeleid aankijkt is nog niet erg duidelijk. De problematiek in Oekraïne is Europese problematiek, oordeelde hij onlangs, maar na kritiek vanuit de media nuanceerde hij die uitspraak. Een uitgesproken geopolitieke visie heeft hij nog niet laten zien. Hij heeft wel consternatie veroorzaakt in Florida door een strijd aan te gaan met Disneyworld, dat hij veel te woke vindt, en door mensen te laten arresteren die schuldig zouden zijn aan verkiezingsfraude bij de verkiezingen van 2020, omdat ze gestemd zouden hebben terwijl ze daartoe niet gerechtigd waren.

I am Trump without the drama, aldus DeSantis zelf. De vriendschap tussen de twee lijkt te zijn vervlogen na 24 mei. Trump spreekt inmiddels van DeSanctimonious, de schijnheilige.

Dat laatste is een bijnaam waar Mansoor Adayfi het waarschijnlijk mee eens is. Adayfi, geboren en getogen in Yemen, ondernam in 2001 een studiereis naar Afghanistan, 19 jaar oud. Afghaanse militanten arresteerden hem en hij belandde in Guantánamo Bay, waar hij veertien jaar opgesloten bleef zonder van een misdaad te worden beschuldigd. In Guantánamo Bay ontmoette hij Ron DeSantis. Althans, dat zegt hij nu. In zijn boek over zijn ervaringen, Don’t forget us here, uit 2021, noemt hij DeSantis niet, maar hij zegt zich hem nu wel te herinneren. Geen prettige herinnering: volgens Adayfi keek DeSantis toe hoe hij werd gemarteld, en hij lachte er nog bij ook. He was just a guy who claimed he was there to help us and then just watched while we were being tortured. He did not torture me, but he sure seemed to take joy from it.

The story is BS (bullshit), zegt DeSantis. Het is moeilijk te zeggen wie gelijk heeft. Het is zeker dat DeSantis als advocaat aanwezig was in Guantanamo Bay.

Stippelt DeSantis naar het Witte Huis een koers uit op een juist gekalibreerd moreel kompas? En als hij het Witte Huis bereikt, kan hij dan de deep state weerstaan? Trump probeerde het, maar struikelde over de vaccinatielobby. Dat zal Robert F. Kennedy jr., die zich voor de Democraten kandidaat heeft gesteld, niet overkomen.

Ron DeSantis versus Robert F. Kennedy. Dat zou wat zijn! Ik voel de joie de vivre van Miami weer opbloeien.