^DeAndereKrant

Ik moest daaraan denken toen ik vorige week het bericht las, dat sommige boeren wilden gaan onderhandelen met politiek Den Haag over de aanpak van het zogenaamde stikstofprobleem. Maar, zoals Karel van Wolferen terecht opmerkte: je kunt niet onderhandelen over een niet bestaand probleem.

Als deze boeren verwachten dat ze hiermee de maatregelen minder ondragelijk zullen maken, dan zullen ze bedrogen uitkomen. Door het sluiten van een compromis over de waarheid, bevestigen ze de leugen. Ze versterken de leugen. En die leugen is het belangrijkste aanvalswapen van hun ‘duivel’, hun tegenstander.

Natuurlijk zal die tegenstander bereid zijn tot het sluiten van een dergelijk compromis, en beloven dat de betreffende boeren enigszins ontzien zullen worden, in ruil voor het compromitteren van de waarheid. Maar deze belofte zal weer worden ingetrokken zodra het ‘stikstofprobleem’ verder wordt opgevoerd. En dan kan er niet langer worden teruggevallen op de waarheid. Die boeren hebben dan immers zelf onderkend dat er zoiets bestaat als een ‘stikstofprobleem’. Ze hebben de leugen bevestigd. Ze hebben dan definitief afstand gedaan van het principe (de waarheid) in ruil voor een niet-verkregen voordeel (de loze belofte). En dan is er geen weg terug. Over waarheid valt niet te onderhandelen. Tenminste, niet zonder de leugen te onderschrijven.

Eenzelfde patroon was te zien bij de prikcampagne. Miljoenen mensen die zich niet hadden willen laten injecteren, deden dat toch. In ruil voor een voordeeltje. Bijvoorbeeld naar de bioscoop kunnen. Of op vakantie gaan. Ze verruilden het principe van zelfbeschikking over hun eigen lichaam en leven, voor een voorkeur. Ze verruilden een moreel principe voor een preferentie. En daarmee maakten ze zichzelf principeloos.

In moreel opzicht is de discussie over werkzaamheid en de veiligheid van de injecties, dan ook de verkeerde discussie. Die discussie gaat over de medische voor- en nadelen van de betreffende prikken. Maar zelfs al zou de overeenstemming ontstaan dat de injecties werkzaam en veilig zijn (wat ze niet zijn), dan nog is het principieel onjuist om ze aan mensen op te dringen of te verplichten. Om de doodsimpele reden dat zoiets strijdig is met het principe van zelfbeschikking. Zelfs als de injecties bewezen onschuldig zouden zijn, dan nog mag niemand zich bemoeien met ieders beslissing ze al dan niet te nemen. Prikdwang is altijd ethisch verwerpelijk, onafhankelijk van de inhoud van de prik.

Begrijp me niet verkeerd: het is van groot belang dat de schadelijkheid van deze injecties zo duidelijk mogelijk wordt voor zoveel mogelijk mensen. Want pas dan kunnen ze een echt weloverwogen beslissing nemen. Maar waar het in ethisch-principieel opzicht om gaat, is dat mensen altijd zelf, zonder externe druk en zonder te hoeven onderhandelen, hun eigen besluit kunnen nemen. Dat is een moreel uitgangspunt (een principe) dat volledig losstaat van de inhoud van de injecties, en waarvan de discussie een afleiding kan zijn. Het is het principe van zelfbeschikking over het eigen leven en lichaam. Zodra daarover een compromis gesloten wordt – onder welk argument dan ook – dan wordt dat principe in zijn geheel gepasseerd. En dan is er geen weg terug.

Precies zoals bij de boeren. Want het is altijd en zonder uitzondering principieel onaanvaardbaar, mensen onder dwang een belangrijk deel van hun leven (hun levenswerk) af te nemen. Alleen door voor dat principe te gaan staan, en te blijven staan, kan deze duivelse aanval gepareerd worden. Elke bereidheid tot onderhandelen over ethische uitgangspunten (waaronder ook de waarheid valt) draagt verder bij aan de morele degeneratie van de mensheid. Aan de pandemie van principeloosheid die het gevolg is van de bereidheid principes te verruilen voor preferenties. En waardoor uiteindelijk beide verloren zullen gaan.