^DeAndereKrant

Maar toen ik ergens las dat ‘de nieuwe leider van de VVD’, Mark Rutte – ik zei al, het gaat over lang geleden – een pragmatist was, wist ik dat het echt nooit meer goed zou komen met het ‘liberalisme’ van de VVD. En ik heb natuurlijk gelijk gekregen. Onder Rutte is de VVD het tegenovergestelde geworden van een liberale partij. Dat heeft hij zelf ook toegegeven. In april 2020 zei hij in het parlement, goedkeurend: “We zijn natuurlijk een land dat in de kern diep-socialistisch is.”

Oh ja?

Hij bedoelde natuurlijk: “Ik en mijn partij zijn zover afgegleden dat we ons in niets meer onderscheiden van Groenlinks en de PvdA.” Maar die pijnlijke constatering wenste hij af te dekken met het excuus dat hij eigenlijk geen keus had. We zijn tenslotte allemaal socialisten, nietwaar?

Hoe kan het dat Rutte ons land tot deze staat van verval en dictatuur heeft gebracht? Dat onder zijn leiding mkb-ondernemers, boeren en vissers kapot worden gemaakt? De inflatie uit de klauwen giert? Wij avondklok, lockdowns, vaccinatiewaanzin en mondkapjesterreur moesten ondergaan? We een door en door bureaucratische samenleving zijn geworden, verziekt door regels, gemend door technocraten, met een nieuwe tweedeling: een groep die profiteert en een groep die het nakijken heeft – zoals toeslagenouders en 60.000 ondernemers die coronasteun moeten terugbetalen die ze niet hebben terwijl er tientallen miljarden naar ‘klimaatprojecten’ gaan?

Waar is het Nederland gebleven van mensen die hun schouders ergens onder zetten, hun eigen broek ophouden, de handen uit de mouwen steken (allemaal Nederlandse gezegden, Rutte) – het land van mensen die tolerant zijn maar niet de hele tijd zeiken en zeuren over hoe zielig ze zijn? Was dat niet ooit wat wij ‘in de kern’ waren?

Hoe kan het dat het uitgerekend de VVD is die dit Nederland om zeep heeft geholpen? Het is te danken aan het pragmatisme dat deze kakpartij altijd al kenmerkte en onder Rutte tot norm is verheven. Pragmatisme is een filosofische stroming die het bestaan van een objectieve realiteit en morele principes ontkent. Voor de pragmatist is het niet de vraag of iets waar is of niet – laat staan of iets goed is of niet – maar of iets ‘werkt’. De pragmatist kijkt neer op wat hij beschouwt als onpraktische idealisten die zich bezighouden met absolute waarheden of morele waarden. Het enige dat hem interesseert is macht.

Hij schuwt vaste principes. ‘Je kunt niet terug naar het verleden’, zegt hij bijvoorbeeld. Of: ‘Je moet nu eenmaal compromissen sluiten als je iets wilt bereiken’. De pragmatist waait met alle winden mee, maar wee je gebeente als je hem dat verwijt en hem beschuldigt van kwaadaardige intenties. Dan kom je aan zijn zelfbeeld, dat berust op moedwillige naïviteit (vandaar het voortdurende infantiele gegiechel en de stroom aan oubollige lolligheden die uit zijn mond komt).

De pragmatist lijkt een toonbeeld van praktisch succes. Is Rutte niet dertien jaar aan de macht geweest? Maar dat succes is schijn. Hij heeft macht, maar geen doel. Hij doet wat ‘werkt’, maar welke maatstaf legt hij aan om te bepalen of iets ‘werkt’? Door zijn onwil om een moreel standpunt in te nemen, neemt de pragmatist automatisch de waarden over die op dat moment heersen in de samenleving. Waarden die door de onpraktische idealisten zijn geformuleerd. Dat zijn collectivistische, totalitaire, technocratische, amorele waarden – omdat dit nu eenmaal de waarden zijn waar de heersende klasse wel bij vaart.

Rutte heeft dertien jaar lang gelogen, bedrogen en gemanipuleerd. Maar wat heeft hij bereikt? Rutte heeft niet dertien jaar geregeerd. Hij is dertien jaar geregeerd. ¾

PS Er zijn mensen die denken dat Rutte perfect weet wat hij doet en een welbewust doel nastreeft: van Nederland een provincie maken in de globalistische wereldorde. Zou kunnen. Ik denk zelf dat dat te veel eer is. Zijn beleid leidt daar inderdaad toe, alleen is dat geen gevolg van zijn sluwheid, maar van zijn gebrek aan ruggengraat, aan idealen, waardoor hij zich door de globalisten laat sturen.