^DeAndereKrant

Een vinkje, een plaatje in je schrift, pleistertjes op je bovenarm, vlaggetjes. Ben ik weer op de lagere school beland of zo? Is dit zo’n droom waarin ik proefwerken moet overdoen en faal? Komt George Bush zo voor de klas uit een boek ondersteboven voorlezen? “En toen kreeg de tweede lelijke toren ook een dik vliegtuig.” Maar juf, lelijk mag niet meer, dik ook niet. Voorlezen uit panseksueel getinte literatuur of poëzie daar is echter niks mis mee, volgens kenners. De precieze inhoud weet ik niet, ik verdiep me er niet in. Als ik stront ruik in een park ga ik er niet met opzet inlopen, weet wel dat het er ligt.

Voor mij komen de vinkjes als een aanmoediging om met social media te stoppen. Facebook ben ik al vanaf, tijdje geleden kon ik ineens niet meer inloggen. Nooit iets andersdenkends op gepost, maar er werd getwijfeld of ik de echte Wouter Meijs was of iemand die zich als hem voordoet. Ik moest een scan maken van mijn paspoort en die mailen naar Facebook Nederland. Ik heb dit niet gedaan want ze hebben gelijk, ik twijfel ook elke dag of ik Wouter Meijs ben, ik blijf achterdochtig. Ben ik het echt wel die dit schrijft? Misschien ben ‘ik’ wel te druk met fietsen en ben ik de moeder van Wouter. Ik heb wel vaker zijn huiswerk gedaan, boeken voor die flierefluitende luilak moeten lezen. Bijvoorbeeld voor Engels las ik het boek The grass is singing van Doris Lessing. De inhoud weet ik niet meer, ik zie dit als bewijs dat ik mijn eigen moeder niet ben.

Het is een verwarrende tijd, velen voelen problemen met hun identiteit. Ze komen erachter dat ze zichzelf niet konden accepteren, willen dat de samenleving hen wél accepteert. Of zoiets.

Maar waar komt nou dat blauwe vogeltje vandaan van Twitter? Is dat ook een vink of iets anders? Een schijtlijstertje met drie pluimpjes en lijfje in de vorm van een zes. In 1952 ontwikkelde de CIA operatie Blue Bird. Mind control die er op gericht was dat medewerkers of soldaten niet allerlei gevoelige informatie aan de grote klok gingen hangen. Met behulp van hypnose, drugs en ondervragingstechnieken werd gekeken hoe je mensen kunt controleren. Op Twitter is het ook oorlog, verkondig maar eens een mening, je krijgt er ongenadig van langs. Ik zit ook niet meer op Twitter, want ook zij weigerden te geloven dat ik het echt ben. Ik moest per se mijn nummer verifiëren, voor mijn veiligheid.

Mijn mobiel verliest functie, kan er niet eens mee bellen. Als ik dat kreng langer dan 20 seconden bij mijn hoofd houd, wordt het helemaal warm en gaat het tintelen. Mijn laatste gesprek ging zo: “Hallo, ja, ik geloof met Wouter. Ik heb inderdaad een calzone bij jullie besteld via thuisbezorgd. Of ik er ’n ander ijsje bij wil dan cookiedough brownie? Doe dan maar caramel fudge. Ja, oh, au mijn rechter­hersenhelft voelt alsof het gefrituurd wordt, ik moet gaan hangen. Links? Nee heb ik niet. Ja ok bedankt hè Yusuf, tot zo met de calzone”.

Je bestelt eenvoudig via internet. Maar wat nou post-internet, zou ik dan mijn eten zelf moeten halen, tussen en met anderen eten? Praten zelfs? Verwarde door Meta omhoog gevallen megaster komt weer onder de mensen. “Waarom kom je bij ons zitten, wie ben jij”, vragen ze dan. “Beginnen jullie nu ook al?! Kijk, dit screenshot, dit was ik ooit op Facebook”, verklaar ik huilend.

Vreemde vogels. Er zijn veel verschillende soorten vinken, ik heb ze opgezocht: onder andere de geelnekdikbek, Mongoolse vink, zwarte bergvink, bonindikbek, bruine roodmus. Kwetst mij, mag allemaal niet meer, ze worden een voor een afgeknald. De principekanarie mag wel blijven. Himalayaprachtroodmus gaat er ook aan, wie denkt de Himalayaprachtroodmus wel niet dat ie is?! Polariseert te veel met de lelijke eendjes. Mag weg. Dikkie Dik moet ook het veld ruimen, doorgaat een transitie naar pantoffels. Dáág Dikkie Dik.