^DeAndereKrant

Televisie, film, post, internationaal telefoonverkeer, kranten, tijdschriften, boeken, bibliotheken, scholen, ziekenhuizen, godsdienst, geld, banken, markten, particuliere bedrijven, restaurants, winkels, privémaaltijden, eigen namen, gezinsleven, muziek, reizen, seksuele vrijheid, hand in hand lopen, liefkozingen, Boeddhistische tempels en al het andere dat het leven uniek en bijzonder maakt, werd verboden of vernietigd. Op veel plaatsen werden alle rijke mensen, ambtenaren, studenten, juristen, dokters, leraren, priesters, iedereen van buitenlandse afkomst, alle minderheden (moslims, Chinezen) geëxecuteerd. Op zeker moment werd de complete bevolking van Phnom Penh uit de stad verdreven. Kinderen, zieken, bejaarden, iedereen werd uit zijn huis gejaagd om op het land te werken. Zelfs de ziekenhuizen werden leeggehaald. De wegen vanuit Phnom Penh lagen bezaaid met doden. Uiteindelijk werd een kwart van de Cambodjaanse bevolking uitgeroeid in de Killing fields van de Rode Khmer.

Deze geschiedenis is redelijk bekend, maar wat niet iedereen beseft is dat deze ‘totale sociale revolutie’ werd gepland door een klein groepje intellectuelen, de Angkar genaamd (‘de organisatie’). Van de acht leiders, allen tussen de 40 en 50, waren vijf onderwijzer, één was een professor aan de universiteit, één een econoom en één een ambtenaar. Ze hadden allemaal in de jaren ’50 in Frankrijk gestudeerd, waar ze radicaal-linkse noties van ‘noodzakelijk geweld’ hadden geabsorbeerd. Wat ook niet iedereen weet: veel van de soldaten die de wreedheden begingen, waren nauwelijks meer dan kinderen die al van jongs af aan werden getraind in wreedheid. Ook Stalin en Mao gebruikten overigens kinderen voor hun moordpraktijken.

Het regime van Pol Pot toont aan dat een klein groepje ideologische fanatici in staat is een complete samenleving ten gronde te richten. Met gebruikmaking van gehersenspoelde jongeren. Kan zoiets hier gebeuren? Natuurlijk niet, zegt u. En inderdaad, de geschiedenis herhaalt zich nooit precies op dezelfde manier. Maar wie weleens antifa-jongeren van dichtbij heeft gezien, schrikt van de blinde haat in hun ogen. En ook wij hebben een Angkar. Intellectuelen, journalisten, politici die een ‘totale sociale revolutie’ nastreven. De jeugd hersenspoelen. Geweld vergoelijken. En iedereen die opkomt voor traditionele waarden, demoniseren en dehumaniseren.

Wie zich verzet tegen dit moderne, woke-totalitarisme, loopt gevaar. Zie Pim Fortuyn. En nu Thierry Baudet. Ik wil graag iets kwijt over Thierry Baudet. Ik vind dat wij – de meesten van ons, in wat ik maar even noem de ‘vrijheidsbeweging’ – onderschatten wat hij heeft gepresteerd. Als je je zo manifesteert als hij heeft gedaan, zo rustig en welbespraakt alle mogelijke taboe-standpunten weet te verdedigen, de steun voor Oekraïne bekritiseert, het coronabeleid, het klimaatbeleid, de transgender-ideologie – en dat tegenover een hautaine, vijandige Tweede Kamer en zelfingenomen, bloeddorstige media – dan ben je voor mij een held. Het lijkt allemaal zo gemakkelijk, maar ik doet het hem niet na.

Hij heeft daarbij ook nog blijk gegeven van voortschrijdend inzicht, geleerd van zijn fouten en en passant een bloeiende volksbeweging opgebouwd, met internationale vertakkingen. Je hoeft het zeker niet eens te zijn met alles wat hij zegt, dat ben ik ook niet, maar ere wie ere toekomt – er is niemand die de afgelopen paar jaar zoveel voor onze vrijheid heeft gedaan, die zijn nek zo heeft uitgestoken als hij. En niet voor het geld of de roem, want hij is niet uit op een mooi baantje bij de Navo of de Europese Commissie.

Iedereen die de vrijheid liefheeft, en die geeft om de toekomst van ons land, zou op dit moment op moeten komen voor Baudet. De overheid is verplicht hem te beschermen, net zoals Geert Wilders wordt beschermd, en eindelijk eens werk te maken van de bestrijding van links-extremistische fascisten. Het zou een ongekende ramp zijn voor ons land als Baudet hetzelfde lot zou treffen als Pim Fortuyn en Theo van Gogh.