^DeAndereKrant

Pal voor het interview ontvang ik een tweet waarin Jaap Hamburger reageert op de actie van Gilad Erdan. De VN-afgevaardigde van Israël plakte vorige week tijdens een VN-vergadering met zijn medewerkers een gele Jodenster op zijn borst. De delegatie zegt de ster te blijven dragen totdat de VN de wreedheden van Hamas veroordeelt en onmiddellijke vrijlating van de ruim tweehonderd gegijzelde Israëli’s eist: “Deze ster symboliseert dat we gezworen hebben onszelf te verdedigen. ‘Never again’ is nu!” Hamburgers reactie: “Dit is de ultieme illustratie van wat er op grote schaal ten diepste mis is met ‘de zionistische ziel’. Altijd het ultieme slachtofferschap zoekend, zelfs op momenten dat het daderschap er duimendik bovenop ligt. Onherstelbaar ziek, ben ik bang.”

Hamburger spreekt openhartig en vriendelijk over zijn Joodse achtergrond. Alle familie van vaders kant kwam tijdens de Tweede Wereldoorlog om in de kampen. Maar ook over zijn werk bij het UWV, waar hij talloze functies bekleedde, zijn vakanties in Israël waar zijn tien jaar oudere broer sinds 1966 woont en de Amerikaanse Vietnamoorlog die hem de schellen van de ogen deed vallen. De mensenrechtenactivist is sinds 2008 voorzitter van Een Ander Joods Geluid, de Israël-kritische stichting die in 2001 werd opgericht “om het publieke debat en de kritische meningsvorming rond Israël te bevorderen, het stilzwijgen van Nederlandse Joden over de bezettingspolitiek van Israël te doorbreken en vredesactiviteiten te ondersteunen”. Net als zijn Joodse vrienden, van wie twee tijdens de Tweede Wereldoorlog een concentratiekamp overleefden, gruwt hij van wat er in Gaza gebeurt.

“Ik ben net 73 geworden. Ik mag geacht worden iets te weten van ‘de mens’. Maar ik blijk weinig te weten. Tot mijn vele nog onverwerkte ervaringen van het over Gaza ontketende hellevuur hoort deze: dat juist nu de velen die altijd zeggen ‘nooit meer’, dit nu verdedigen, excuseren, goedpraten, aanmoedigen en zelfs toejuichen wat bommen en raketten daar aanrichten en aan menselijk lijden afroepen over weerlozen. Israël, natie van het ‘nooit meer’, en Amerika, natie van ‘democratie en vrijheid’, sloten een duivelspact dat niet alleen Gaza maar ook hun eigen waarden verpulvert tot puin en as.”

De Israëli’s zijn slachtoffer geworden van hun superioriteitswaan die al van voor 1948 continu gevoed wordt door een zionistische racistische ideologie. Volgens diverse bronnen schijnt er enkele uren voor de geweldsuitbarsting nog een bespreking te zijn geweest tussen de veiligheidsdiensten, om de Egyptische waarschuwingen te beoordelen. De omvang van de aanval is daarbij volledig onderschat. Veiligheidsdiensten kunnen vinden wat ze willen, maar politici moeten wel willen luisteren. Als die ideologisch bevangen zijn – door de gedachte dat Palestijnen nooit tot zoiets in staat kunnen zijn of omdat ze een eigen agenda hebben – kloppen de veiligheidsdiensten voor niets aan. Dat is niet nieuw. In Israël zijn vaak spanningen tussen de veiligheidsdiensten en de politieke leiding. Concluderend geloof ik niet in een samenzwering die het doel had een kans te creëren om de Palestijnen massaal over de kling te jagen en ze uit de Gazastrook te drijven.

Ik begrijp dat mensen denken aan een false flag-operatie. Helaas. We kunnen de archieven pas over dertig, veertig, wellicht vijftig jaar openen en vanwege de vele zwartgelakte passages hoogstwaarschijnlijk amper lezen. Desalniettemin, hier zijn vergissingen, beoordelingsfouten, niet willen luisteren en een stuitende misplaatste superioriteit samengekomen die uit zionistisch racisme ontstaan zijn.

Dat is zo’n belachelijk argument van de zionistische lobby. Het is misschien wel antizionistisch, maar absoluut niet hetzelfde als antisemitisme. Israël ligt nader aan het hart dan pakweg Syrië. Simpelweg omdat wij westerlingen ons gemakkelijker met Israëli’s kunnen identificeren dan met Syriërs. Bovendien is Jeruzalem voor drie godsdiensten een heilige stad. Miljoenen christelijke zionisten zien zelfs in Israël een vervulling van de eindtijdbelofte. Naast de Joden buiten Israël en de moslims die in de Palestijnen hun broedervolk zien, volgen velen anderen de Joodse staat. Om nog maar te zwijgen over de schuld die bij veel Europeanen over de holocaust leeft. Daarom kent Israël honderden geaccrediteerde buitenlandse verslaggevers die dagelijks berichtgeving doen. Het zorgt ook voor een innerlijke verscheurdheid bij allerlei, vaak progressieve, groeperingen. Ze zien dat de slachtoffers van toen de daders van vandaag zijn geworden.

Klopt! Maar dat hoeft geen wet van Meden en Perzen te zijn. Ik had jarenlang een gepensioneerde arts als overbuurman. Alle geweldplegers die hij in zijn leven en praktijk was tegengekomen, waren in hun kindertijd ook slachtoffer van geweld. Maar het is niet zo dat alle geweldslachtoffers in hun latere leven geweld plegen. Niet alle slachtoffers worden dader. Daarom verheugt het me zo dat veel Joden nu wereldwijd in demonstraties ‘Not in my name’, scanderen.

Door dit conflict in onder meer tweets, artikelen, lezingen continu in context te plaatsen. Israël gedraagt zich al ruim 75 jaar als een koloniale macht en handhaaft een uitzichtloze bezetting. Bijna 50 procent van alle Gazaanse zogeheten ‘zelfmoord-martelaren’, aldus een psychologisch onderzoek, zagen in hun jeugd hoe hun huis door Israëlisch geweld is vernietigd. Als een hond continu wordt getreiterd, bijt hij ongetwijfeld een keer terug. Wie wind zaait zal storm oogsten.

Laatst heb ik een van mijn vele honderden volgers geblokkeerd. Deze hardcore zionist schiep een satanisch genoegen in het uiten van zijn minachting voor mij. Hamas diende mij te executeren, schreef hij. Op zo’n manier dat de SS-Sondercommando’s er nog iets van konden leren. In zionistische kringen ben ik nu eenmaal een verrader en vooral a self­hating jew. Mijn opponenten kunnen met al hun psychologische kwalificaties in de stront zakken. Het deert me niet. Bedreigingen liggen door al die heftigheid toch op de loer. Ik twijfel ook of ik 9 november naar de Amsterdamse Kristallnacht-herdenking zal gaan. Daar komen natuurlijk niet alleen mijn vrienden van Een Ander Joods Geluid op af.